 |
| σκίτσο του Carlos Latuff από το Δρόμο |
από την ΑΥΓΗ
Ορισμένοι ακόμα διαφημίζουν το χτεσινό απορρυπαντικό -αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε- για τους σημερινούς λεκέδες της Ευρώπης: Η Ευρώπη είναι μια κοινότητα αλληλεγγύης αλλά και συμφερόντων, στην Ευρώπη αλληλεγγύη και συμφέροντα ισορροπούν κάθε φορά με διαπραγματεύσεις, όλα αποφασίζονται με συμβιβασμούς και είναι εντελώς φυσικό κάθε χώρα να προωθεί τα συμφέροντά της και να δίνει προτεραιότητα στη λύση των δικών της προβλημάτων στα ευρωπαϊκού τύπου παζαρέματα. Και μπλα-μπλα-μπλα-μπλα και μπλα-μπλα-μπλα για να ξορκίσουν τους χειρότερους φόβους μας που η πραγματικότητα επιβεβαιώνει.
Διότι καλά και άγια όλα αυτά. Αλλά πώς να ξεπλύνει σήμερα αυτό το απορρυπαντικό τη Μέρκελ και τους ξανθούς συμμάχους της; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια προσπάθεια να κερδίσει πέντε πάνω ή να χάσει πέντε κάτω. Εδώ πατάει στον λαιμό χώρες και λαούς με μια σαφή και σχεδόν ανοιχτά ομολογημένη επιδίωξη: Deutschland uber alles. Η Γερμανία (και το πλούσιο ξανθό σόι της) πάνω απ’ όλους. Πάνω από τους παρίες της Μεσογείου και της Ιρλανδίας τώρα, πάνω από τους υπόλοιπους αύριο. Deutschland uber alles μάλιστα με εργαλείο όχι τα πάντσερ και τα στούκας, αλλά τις διαβόητες για την αγριότητά τους αγορές.
Σ' αυτές τις αγορές αναθέτει η κυρία Μέρκελ το έργο που οι προκάτοχοί της είχαν αναθέσει στη Βέρμαχτ. Τοποθέτησε κάτω από τις οικονομίες των χωρών-στόχων τη βόμβα της ελεγχόμενης πτώχευσης, της συμμετοχής των δανειστών στον μηχανισμό διάσωσης και από κει και πέρα τα μπουλντόγκ των αγορών κάνουν τη δουλειά τους με τα ισπανικά spread, τα πορτογαλικά ομόλογα και τα ιρλανδικά CDS. Και καθαρίζουν το έδαφος για να φτάσουμε να συζητάμε τώρα αν πηγαίνουμε ολοταχώς προς μια ενωμένη Ευρώπη της γερμανικής κυριαρχίας. Ή προς μια ενωμένη Ευρώπη χωρίς τη Γερμανία, αλλά όχι φυσικά και χωρίς την κυριαρχία της.
Μπορεί να είναι κανείς τόσο βλάκας; Είναι δυνατόν μια χώρα, που έσπειρε όλεθρο στον κόσμο και καταστράφηκε, ακριβώς στην προσπάθεια να κυριαρχήσει, να πέφτει στα ίδια λάθη; Δεν βλέπουν οι ηγέτες της ότι μια Ευρώπη των κατεστραμμένων θα είναι μια Ευρώπη χωρίς προοπτική για κανέναν; Μπα! Αυτούς η βουλιμία τους κάνει βλάκες και μόνο τη δύναμη καταλαβαίνουν. Και μόνο στη δύναμη -των λαών- μπορούμε να ελπίζουμε εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα...
Ορισμένοι ακόμα διαφημίζουν το χτεσινό απορρυπαντικό -αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε- για τους σημερινούς λεκέδες της Ευρώπης: Η Ευρώπη είναι μια κοινότητα αλληλεγγύης αλλά και συμφερόντων, στην Ευρώπη αλληλεγγύη και συμφέροντα ισορροπούν κάθε φορά με διαπραγματεύσεις, όλα αποφασίζονται με συμβιβασμούς και είναι εντελώς φυσικό κάθε χώρα να προωθεί τα συμφέροντά της και να δίνει προτεραιότητα στη λύση των δικών της προβλημάτων στα ευρωπαϊκού τύπου παζαρέματα. Και μπλα-μπλα-μπλα-μπλα και μπλα-μπλα-μπλα για να ξορκίσουν τους χειρότερους φόβους μας που η πραγματικότητα επιβεβαιώνει.
Διότι καλά και άγια όλα αυτά. Αλλά πώς να ξεπλύνει σήμερα αυτό το απορρυπαντικό τη Μέρκελ και τους ξανθούς συμμάχους της; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια προσπάθεια να κερδίσει πέντε πάνω ή να χάσει πέντε κάτω. Εδώ πατάει στον λαιμό χώρες και λαούς με μια σαφή και σχεδόν ανοιχτά ομολογημένη επιδίωξη: Deutschland uber alles. Η Γερμανία (και το πλούσιο ξανθό σόι της) πάνω απ’ όλους. Πάνω από τους παρίες της Μεσογείου και της Ιρλανδίας τώρα, πάνω από τους υπόλοιπους αύριο. Deutschland uber alles μάλιστα με εργαλείο όχι τα πάντσερ και τα στούκας, αλλά τις διαβόητες για την αγριότητά τους αγορές.
Σ' αυτές τις αγορές αναθέτει η κυρία Μέρκελ το έργο που οι προκάτοχοί της είχαν αναθέσει στη Βέρμαχτ. Τοποθέτησε κάτω από τις οικονομίες των χωρών-στόχων τη βόμβα της ελεγχόμενης πτώχευσης, της συμμετοχής των δανειστών στον μηχανισμό διάσωσης και από κει και πέρα τα μπουλντόγκ των αγορών κάνουν τη δουλειά τους με τα ισπανικά spread, τα πορτογαλικά ομόλογα και τα ιρλανδικά CDS. Και καθαρίζουν το έδαφος για να φτάσουμε να συζητάμε τώρα αν πηγαίνουμε ολοταχώς προς μια ενωμένη Ευρώπη της γερμανικής κυριαρχίας. Ή προς μια ενωμένη Ευρώπη χωρίς τη Γερμανία, αλλά όχι φυσικά και χωρίς την κυριαρχία της.
Μπορεί να είναι κανείς τόσο βλάκας; Είναι δυνατόν μια χώρα, που έσπειρε όλεθρο στον κόσμο και καταστράφηκε, ακριβώς στην προσπάθεια να κυριαρχήσει, να πέφτει στα ίδια λάθη; Δεν βλέπουν οι ηγέτες της ότι μια Ευρώπη των κατεστραμμένων θα είναι μια Ευρώπη χωρίς προοπτική για κανέναν; Μπα! Αυτούς η βουλιμία τους κάνει βλάκες και μόνο τη δύναμη καταλαβαίνουν. Και μόνο στη δύναμη -των λαών- μπορούμε να ελπίζουμε εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου