Αλληλεγγύη ή παρακμή;

(πηγή)

του Κώστα Ζαχαριάδη 

από την ΑΥΓΗ

“Μέσα από έναν κάδο απορριμμάτων -σαν αυτούς όπου πετάμε καθημερινά τα σκουπίδια μας- αποκαλύφθηκε τα ξημερώματα της Κυριακής ένα ανθρώπινο δράμα. Για μια ζωή αδέσποτη, που έμελλε να λήξει όσο άδοξα υπήρξε... με το «γύρισμα» του κάδου αυτού στο απορριμματοφόρο!” (Ελευθεροτυπία, 4/11/10)

Η είδηση εμφανίστηκε στις σελίδες των εφημερίδων Δευτέρα πρωί. Πολλοί το διάβασαν στο διαδίκτυο, πολλοί το κοινοποίησαν στα social media (facebook, twitter κ.λπ.) Οι λέξεις φρίκη, απογοήτευση, θλίψη είναι λίγες για να περιγράψουν το συντριπτικό συναίσθημα που αισθανθήκαμε.


Σήμερα είναι ήδη Παρασκευή. Οι περισσότεροι το έχουμε ξεχάσει ή το έχουμε περάσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας ως μία τραγική ιστορία, ένα «παραμύθι» με άσχημο τέλος, που μια φορά κι έναν καιρό συνέβη. Η ζωή συνεχίζεται και η είδηση βρίσκεται ήδη στο σεντούκι της ιστορίας. Ο τραγικός και άδικος χαμός αυτού του ανθρώπου αναδεικνύει με τον πιο ρητό και κατηγορηματικό τρόπο ότι οι κοινωνίες μας είναι γυμνές, απάνθρωπες, σκληρές και ανελέητες για χιλιάδες συμπολίτες μας (ναι, είναι χιλιάδες). Σπρώχνονται στο αδιέξοδο, στο λεγόμενο περιθώριο και παρασιτούν εκεί μέχρι το τέλος, είτε αυτό έρθει στην καρότσα του σκουπιδιάρικου είτε όπου αλλού. Μα συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Αθήνα; Είναι δυνατόν; Στην πόλη που μόλις πριν 6 χρόνια διοργάνωνε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ήταν το «κέντρο του κόσμου»; Που το 2003 ήταν προεδρεύουσα της Ε.Ε.; Στην πόλη 2.500 ετών «λαμπρής ιστορίας»;...

Είναι εμφανές ότι αυτή η βιτρίνα της Αθήνας και της Αττικής δεν υπάρχει και δεν πείθει πια κανέναν. Ζούμε καθημερινά την Αττική της κοινωνικής παρακμής, την Αττική που αγκομαχά να επιβιώσει. Η έκρηξη των δεικτών της φτώχειας, της ανεργίας, των δεικτών που μετράνε χιλιάδες ανθρώπους εκτός ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, δεν μπορούν απλά να θεωρηθούν αριθμοί που θα ανακάμψουν με την έξοδο από την κρίση (όταν και αν αυτή έρθει). Πρόκειται για χιλιάδες τραγικές ιστορίες που αργοσβήνουν έξω από έναν ΟΚΑΝΑ, που επιδίδονται σε μικροκλοπές και μικροεγκληματικότητα λόγω της φτώχειας και της ανεργίας, που πραγματικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Σε αυτήν την Αττική της κοινωνικής παρακμής, αντιπροτείνουμε την Αττική της κοινωνικής αλληλεγγύης με έμφαση και πόρους στο κοινωνικό κράτος, με έμφαση στις πολιτικές μείωσης των ανισοτήτων, με έμφαση στις πολιτικές βελτίωσης της δημόσιας υγείας και υγιεινής. Η εύκολη απάντηση που θα έρθει είναι: Πού θα βρεθούν οι πόροι; Νομίζετε ότι εμείς δεν τα θέλουμε αυτά, μόνο η αριστερά τα θέλει; Ισχυρίζομαι ότι δεν τα θέλουν! Σχεδίασαν μεθοδικά την κοινωνία των 2/3 και τώρα μεθοδεύουν την κοινωνία του 1/3. Εδώ και 15 χρόνια γκρεμίστηκε μεθοδικά η κοινωνία και η κοινωνική συνοχή. Η ιδιώτευση και η ανταγωνιστικότητα έγιναν μοντέλο ζωής. Ήταν τα 15 χρόνια της υπερκερδοφορίας των πλουσίων· τώρα στην κρίση δεν πληρώνουν αυτοί που θα έπρεπε αλλά την πληρώνουν μισθωτοί, συνταξιούχοι και μη έχοντες. Όσο τραγικό κι αν ακούγεται, οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν αυτά τα 15 χρόνια πέταξαν τον άνθρωπο στα σκουπίδια (και όχι μόνο αυτόν...)

Για τα σκουπίδια δεν είναι οι άνθρωποι, αλλά οι μαγικές συνταγές που οδήγησαν τις κοινωνίες εδώ. Η οικονομική και κοινωνική χρεωκοπία της χώρας, επιβάλλουν εγρήγορση και κινητοποίηση. Ας αμφισβητήσουμε στην καθημερινότητα και στην πράξη, τις πολιτικές και τα πρόσωπα που καταστρέφουν κοινωνίες, οράματα, ζωές. Ας αγωνιστούμε να φέρουμε στο προσκήνιο τους εναλλακτικούς δρόμους, τις άλλες πολιτικές και τα άλλα πρόσωπα. Είναι και εφικτό και αναγκαίο. Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι τσιτάτο, είναι εφαρμόσιμες πολιτικές και στάση ζωής που πρέπει μέσα στην κρίση, την κατάντια και την κοινωνική παρακμή να ανανοηματοδοτηθεί και να κερδίσει τις συνειδήσεις.


- Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι βιολόγος με μεταπτυχιακό σε θέματα περιβάλλοντος και δημόσιας υγείας, υποψήφιος βόρειου τομέα με την "Αττική συνεργασία, όχι στο μνημόνιο"