Η αποχή ως... επαναστατική πράξη!

[...] Μέσα σε όλα αυτά μας προέκυψε και η αριστερά της αποχής, της διεύρυνσης του πολιτικού κενού. Εξωκοινοβουλευτικοί σχηματισμοί και οργανώσεις της αριστεράς που μάλιστα αυτοπροσδιορίζονται ως αντικαπιταλιστικές, αντιμπεριαλιστικές κ.λπ. καλούν τον λαό και την εργατική τάξη σε αποχή! Εμφανίζουν ως επαναστατική πράξη την αποχή!

Λέτε και ευρισκόμαστε σε προεπαναστατική κατάσταση με τον λαό και τη νεολαία να κατακλύζει τους δρόμους και τις πλατείες της χώρας και επομένως δεν είναι απαραίτητο να εμπλακούμε και στις αστικές εκλογές. [...]
 

Η αποχή, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες είναι η χειρότερη επιλογή, απαράδεκτη όχι μόνο για κάθε αριστερό αλλά και για κάθε σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη. [...]

Ο σκεπτόμενος πολίτης και όχι μόνο ο αριστερός έχει χρέος να δείξει στην τρόικα και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ότι είναι αποφασισμένος να αντισταθεί. με όποιο κόστος, με όποιες θυσίες και με κάθε τρόπο. Ακόμα και μέσα από τις εκλογές.

Οι παλαιότεροι αγωνιστές που αποσύρθηκαν σπίτι μέσα από τις απογοητεύσεις και τις περιπέτειες της αριστεράς των τριών περίπου τελευταίων δεκαετιών, οφείλουν τώρα να ενεργοποιηθούν.

Οι νέοι που έμαθαν να μην πιστεύουν σε τίποτα, ούτε στη δική τους δύναμη καλούνται να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους αποφασιστικά.

Δεν χρειάζεται να χτυπήσουν άλλες καμπάνες για να πάρουμε θέση σε ό,τι γίνεται γύρω μας και με ό,τι υλικό υπάρχει διαθέσιμο, ανεξάρτητα από ό,τι λάθη έχουν γίνει. Δε μπορούμε να μένουμε σε αυτά και να παραμένουμε στην ακινησία. Στο κάτω κάτω παρά τον βαθύτατο προβληματισμό μας για όσα αρνητικά συμβαίνουν στην αριστερά, δεν μπορεί να εξισωθούν και να τηρηθεί η πολιτική ίσων αποστάσεων ανάμεσα στους εκλεκτούς της αντεργατικής κυβέρνησης και τους εκπροσώπους της αντιδραστικής δεξιάς με τους υποψήφιους της αριστεράς.

Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να εξισωθούν με τους εκπροσώπους του συστήματος και τους υποστηρικτές του αντιδραστικού "Καλλικράτη", προοδευτικές ριζοσπαστικές και γνήσια αγωνιστικές λαϊκές κινήσεις και συσπειρώσεις που παρεμβαίνουν και στις Καλλικρατικές εκλογές και που γεννήθηκαν στη διάρκεια των σημαντικών πολιτικών αγώνων όλης της προηγούμενης πολιτικής περιόδου. Οι όροι ρουφιάνοι, προδότες, υπηρέτες του συστήματος δεν μπορεί να συνεχίζουν να αποδίδονται σε ανθρώπους που αγωνίστηκαν, με λάθη ή χωρίς, και συνεχίζουν να αγωνίζονται και σήμερα με τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Η αντίσταση όλων των ενεργών πολιτών που δεν αποδέχονται τη θέση του παθητικού θεατή και δεν τρομοκρατούνται από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ είναι η δύναμή τους.

Το μεγάλο στοίχημα είναι η μετατροπή της υπαρκτής οργής του λαού σε δύναμη αντίστασης και αγώνα τόσο στην κάλπη όσο και πολύ περισσότερο μετά τις εκλογές. Δεν είναι η παραίτηση, η ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση, η ηττοπάθεια και ο φόβος στα οποία σπρώχνει η προτροπή για αποχή.

Αποχή από πού; Από το δικαίωμα στη ζωή; Από τον αγώνα για την αξιοπρέπειά μας;

Πότε τα ποσοστά αποχής έδωσαν ανάσα στους λαϊκούς αγώνες;

Την αποχή τη θέλουν τα αστικά κόμματα, όταν δεν μπορούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή αγανάκτηση και κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα ευρύτερο και αποτελεσματικότερο μέτωπο πάλης και αγώνα.

Την επιδιώκουν για να εμποδίσουν την υπεράσπιση της αγωνιστικής ενότητας του εργατικού και λαϊκού κινήματος, την ανάδειξη εν τέλει μιας δημοκρατικής, προοδευτικής, αντιφιλελεύθερης διεξόδου.

Ο καθένας έχει την ευθύνη του.

"Όσοι ανείπωτα πονάτε 

βλέποντας τη χαμένη σας πατρίδα 

να την πουλάνε, να την αγοράζουν 

για το χρυσάφι, για το αίμα 

εγερθείτε. 

Είστε πολλοί, είναι λίγοι"

(Σέλεϊ)

(αποσπάσματα από κείμενο της Ντίνας Πεταλά - Παπασπυροπούλου στην ΑΥΓΗ)

- Η Ντίνα Πεταλά - Παπασπυροπούλου είναι πρόεδρος του Πανελλαδικού Σωματείου Εργαζομένων ΜΙΣΚΟ, υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος με τον συνδυασμό "Αντίσταση Πολιτών Δυτικής Ελλάδος"