Εθνικώς χρήσιμη Αριστερά

Εθνικώς χρήσιμη Αριστερά 

του Γιώργου Κυρίτση

από την ΑΥΓΗ

Πριν από τέσσερις μήνες, όταν το περίστροφο ήταν ακόμα ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι, υπήρχε γενική συμφωνία ότι η προσφυγή στον "Μηχανισμό" ήταν όχι απλώς απευκταία, αλλά αδιανόητη και καταστροφική. Και ότι είναι πιθανότητα καθαρά θεωρητική. Με αυτές τις λέξεις τον περιέγραφαν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ σε πλήρη συμφωνία. Λίγες ημέρες μετά, το “απευκταίο, αδιανόητο και καταστροφικό” χαιρετίστηκε από τους ίδιους, την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, ως “μόνη σωτηρία”, αφού μάλιστα πρώτα είχε εξειδικευθεί και προσαρμοσθεί επί τα χείρω. Αυτό είναι το περιβόητο “Μνημόνιο” που ψήφισε η Βουλή.

Ξαφνικά λοιπόν το “αδιανόητο και απευκταίο και καταστροφικό” έγινε “ρεαλιστικό και υπεύθυνο” και καλούμαστε μάλιστα να συνομολογήσουμε όλοι. Όσοι διαφωνούν είναι “ανεύθυνοι” και “ακραίοι”. Όσοι επισημαίνουν ότι το Μνημόνιο είναι μη ρεαλιστικό, έχει εσωτερική αντίφαση, ότι δηλαδή δεν βγαίνουν τα νούμερα ούτε θεωρητικά, και ό,τι οδηγεί μαθηματικά σε νέο Μνημόνιο, επαχθέστερο, διασύρονται. Όσοι επισημαίνουν ότι, εκτός από αδιέξοδο, το Μνημόνιο είναι και ακραία άδικο και ταξικά προσημασμένο, λαμβάνουν την απάντηση ότι κινδυνεύει η πατρίδα και αυτό δικαιολογεί τα πάντα. Μετά το νόμιμο που έγινε ηθικό, έχουμε το ρεαλιστικό που μετατρέπεται σε νόμιμο και δι' αυτού σε ηθικό.


Προχθές, από τη στήλη του στα “Νέα”, ο κ. Ι. Πρετεντέρης, αναφερόμενος στο νέο κόμμα του κ. Κουβέλη, και αφού είχε αποφανθεί ότι ο Τσίπρας και η Παπαρήγα είναι το ίδιο πράγμα, διετύπωνε το ερώτημα εάν “υπάρχει χώρος” να στραφεί ένας “απλός αριστερός του 21ου αιώνα, που πιστεύει στην κοινωνική μεταρρύθμιση και στον δημοκρατικό πολιτισμένο διάλογο”.

“Το μειονέκτημα της πολιτικής προσπάθειας Κουβέλη είναι ότι απευθύνεται σε μια εκλεπτυσμένη εκδοχή της πολιτικής” απαντάει μόνος του ο αρθρογράφος και συνεχίζει γράφοντας ότι “η ελληνική πολιτική δεν σηκώνει πολλές ευγένειες”, για να διατυπώσει στη συνέχεια με ενάργεια το κομβικό ερώτημα: “Ναι ή όχι στο Μνημόνιο, παιδιά;”

Το είδος της σύγχρονης αριστεράς του 21ου αιώνα, της ρεαλιστικής και υπεύθυνης, είναι αυτή που λέει το μεγάλο “ναι”, που διαλέγει στρατόπεδο και δεν πάει με τους τσίπρες και τις παπαρήγες, αλλά με την κυβέρνηση, τον Αλαφούζο και το Μητσοτακέικο. Αυτή είναι η “χρήσιμη” αριστερά. Αυτή είναι η χρησιμότητα που της αναγνωρίζουν όσοι χαιρετίζουν την ίδρυση του νέου κόμματος.