Η τεράστια παρεξήγηση

από This isn't happiness

της Φλώρας Νικολιδάκη
από την ΑΥΓΗ

Προ ημερών προσκλήθη-

κα να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο με θέμα την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Κόντεψα κυριολεκτικά να πέσω από την καρέκλα μου όταν άκουσα την πρώτη φράση του εισηγητή:

«Κυρίες και κύριοι. Η εποχή που οι επιχειρήσεις υπήρχαν για να πληρώνουν τους υπαλλήλους τους πέρασε οριστικά! Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή που οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν κέρδη!»

Ελάχιστα παρακολούθησα τη συνέχεια της ομιλίας. Είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου:

Δηλαδή οι επιχειρήσεις μέχρι τώρα δεν είχαν κέρδη; Κι αυτά που δημοσίευαν τι ήταν; Όταν πωλούσαν μετοχές δεν αποδείκνυαν με νούμερα ότι υπάρχουν μεγάλες αποδόσεις; Όταν καθόριζαν την αξία των μετοχών τους δεν αποδείκνυαν τη μεγάλη χρηματιστηριακή αξία των επιχειρήσεών τους; Η ζωή τους; Δεν έδειχνε, αν μη τι άλλο, ότι κάνουν μια «καλή δουλειά»;

Πώς το είπε αυτό ο άνθρωπος; Δεν ήταν τυχαίος. Το πρώτο στέλεχος της εταιρείας. Μεγάλε Μαρξ, βρίσκονται σε πανικό. Η διάγνωσή σου ότι «το ποσοστό κέρδους έχει την τάση να πέφτει» βρίσκεται πλέον μπροστά τους. Πόσα πια να παράγουν; Και πόσα να καταναλώσουμε κι εμείς; Και πόσο να πεινάσει η Ασία και η Αφρική για να κρατηθούν αυτές οι έρμες οι τιμές και το ποσοστό κέρδους;

Ο εισηγητής άρχισε να παρουσιάζει το καινούργιο προϊόν που θα αντικαθιστούσε το υπάρχον. 

«Κυρίες και κύριοι, πρόκειται για επανάσταση. Ο πελάτης θα πληρώνει όποτε θέλει!». 

Ωραία, σκέφτηκα. Δηλαδή δεν θα πληρώνει ποτέ και δεν πρόκειται να πάρει και τίποτα. Ο σκοπός τους είναι να γίνει η πώληση και να εισπράξει η εταιρεία τα πρώτα χρήματα που είναι «τα μόνα υποχρεωτικά». Και το μυστικό: Από αυτά τα πρώτα χρήματα για τον πελάτη επενδύεται ένα πολύ μικρό ποσοστό, «γιατί η εταιρεία πρέπει να εισπράξει τα έξοδά της».

Ο εισηγητής συνέχισε να μιλάει και σιγά-σιγά καταλάβαινα ότι μου αναλύουν το Μνημόνιο στην εφαρμογή του με τη δουλειά μου. Πρέπει να πουλάω ένα προιόν που έχει ενσωματωμένη τη λογική του Μνημονίου: «Πάνω απ' όλα πρέπει να εξασφαλίσουμε τα λεφτά μας». Σκέφθηκα με θλίψη τον ρόλο του πρωθυπουργού της χώρας. Ένας απλός ντίλερ. Τίποτε άλλο.

Κι όμως, το παλεύουν κόντρα σε κάθε λογική, κόντρα στη θέληση όχι απλώς της πλειοψηφίας, αλλά της συντριπτικής πλειοψηφίας. Είναι δύναμη; Μάλλον πρόκειται για ολέθρια ανάγκη. Πόσο μακριά θα πάει άραγε όλο αυτό; Μήπως ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στην ιστορία;