Το συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ. και ο Παπανδρέου

σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ από την Αυγή

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή της Κυριακής

Γιατί αποφάσισε αλήθεια ο Παπανδρέου να εκμεταλλευτεί το βήμα του συνεδρίου της ΔΗΜ.ΑΡ. για να καταγγείλει όλες τις αριστερές δυνάμεις πλην της οικοδέσποινας και μάλιστα με πολύ σκληρές εκφράσεις; Γιατί αποφάσισε να διαχωρίσει τα αριστερά πρόβατα από τα αριστερά ερίφια με τόσο άκομψο και χοντροκομμένο τρόπο, μιλώντας σε ένα συνέδριο του οποίου οι περισσότεροι αντιπρόσωποι ανήκαν μέχρι χτες σε ένα από τα κόμματα που κατακεραύνωσε, έστω χωρίς να κατονομάσει; Γιατί αποφάσισε, τέλος, να ταυτιστεί με τις απόψεις του Φώτη Κουβέλη για την «άλλη αριστερά» με τόσο φτηνό τρόπο, ώστε να εκθέσει και τις απόψεις και τους φορείς τους;

Ο κ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, έγραψε το έγκυρο περί αυτά "Βήμα", διαχωρίζοντας τη Δημοκρατική Αριστερά από άλλες δυνάμεις της αριστεράς, τις οποίες κατηγόρησε για «εύκολη καταγγελία», «δογματισμό», «απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών», απηύθυνε πρόταση συνεργασίας των δύο κομμάτων. Και παρακάτω: Ο κ. Παπανδρέου έριξε πυρά κατά δυνάμεων της αριστεράς, που δεν κατονόμασε, κατηγορώντας τες για λαϊκισμό, για "καταγγελτισμό χωρίς προτάσεις" και ισοπέδωση, για απαξίωση θεσμών. Και αναρωτήθηκε: «Ποια σχέση έχει η αριστερά με το να αγνοούνται οι νόμοι και το Σύνταγμα; Ποιον συμφέρει η ανομία;».

ΜΠΟΡΕΙ φυσικά να έκανε (άλλη μια) γκάφα με όλα αυτά ο πρωθυπουργός. Να ξεπέρασε τα εσκαμμένα πιστεύοντας ότι θα βοηθούσε κάποιους δυνητικούς συμμάχους του αν έπαιρνε θέση στα χαρακώματα μιας ενδοαριστερής αντιπαράθεσης. Ή να είχε την εντύπωση ότι θα γίνει αρεστός στο ακροατήριό του αν διαδήλωνε τη δυσαρέσκειά του για την άλλη αριστερά και την ευαρέσκειά του για τη Δημοκρατική Αριστερά. Ή να πείστηκε απλώς από κάποιους συμβούλους του ότι το συνέδριο αυτό αποτελούσε μια ευκαιρία να βγάλει τα απωθημένα του, αφού δεν θα μπορούσε να βρει αλλού πιο φιλικό ακροατήριο, για να αντιγράψουμε πάλι το "Βήμα".

ΥΠΑΡΧΕΙ ωστόσο πάντα και η πιο αθώα εξήγηση. Ο Παπανδρέου να θεώρησε απλούστατα ιδανική ευκαιρία το συνέδριο ενός κόμματος, που περιγράφει τον εαυτό του ως «μια αριστερά... που δεν θα βολεύεται στα εύκολα και γι' αυτό δεν θα κάνει καμία παραχώρηση ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό, ούτε στον μυωπικό αριστερισμό... δεν θα αναλώνεται σε ανέξοδο και γι’ αυτό αδιέξοδο και συντηρητικό επί της ουσίας καταγγελτισμό, αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον των πολιτών και του τόπου». Ως ιδανική ευκαιρία για τι; Μα για να μας ενημερώσει, όπως προκύπτει από τα ίδια του τα λόγια, ποια αριστερά θέλει ο ίδιος και κυρίως ποια αριστερά δεν θέλει. Ποια αριστερά κατά τη γνώμη του είναι η πολιτικά ορθή στις μέρες μας και ποια αριστερά συνδέεται με την ισοπέδωση και την ανομία.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ του φυσικά να ονειρεύεται και να θέλει και να επιδιώκει ακόμα μια αριστερά «χωρίς προκαταλήψεις» στα αριστερά του. Μια αριστερά που να είναι σε θέση να καθίσει μαζί του στο τραπέζι ενός «γόνιμου διαλόγου» για θέματα όπως συνεργασία για την προστασία του περιβάλλοντος (!) ή ενίσχυση της ισονομίας και της ισοπολιτείας με στόχο την προστασία των αδυνάτων (!!), όπως είπε. Και δικαίωμα του κόμματος στο οποίο απευθύνονται οι σχετικές προτάσεις διαλόγου να τις κρίνει, να τις αξιολογήσει και να κανονίσει την πορεία του.

ΑΛΛΑ πώς αισθάνεται τόσο επαρκής ώστε να κρίνει και να διαχωρίζει την αριστερά σε καλή και κακή, μιλώντας μάλιστα σε αριστερούς; Πότε και από ποιον έλαβε μαθήματα αριστερής ορθοφροσύνης, ώστε να υποδεικνύει σε παλιούς και νέους, αλλά πάντως έμπειρους και με αγωνιστικές περγαμηνές αριστερούς, ποιο είναι το μονοπάτι της αριστερής αρετής και ποιο της αριστερής κακίας; Και πώς υποτίμησε έτσι ένα αριστερό κόμμα, εκμεταλλευόμενος το συνέδριό του για να επιτεθεί με τέτοια βίαιη εμπάθεια σε άλλα αριστερά κόμματα;

ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ κάτι πάντως όλα αυτά: Ο Παπανδρέου παραμένει Παπανδρέου. Είναι ευγενέστατος και έτοιμος για διάλογο και για συνεργασία, αρκεί οι συνομιλητές και υποψήφιοι σύμμαχοί του να φορέσουν γραβάτα, να ξεπλυθούν από τις ανομίες, να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων «ενός νέου πολιτικού πολιτισμού για να ωφεληθεί η χώρα». Τότε θα αποκτήσουν επιτέλους υπόσταση οι «ευρύτερες πολιτικές συγκλίσεις» του. Το θέμα είναι να βρεθούν οι κατάλληλοι «ευρύτεροι»...