Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Το καλό παλιό και το κακό νέο ΠΑΣΟΚ! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

(πηγή)
Δεν ξέρω αν είμαι "ο πιο εμπαθής εχθρός" του, αλλά για μένα,  η ιστορία του ΠΑΣΟΚ εγγυόταν ότι το "νέον" ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ θα κάνει ό,τι ακριβώς κάνει -και ευτυχώς ξέρω αρκετούς που πίστευαν το ίδιο.

 Το 81, με τον ανεκδιήγητο, φόρτωσε τα χρέη των κρατικοδίαιτων μεγαλοαπατεώνων στο δημόσιο, -που τώρα κάνουν  και τους τιμητές- σπατάλησε τα πακέτα δις της ΕΟΚ σε αντιπαραγωγικές επιδοτήσεις  που κατέστρεψαν την ελληνική γεωργική παραγωγή, υπέγραψε την παραμονή των βάσεων και... δήλωνε πως φεύγουν, αποδιάρθρωσε σταδιακά την -έστω μικρού βεληνεκούς- βιομηχανική μας παραγωγή, έκανε "κοινωνική" πολιτική με δάνεια διογκώνοντας το δημόσιο χρέος, για να καταλήξει στην Αυριανική χυδαιότητα και στον υπόκοσμο με τα "τούβλα" της τράπεζας Κρήτης, τον ξάδελφο και τη Μιμή!

Αργότερα, το "εκσυγχρονιστικόν" ΠΑΣΟΚ του καθηγητάκου της συμφοράς, με τη συνεργασία διεθνών απατεώνων έβαλε με αλχημείες τη χώρα στο ευρώ με καταστροφική ισοτιμία, τσιμέντωσε όλη την Αττική για να φάνε οι "νταβατζήδες" στερώντας πόρους από όλη την υπόλοιπη χώρα, έπαιξε το παιχνίδι της καθυστέρησης για να αναθέσει τελικά χωρίς διαγωνισμούς την νέα μαλακία, συγγνώμη, εθνική ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων στους διαπλεκόμενους καρχαρίες πολλαπλασιάζοντας το κόστος (για εμάς) το κέρδος (για εκείνους) αφού πρώτα είχε προλάβει να κάνει την μεγαλύτερη αναδιανομή χρήματος στην ιστορία της χώρας με την απάτη του Χρηματιστηρίου.

 Η ιστορική συμβολή του ΠΑΣΟΚ ήταν μία: Ο εκμαυλισμός της κοινωνίας και η εξάπλωση της ηθικής έκπτωσης που από το 40% που απολάμβανε το παρακράτος της Δεξιάς, έφτασε στο 90(και βάααλε)% του παρακράτους της Αρπαχτής ("στο άλφα της αξίας, της αρχής της μίας, λουτροκαμπινές"). Προϋπόθεση άλλωστε για την πολιτική επιβίωση της σοσιαλδημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη μετά τον εναγκαλισμό της με το κεφάλαιο από το 80 και μετά αφού πολιτικά πια δεν διέφερε από την δεξιά.

Ε, και τώρα τι; Η εθνική μειοδοσία του Τζέφρι για να γίνει αποδεκτή αναίμακτα προϋποθέτει με την σειρά της την εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας για να τον φέρουν στο δίλημμα "επιβίωση ή δίνουμε κάτι από τα "τιμαλφή";" Ολοκληρώνει έτσι την καταστροφή που απετέλεσε για την χώρα αυτή η "περίεργη" οικογένεια...

Όπως έγραψε και ο Γ. Δελαστίκ "Δεν είναι τυχαίο φυσικά που για την εκπλήρωση της αποστολής του τον έχουν πλαισιώσει με ένα οικονομικό επιτελείο οργάνων του διεθνούς κεφαλαίου. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου ήταν υπάλληλος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι επί εφτά χρόνια. Η Παναρίτη, αυτή η παντελώς άγνωστη και εξτρεμιστικά νεοφιλελεύθερη οικονομική σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου που την τοποθέτησε βουλευτή επικρατείας χωρίς καν να γνωρίζονται(!), ήταν υπάλληλος του ΔΝΤ πριν μας την φέρουν. Ο Χριστοδούλου, ο υπεύθυνος του δημόσιου χρέους, ήταν υπάλληλος της Γκόλντμαν Ζαξ. Καταλαβαίνουμε δηλαδή στα χέρια ποιών ανθρώπων βρίσκεται η ελληνική οικονομία!"

Όπως δεν είναι τυχαίος ο διορισμός του Παγ-Κάλου ως αντιπροέδρου, του ανθρώπου δηλαδή που τον είχε ξεφτιλίσει με δηλώσεις του!!! Η επιταγή Οτσαλάν ξεχρεώθηκε...

Αναμενόμενη λοιπόν η επίθεση κατά της κοινωνίας, για όσους δεν παπαγαλίζουν τον εξαγνισμό του παλαιού ΠΑΣΟΚ (π.χ. η αλητεία που ξεκίνησε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφοντας στα ΝΕΑ για βρώμικο 89 -βρώμικο από ποιον κύριε Λευτέρη μας αν όχι από τ' αφεντικά σου που άλλα γράφανε πριν και άλλα είπανε στη δίκη;) αλλά επιμένουν να θυμούνται τον πραγματικό ρόλο του ακατανόμαστου...

Η "αντιπαραβολή" Γιώργου-Αντρέα από διάφορους αρθρογράφους, (έστω και για λόγους ενεργοποίησης του θυμικού των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ), αναπαράγει την ιδεοληψία πολλών εκ της αριστεράς πως άνθρωποι (για τα στελέχη μιλώ) που δέχτηκαν ή στήριξαν τα παραπάνω (και χιλιάδες άλλα) είναι σοσιαλιστές κι όχι σόσιαλ ληστές. Πόσο μάλλον τώρα που έχουν εγκρίνει την αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση. εν γνώση τους πως οδηγεί στο ξεπούλημα της χώρας! Τι ποσοστό αντιπροσωπεύουν στο ΠΑΣΟΚ οι Σακοράφα, Μαριάς, Μητρόπουλος και  κάποιοι ελάχιστοι ακόμα; Δουλευόμαστε;

 Άντε το πολύ-πολύ να φωνάξουν κάποιοι ΠΑΣΟΚοι τώρα επειδή θα πάψουν να παίρνουν τα ψίχουλα (το κυρίως πιάτο ήταν πάντα για τα αφεντικά της οικογένειας) από το πλιάτσικο της χώρας οι κομματικοί τους στρατοί-πελάτες-ψηφοφόροι. Ως εκεί! Η γάγγραινα -και δη η πνευματική- είναι αναστρέψιμη; Θα μου πεις, δεν αλλάζουν ματιά οι ανθρώποι; Αλλάζουν αλλά συνήθως, χρειάζεται στο μεταξύ μια τραγωδία. Φτάνει η τραγωδία της τσέπης για κάτι τέτοιο; Δεν νομίζω και πολύ φοβάμαι πως θα φτάσουμε σε νέο "ακρωτηριασμό"...

Κάποια στιγμή πάντως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και την περίεργη στάση όσων στην αριστερά έπαιξαν βασικό ρόλο στην εκλογή του. Θυμίζω, πως ένα κρίσιμο εκλογικά τμήμα ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, μέχρι και την άνοιξη του '09, απογοητευμένοι από τον "εκσυγχρονισμό" των νταβατζήδων του Σημίτη και βλέποντας το γελοίον του ανδρός (ΓΑΠ), είχαν στραφεί προς την αριστερά αλλά κάποιοι φρόντισαν να τους "επαναπατρίσουν"...  Πολιτικός κρετινισμός, πολιτική μυωπία ή ό,τι άλλο πιο σκοτεινό, αδιάφορο. Οι ευθύνες τους καταμετρούνται σε κάθε μέτρο που παίρνει αυτή η συμμορία.


Υ.Γ. Η Ν.Δ. έχει κι αυτή τις ευθύνες της στους τίτλους τέλους που ζούμε. Αλλά αυτοί στο λέγανε από πάντα: είμαστε με το κεφάλαιο, δεξιοί, οπαδοί του καπιταλισμού, της ελεύθερης αγοράς κι όποιος επιζήσει. Τελεία. Δεν καμουφλάρονται...

4 σχόλια:

  1. Κι όμως με τον αφορισμό δεν πετυχαίνουμε τίποτα. Ξεχνάμε ότι μέσα από τα τάχα χρέη -που αποελούσε μία άλλη αντίληψη για το Κράτος- επετεύχθη μία σημαντική κοινωνική κινητικότητα στη χώρα και μία ανάπτυξη που επέτρεψε σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού να ανατάμει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποια ακριβώς ήταν η κοινωνική κινητικότητα; Και ποια η ανάπτυξη; Εκτός αν εννοείς ανάπτυξη την ανάπτυξη της καταναλωσης με δανεικά από τις επόμενες γενιές...
    Και "τάχα" χρέη;;;
    Ο πρώτος υπουργός οικονομικών Μανόλης Δρεττακης έριξε μαύρη πέτρα πίσω του διαφωνόντας με το φόρτωμα στο δημόσιο των χρεών όλων αυτών που είχαν θησαυρίσει με τα θαλασσοδάνεια της χούντας. Κόντρα στο πρόγραμμά του ΠΑΣΟΚ ο ακατανόμαστος μας τις φόρτωσε αφήνοντας τους κ;αρχαρίες να χαίρονται τον κλεμμένο πλούτο της χώρας

    Την μαύρη τρύπα που άνοιξε την κάλυπτε συνεχώς με δανεικ κι όταν ο τότε τσάρος της οικονομίας Απόστολος Λάζαρης τον προειδοποίησε πως με τα συνεχή δάνεια θα μπούμε στον φαύλο κύκλο του αυτοτροφοδοτούμενου χρέους χωρίς δυνατότητα εξόδου η κυνική απάντηση του ακατανόμαστου ήταν "ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε;" Αυτός επιτέλους ψόφησε αλλά γενιές και γενιές θα πληρώνουν την αλητεία του...
    Μας άφησε και τον γελοίο ΓΑΠ να ξεπουλήσει τα πάντα αφού πρώτα συνθλίψει τον κόσμο της εργασίας.

    Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου τύποι σαν τον ακατανόμαστο θα σάπιζαν στη φυλακή. Ο Κράξι για το 1/100 από του ακατανόμαστου φόρεσε βραχιολάκια. Εδώ όμως το καθεστώς της Ληστοκρατίας μας παρουσιάζει ακόμα την πανούκλα για γιορτή...

    Αφού υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τους πιστεύουν τι να πω... Άβυσσος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι για όποιον θεωρεί τα παραπάνω αποκυήματα φαντασίας, ιδού τι λέει για τον μεγάλο απατεώνα ο τότε σύμβουλός του James Petras kai ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης (πηγή: Δρόμος 2/4/2010):

    Ανδρέας Παπανδρέου:Το κληρονομικό δικαίωμα
    Επακόλουθο της μετάβασης από τη στρατιωτική δικτατορία της περιόδου 1967-1974 ήταν η άνοδος στην εξουσία της ελληνικής Δεξιάς που διατήρησε ένα μεγάλο μέρος του παλιού κρατικού μηχανισμού και στήριξε μια πλούσια αλλά δυσλειτουργική κυρίαρχη τάξη η οποία ζούσε από τις χρηματικές μεταβιβάσεις της ΕΟΚ. Η λεηλασία των κρατικών πόρων, η πτώχευση των περισσότερων εταιριών του ιδιωτικού τομέα, η καθυστέρηση της γεωργίας, η κλειστή και αυταρχική φύση των δημόσιων και ιδιωτικών θεσμών, οδήγησαν τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των φοιτητών, των αγροτών και των ανέργων να δώσουν το 1981 μια εντυπωσιακή εκλογική νίκη στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ ξεπέρασε το 60% και παρείχε μια ξεκάθαρη πλειοψηφία που νομιμοποιούσε το μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας. Επιπλέον, το πρόγραμμα του Α. Παπανδρέου υποσχόταν «κοινωνικοποίηση της οικονομίας», εκσυγχρονισμό της υπαίθρου και σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Ειδικότερα υποσχόταν την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ακύρωση της συμφωνίας για τις στρατιωτικές Βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα.
    Με δεδομένο τον κατακερματισμό, το σπασμένο ηθικό και την παρακμή της Δεξιάς, η αντιπολίτευση στην επιλογή για μια σοσιαλιστική πρόοδο ήταν ελάχιστη. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την υψηλή χρέωση του ιδιωτικού τομέα στις κρατικές τράπεζες, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν χρειαζόταν καν τη νομοθεσία για να τις απαλλοτριώσει. Μπορούσε να ζητήσει αποπληρωμή των δανείων τους ή τα κλειδιά των εταιριών.


    Ο Παπανδρέου […]πρόσφερε νέα δάνεια, παρέγραψε χρέη και επενέβη για να αποκαταστήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία, βγάζοντας στο σφυρί υπερχρεωμένες εταιρίες. Εκείνη την εποχή ήμουν σύμβουλός του. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν κοινωνικοποιούσε τις χρεωμένες εταιρίες, απάντησε πως «λόγω της κρίσης δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να μετασχηματίσουμε την οικονομία. Πρέπει να περιμένουμε μέχρι η οικονομία να σταθεί στα πόδια της».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν του απάντησα πως εκλέχτηκε για να αλλάξει το σύστημα, ακριβώς λόγω αυτής της κρίσης και πως όταν αποκατασταθεί ο καπιταλισμός η πολιτική και οικονομική αντιπολίτευση θα είναι πιο σθεναρή, ανταπάντησε ότι «η οικονομία είναι πολύ αδύναμη για να στηρίξει ένα σοσιαλιστικό καθεστώς» και πρόσθεσε πως «η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας».



    Στην πράξη, ο Α. Παπανδρέου αποκατέστησε τον καπιταλισμό, παρά τις συνθήκες κατάρρευσης που αυτός αντιμετώπιζε, αυξάνοντας, προοδευτικά, το δημόσιο χρέος. […]Δημαγωγώντας ο Παπανδρέου διατήρησε τις Βάσεις. Ακόμα χειρότερα, παρέμεινε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, αποδεχόμενος μεταβιβάσεις και δάνεια ως αντάλλαγμα για τη μείωση των εμπορικών περιορισμών. […]Ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε τις μεταβιβάσεις της ΕΟΚ για να εξαγοράσει ψήφους μέσω επιδοτήσεων στους αγρότες, βραχυπρόθεσμων κερδών στις αμοιβές των εργαζόμενων και τεράστιων παραγραφών χρεών και δανείων που παρείχε στις επιχειρηματικές ελίτ. Τα ελλείμματα και τα χρέη αυξήθηκαν, ενώ ο παραγωγικός μηχανισμός μαράζωσε προκειμένου να στηρίξει την κατανάλωση. Η κηδεμονία ήταν η «εναλλακτική» λύση που επέλεξε ο Παπανδρέου αντί για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. […] Ενώ ενώπιον μαζικών συγκεντρώσεων ο Α. Παπανδρέου κατάγγελλε το ΝΑΤΟ, διαβουλευόταν σε εβδομαδιαία βάση με τον πρέσβη των ΗΠΑ […]. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησής του (1982-1984) όταν διηύθυνα το Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών και ήμουν ανεπίσημος σύμβουλός του, έφευγα από την πίσω πόρτα του σπιτιού του στο Καστρί, την ώρα που από την μπροστινή έμπαινε ο πρέσβης των ΗΠΑ. Μετά από κάποιο διάστημα συνειδητοποίησα πως δανειζόταν την κριτική της Αριστεράς για να δικαιολογήσει δεξιές πολιτικές. Στην πρακτική, αυτή είχε γίνει βιρτουόζος της εξαπάτησης. Πρόσφατα, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σχολίασε σε συζήτησή μας πως προτιμά τον Γιώργο Παπανδρέου τον νεότερο από τον πατέρα του. «Οι ίδιες κομφορμιστικές πολιτικές», μου είπε, «χωρίς τη δημαγωγία». Με τα χρόνια η κενή ρητορική του Ανδρέα και η φιλονατοϊκή του πρακτική μετέτρεψαν μια ολόκληρη γενιά στρατευμένων σοσιαλιστών σε κυνικούς οπορτουνιστές και κοινωνικούς αναρριχητές[…]

    ΑπάντησηΔιαγραφή