Ο δρόμος για την κόλαση και οι καλές προθέσεις

Alfred Kubin (1877-1959) (πηγή)

του Νίκου Φίλη
από την Αυγή  

Ενώ η οικονομία βουλιάζει σε απροσδιό-

ριστης έκτασης ύφεση και η κοινωνία αντιμετω-

πίζει το φάσμα της χρεωκοπίας, στο πολι-

τικό επίπεδο  επιταχύ-

νονται εξελίξεις, που προσδίδουν σιγά - σιγά σχήμα και μορφή στη "μεταπολίτευση ΔΝΤ". Το Μνημόνιο, επικαιροποιούμενο επί τα χείρω κάθε τρεις μήνες, λειτουργεί ως προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, η οποία έχει παραδώσει τα κλειδιά της εξουσίας στους τροϊκανούς.

Μόλις δέκα μέρες μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση δείχνει να έχει εξαντλήσει την "ανάσα" του δεύτερου γύρου. Ασθμαίνουσα, τρέχει να προλάβει το πρόγραμμα των "100 ημερών" που εξήγγειλε η τρόικα. Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός διαπιστώνει ότι η αγριότητα και η χρονική επέκταση των μέτρων μπορεί να απειλήσει την "πολιτική σταθερότητα" και αναζητεί σωσίβια συναίνεσης και συνεργασιών.

Από τα κόμματα που έχουν στηρίξει το Μνημόνιο είναι εύλογο να βρει πρόθυμους συνεργάτες. Το κόμμα της κ. Μπακογιάννη, αλλά και οι αποσυνθετικές διεργασίες στο ΛΑΟΣ, εντάσσονται στο παρασκήνιο για τη συγκρότηση του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας. Ισχυροί οικονομικοί παράγοντες και καναλάρχες εμφανίζονται τώρα ανοιχτά να υποστηρίζουν την πολιτική της τρόικας, διότι "μπορεί να μην είναι δίκαιη, αλλά είναι αναγκαία". Στο υπό διαμόρφωση μπλοκ εγγράφονται και οι βολιδοσκοπήσεις του Γιάννη Δημαρά για κεντρώο κόμμα.

Ο θρυμματισμός των κομμάτων, ιδιαίτερα μάλιστα του χώρου της αριστεράς, παραπέμπει σε σχεδιασμούς για κυβερνήσεις συνεργασίας, ώστε ο καταρρέων δικομματισμός να διασωθεί μεταλλασσόμενος σε διπολισμό. Στο νέο μπλοκ εξουσίας θα έχουν θέση μόνον όσοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα ή την υποχρεωτική εκ των πραγμάτων εφαρμογή του Μνημονίου.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο προκαλεί ερωτήματα η σπουδή του Φ. Κουβέλη με τα όσα αναφέρει στο άρθρο του στα Επίκαιρα (δημοσιεύεται σε άλλη σελίδα). Οι βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς έχουν καταψηφίσει το Μνημόνιο. Και κατά τούτο είχαν διαφοροποιηθεί ριζικά από τον συρφετό των προθύμων. Η χθεσινή εκτίμηση του Φ. Κουβέλη πως δεν υφίστανται προϋποθέσεις αποδέσμευσης της χώρας από τον μηχανισμό μοιάζει σαν προετοιμασία ήπιας αντιμετώπισης των αντικοινωνικών πολιτικών, οι οποίες "αντικειμενικοποιούνται".

Αναμφίβολα, έχει μεγάλη αξία η αντιμετώπιση των επιπτώσεων του Μνημονίου και όχι η οχύρωση πίσω από φραστικά σχήματα αδιαλλαξίας ή και ιδεολογικούς αναχρονισμούς. Εξίσου, όμως, σημαντικός είναι ο αγώνας για την ανατροπή του Μνημονίου, όχι μόνο γιατί δεν είναι δίκαιο, αλλά διότι είναι ο βασικός συντελεστής της καταστροφικής πορείας της οικονομίας και της απομάκρυνσης της χώρας από την ευρωπαϊκή πορεία. Όταν μάλιστα η "ρεαλιστική προσέγγιση" του Μνημονίου συνδυάζεται με συγκαταβατικότητα απέναντι στη "συναινετική πολιτική", τότε ο αριστερός πολίτης δικαιούται να προβληματίζεται και να ανησυχεί.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-. 

"ΝΑΙ" στον διάλογο, "ΟΧΙ" σε ειλημμένες αποφάσεις

άρθρο του Φώτη Κουβέλη
στα Επίκαιρα
(via Αυγή)
  
Ο φόβος των πολιτών, και ιδιαίτερα των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, είναι πραγματικός. Η ανασφάλεια γιγαντώνεται γιατί την αποτυχία της υστέρησης των εσόδων όλοι γνωρίζουν ότι αναπόδραστα, εφόσον διαρκεί το Μνημόνιο, θα την ακολουθήσει η γνωστή μέθοδος: δηλαδή η μείωση των δαπανών και η περιστολή των δαπανών, σύμφωνα πάντα με την κυβερνητική πρακτική, δεν θα συνεπάγεται περιστολή της σπατάλης, αποφυγή δαπανών από δυσλειτουργίες, από κακοδιαχείριση ή και έλλειψη ελέγχων, αλλά για μια ακόμη φορά θα υπάρξει περαιτέρω μείωση του πραγματικού εισοδήματος, μια και αυτό ορίζεται με μονομερείς κυβερνητικές ενέργειες.

Η ανασφάλεια κυριαρχεί σταθερά σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους επαγγελματίες, βιοτέχνες, εμπόρους που καθημερινά αντιμετωπίζουν τη ραγδαία μείωση έως και τον εκμηδενισμό του κύκλου των εργασιών τους και ταυτόχρονα βιώνουν την άρνηση και την τεράστια δυσκολία δανεισμού, αλλά και χρηματοδότησής τους για κεφάλαια κίνησης, αποπληρωμής εισφορών ή, πολύ περισσότερο, και αναδιαρθρώσεων και όποιων σχεδίων αναδιάταξης και προώθησης των επιχειρήσεών τους.
 

Η απεμπλοκή από τον μηχανισμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όσο κι αν αποτελεί δίκαιο αίτημα της κοινωνίας -και είναι δίκαιο-, προϋποθέτει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση και αυτή, στη συνέχεια, προϋποθέτει την ύπαρξη συσχετισμών και ευρωπαϊκού χαρακτήρα, οι οποίοι δεν υπάρχουν και πρέπει να διαμορφωθούν.
 

Ρεαλιστικό είναι να διεκδικείς την απαλλαγή της χώρας από ασφυκτικές ρυθμίσεις του Μνημονίου, να αποκρούεις ρυθμίσεις που επιβάλλονται πέρα και από τις δεσμεύσεις του Μνημονίου και να προωθείς εναλλακτική πρόταση διεξόδου. Αυτό συνιστά υπεύθυνη πολιτική και υπεύθυνη διεκδίκηση και όχι η γενικόλογη αναφορά στο θέμα αυτό, χωρίς επί της ουσίας να συνοδεύεται με την εναλλακτική πολιτική πρόταση που πρέπει να διεκδικηθεί για να προχωρήσει.
 

Η κάλυψη της δραματικής υστέρησης των δημοσίων εσόδων και η περαιτέρω αύξησή τους δεν πρέπει να γίνεται με τη λογική της πεπατημένης, που έχει για άλλη μια φορά αποδειχθεί αναποτελεσματική. Αυτή δηλαδή της μεγαλύτερης περικοπής δαπανών με την απειλή για το 2011 και νέων μειώσεων μισθών, καθώς και με την επιβολή νέων εμμέσων φόρων και την αύξηση του ΦΠΑ. Οι χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που οδηγούνται σε λουκέτο πρέπει να προκαλέσουν συναγερμό για να αποτραπεί τέτοια πολιτική.
 

H πελατειακή ανοχή απέναντι στη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία πρέπει να σταματήσει στην πράξη και όχι στα λόγια. Κύριοι στόχοι πρέπει να είναι η εξασφάλιση πόρων για την τροφοδότηση των προγραμμάτων για τους ανέργους, για τις κοινωνικές πολιτικές που καταρρέουν και η επαναφορά στη ζωή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων που έχει θυσιαστεί.
 

Οι δημόσιες επενδύσεις είναι σήμερα το μόνο άμεσο και αποτελεσματικό εργαλείο για την ανάπτυξη που θα συμβάλει αποφασιστικά στη συγκράτηση της ανεργίας.
 

Προτεραιότητα για μας αποτελεί η δραστική μείωση του πληθωρισμού που καλπάζει, καθώς η επιβάρυνση των έμμεσων φόρων πέρασε ολόκληρη στην κατανάλωση και έτσι αύξησε τα κέρδη της παραοικονομίας και έπληξε και συνεχίζει να πλήττει την κοινωνία και ιδιαίτερα τα οικονομικά ασθενέστερα τμήματα αυτού του τόπου.
 

Απαιτούνται τώρα δεσμεύσεις και παρεμβάσεις και όχι η ανοχή και η αδράνεια. Απαιτείται δίκαιη κατανομή των βαρών, αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της ελληνικής διοίκησης, νέο αναπτυξιακό πρότυπο με διεύρυνση της παραγωγικής βάσης, οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.
 

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι και θα είναι παρούσα σε όλες τις συζητήσεις για την πορεία και το μέλλον της χώρας. Είναι αναγκαίο, όμως, ο διάλογος να είναι ειλικρινής, ουσιαστικός και όχι προσχηματικός.
 

Δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενο και τη στόχευση των συναντήσεων του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς.
 

Ο διάλογος πρέπει να αποσκοπεί στην εξεύρεση κοινού τόπου και όχι στην προσχώρηση σε ειλημμένες αποφάσεις και στη συγκεκριμένη πολιτική της κυβέρνησης, στο όνομα μια αόριστης συναίνεσης.
 

Είναι προφανές ότι η Δημοκρατική Αριστερά δεν μπορεί να συναινέσει στην πολιτική που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις, ενισχύει τους δείκτες της ανεργίας, διευρύνει τη φτώχεια, τροφοδοτεί την ύφεση, ανέχεται την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή.
 

Η Δημοκρατική Αριστερά θα καταθέσει ολοκληρωμένο πλαίσιο θέσεων για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Από την τοποθέτηση του πρωθυπουργού επί των συγκεκριμένων προτάσεων θα εξαρτηθεί και η περαιτέρω στάση μας.