Είναι τόσο ντον Κορλεόνε;

έργο του Alfred Kubin (1877-1959) (πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή 

Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις γιατί προχωρούν οι εκπρόσωποι των δανειστών τώρα σ' αυτό που όλοι οι οικονομολόγοι πρόβλεπαν, στην επιμήκυνση δηλαδή της αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδας. Με αποτέλεσμα οι στεναγμοί ανακούφισης από δασκάλους και Δασκαλόπουλους του Μνημονίου να ακούγονται μέχρι το Δουβλίνο.

Δύο απλά πράγματα κι ένα ερωτηματικό κρύβονται πίσω από την επιμήκυνση. Το πρώτο είναι πασιφανές: Δεν βγαίνει, δεν μπορεί η Ελλάδα να πληρώσει στην ώρα τους τα χρωστούμενα, άρα της δίνουν παράταση. Προσοχή όμως: Αφού συμμορφώθηκε μέχρι τώρα με τις υποδείξεις -και με το παραπάνω. Ο Παπακωνσταντίνου είναι επ' αυτού ειλικρινής. Εμείς, λέει, κάνουμε ό,τι πρέπει -θέλει να πει ό,τι μας ζητούν- και εφόσον προχωρήσουμε με συνέπεια τις μεταρρυθμίσεις, θα έρθουν και οι διευκολύνσεις. Τι εννοεί λέγοντας μεταρρυθμίσεις το έχει καταλάβει πια ακόμα κι ο Παναγόπουλος...

Το δεύτερο είναι ότι θα μας καθίσουν στο σβέρκο οι επιτηρητές και η αγριότητα που επιβάλλουν και επιτηρούν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Τα πέντε χρόνια γίνονται έντεκα και από 'κει και πέρα βλέπουμε... Και η επιμήκυνση μπορεί να χτυπιέται ο Πεταλωτής ότι δεν σημαίνει παράταση της τρόικας, είναι βέβαιο όμως ότι σημαίνει ξένη κηδεμονία και μάλιστα άτεγκτη. Βαυαρική! Από τώρα προειδοποιούν ότι αν δεν πιάνουμε τους στόχους (που εκείνοι θέτουν), το νέο υπερμνημόνιο αορίστου χρόνου θα προβλέπει μέτρα... Αν δεσμοφύλακας θα είναι η τρόικα ή κάποια άλλη χούντα των αγορών λίγο ανακουφίζει.

Από τα δύο αυτά προέρχεται ένα λογικό ερώτημα. Αν μόνοι τους δίνουν παράταση και προτείνουν επιμήκυνση, αν μόνοι τους συζητούν ήδη και άλλες δραστικότερες διευκολύνσεις όπως βαθύ κούρεμα του χρέους, ακόμα και παραγραφή του (εφόσον προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις), τότε μήπως δεν τους ενδιαφέρει τόσο το χρέος, όσο οι μεταρρυθμίσεις; Μήπως δηλαδή τα λεφτά τους είναι σίγουροι ότι θα τα πάρουν και με το παραπάνω -αν δεν τα έχουν πάρει ήδη- κι αυτό που θέλουν είναι να αλλάξουμε όχι για να μη βουλιάξουμε, αλλά για να γίνουμε όπως μας θέλουν;

Να είναι δηλαδή τόσο ντον Κορλεόνε, που να μας βυθίζουν στην εξαθλίωση, για να χτίσουν επί πτωμάτων ένα καπιταλισμό των προθύμων. Και να έχουν τα κέρδη τους σίγουρα και το κεφάλι τους ήσυχο εκατό χρόνια. Λέτε;