Ήμασταν δεκαεξάρηδες*

(πηγή)

του Θεόφιλου Σιχλετίδη

από AlterThess

Πολλοί φίλοι αναρωτούνται πότε το πράγμα θα σκάσει, πότε θα εμφανιστεί εκείνο το φουσκωμένο ποτάμι που κανένας δεν θα μπορέσει να το σταματήσει. Κι εγώ το ίδιο, αναρωτιέμαι πότε ο καθιστός ταύρος θα σηκωθεί και για πόσο ακόμα οι πολλοί καλοί άνθρωποι θα κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα ενώ τρώνε μπάτσες από παντού. Πότε θα μπορέσουν, για παράδειγμα, να συντονίσουν την απογοήτευση και την οργή τους μερικές εκατοντάδες άνεργοι – για τα δεδομένα της Θεσσαλονίκης φτάνουν – για να κάνουν την πόλη άνω κάτω κάθε μέρα.

Τώρα που μπήκαμε στο Νοέμβρη το μυαλό μου πάει όλο και πιο συχνά πίσω στο Νοέμβρη του 1990, πριν από 20 χρόνια, πριν από έναν αιώνα, όταν ο χρόνος έγινε “τώρα” και ο τόπος έγινε “εδώ”. Τότε ήμασταν, άλλοι γεννημένοι το 1973 άλλοι το 1974, πάνω κάτω δεκαεξάρηδες στα λύκεια. Και τότε οι μεγαλύτεροι αναρωτιόντουσαν για το “πότε” και εμείς τρέχαμε στο μπαρμπέρη για να κόψουμε μαλλιά επειδή ένα κομπλεξικό καθίκι στο υπουργείο Παιδείας ήθελε το σχολεία να είναι και νεοφιλελεύθερο και ψιλοφασιστικό. Τότε, μικροί που ήμασταν, νομίζαμε πως αυτά τα δύο ήταν αντιφατικά. Και τότε δεν κουνιόταν φύλλο. Πια συνδικάτα και πια Αριστερά, ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από σήμερα.

Ξεκίνησε μία εβδομάδα πριν από τη 17 Νοέμβρη, στη Γαλλία. Ναι στη Γαλλία, όπου οι μαθητές εξεγέρθηκαν και κατέλαβαν όλα τα σχολεία. Εκείνες τις μέρες από το ζωολογικό κήπο του Παρισιού εξαφανίστηκε ένας πάνθηρας, που αμέσως έγινε το σύμβολο των εξεγερμένων μαθητών. Και το σύνθημα: “Ποτέ ξανά μέσα στο κλουβί”. Εντάξει, έβαλαν λίγο το χεράκι τους οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, οι διαγραμμένοι της ΚΝΕ και ο αντιεξουσιαστικός χώρος, αλλά η ιστορία άρχισε να γράφεται στις μαθητικές παρέες. Αυτές έγραψαν τα πανό, αυτές αγόρασαν τα λουκέτα, αυτές έδωσαν τα αξημέρωτα ραντεβού έξω από τα σχολεία. Έτσι ξεκίνησε και χρειάστηκε μόνο ένα σύνθημα για να πάρουν φωτιά οι συνελεύσεις, να στηθούν συντονιστικά, να μην μείνει ανοιχτό ούτε ένα σχολείo. Ή μάλλον καλύτερα για να ανοίξουν όλα. “Υποταγμένοι εργαζόμενοι, υποκλιθείτε στο μεγαλείο των παιδιών σας”. Απλό έτσι; Τα υπόλοιπα είναι σημάδια από μέρες που νομίζαμε ότι δεν θα τελείωναν ποτέ.

Τώρα τι γίνεται; Επιστρέφουμε σε αυτό το άτιμο το “πότε;”. Τώρα είμαστε 36 και 37 χρονών, πολλοί με μικρά παιδιά που δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση καταλαμβάνοντας τους παιδικούς σταθμούς, τα νηπιαγωγεία και τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Τώρα εμείς είμαστε στη γενική κατηγορία “υποταγμένοι εργαζόμενοι”. Κάποιοι με αξιοπρεπείς μισθούς και ασφάλιση, πίσω από συλλογικές συμβάσεις και παλιές συμφωνίες που τρίζουν. Κάποιοι με δάνεια να τρέχουν και υποχρεώσεις που δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν τη νύχτα. Κάποιοι στη “γενιά” των 700 ευρώ, πολλοί χωρίς ούτε ένα ένσημο. Κάποιοι άνεργοι. Όλοι όμως στο στόχαστρο αυτής της λυσσαλέας επίθεσης που έχει εξαπολύσει στην κοινωνία η συμμορία της αγοράς.

Μετά από εμάς έχει γεννημένους το 1975 και το 1976 που και αυτοί όταν ήταν δεκαεξάρηδες κατέλαβαν τα λύκεια τους με ένα άλλο σύνθημα. “Δεν είναι τα σχολεία, δεν είναι οι βαθμοί, εκείνο που μας λείπει είναι η ζωή”. Και αυτοί στο στόχαστρο της επίθεσης. Μετά από εμάς έχει 25ρηδες, “βετεράνους” του κινήματος για το άρθρο 16, που ακόμα ζουν στα παιδικά τους δωμάτια, αποκλεισμένοι από δουλειές με κανονικούς μισθούς και ασφάλιση. Πριν από εμάς υπάρχουν πολλοί, 35ρηδες πριν από 20 χρόνια, που νιώθουν το χαλί να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, σαν ένα εφιάλτη από αυτούς που νιώθεις ότι πέφτεις στο κενό, πραγματικά, στον ύπνο σου.

Πότε λοιπόν; Θα αρκεί αυτή τη φορά ένα σύνθημα για να σηκωθούμε; Παντού υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν πάρει στο κρανίο, που αν τους πιάσεις από τη μύτη θα σκάσουν. Ίσως να αρκεί, 20 χρόνια μετά, μόνο ένα σύνθημα. Κώστα, Γρηγόρη, Βαγγέλη, Κώστα, Ανδρέα, Άννα, Ξένια, Βένια, Μαρία, Λεωνίδα, Τζόνι, Σέργιο, Μάριε, Χριστίνα, Αλέκα, Κωνσταντίνε τι λέτε;

* Αφιερωμένο στο μέλλον που εξεγέρθηκε στο Λονδίνο, αψηφώντας το πιο σκληρό κράτος της καταστολής στην Ευρώπη, στις 10 Νοεμβρίου του 2010. 

(πηγή)