Οι πρώτοι που έχουν καταλάβει ότι το μοντέλο του καπιταλισμού έχει τελειώσει είναι οι ίδιοι οι καπιταλιστές, και αυτός είναι ο λόγος που με μεγάλη σπουδή χτίζουν το νέο διάδοχο μοντέλο που με αξιώσεις επιθυμούν να επικρατήσει λόγω της δύναμη που τους παρέχει η κατοχή των μέσων παραγωγής. Είναι ένα μοντέλο που προσπερνά τον Διαφωτισμό σαν ‘ιστορική ανωμαλία παροδικού ταξικού συμβιβασμού’ και πιάνει το νήμα ακριβώς εκεί που το άφησε η φεουδαρχία.
Η γενεσιουργός και ουσιώδης αλλαγή από την φεουδαρχία στον Διαφωτισμό υπήρξε το ότι το δικαίωμα διάθεσης της ζωής και του θανάτου των υπηκόων πέρασε από τον πάτρωνα-κυρίαρχο-βασιλιά στα ίδια τα υποκείμενα που τώρα πια γινόντουσαν πολίτες. Με τον Διαφωτισμό θεσμοποιείται η δικονομική έννοια του habeas corpus, η οποία γρήγορα εμπεδώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής σαν ηθική, πρακτική και κριτική φιλοσοφία, ως αυτοδιάθεση. Η αυτοδιάθεση μέσω της αρχής της φυσικοποίησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν η βασική επαγγελία του Διαφωτισμού και θεμέλιος λίθος όλων των δυτικών κοινωνιών μέχρι σήμερα. Το υποκείμενο γινόταν υπεύθυνο για τον τρόπο που διέθετε τον εαυτό του μέσα από ένα τόσο ομοιοστατικό όσο και δυναμικό σύστημα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, θεματοφύλακες των οποίων ήταν οι ευνομούμενες δυτικές πολιτείες. Και βέβαια ο καπιταλισμός στήριξε τη ρητορική του στη παράδοση των θετικά διατυπωμένων (ατομικών) δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης.
Οι ηγεσίες στις σύγχρονες πολιτείες του κεκορεσμένου φιλελευθερισμού διαγράφουν το διαφωτιστικό μοντέλο. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το βδελυρό νομοσχέδιο για τις μεταμοσχεύσεις οργάνων που εισηγείται η διακυβέρνηση ΓΑΠ σε στοίχιση με τη διεθνή γραμμή των ελίτ για την επαναφεουδοποίηση.
Όπως ο Διαφωτισμός φυσικοποίησε τα ανθρώπινα δικαιώματα έτσι οι μεταφιλελεύθερες νέοφεουδαρχικές κυβερνήσεις τύπου ΓΑΠ φυσικοποιούν τη διάθεση των σωμάτων των υπηκόων στις ανάγκες του βασιλείου, ήτοι στη βούληση, στις επιθυμίες και στις ανάγκες του εξουσιαστικού συγκροτήματος. Στον Διαφωτισμό γεννιόσουν με δικαιώματα, τώρα θέλουν να γεννιέσαι σαν εξαρτηματικό ζωικό υλικό με χρέη (σωματικά, υλικά, χρηματικά) προς μια καφκική επικράτεια με οργουελιανή γλώσσα. Η νέα διακυβέρνηση βάζει τα ανθρώπινα σώματα που τυχαίνουν να γεννιούνται στην επικράτειά της σε μια γραμμή παραγωγής που καυτηριάζει πάνω τους αυθαίρετα φυσικοποιημένα και αποφατικά νοήματα -αποφατικά κατά το ότι οφείλεις να δηλώσεις ότι δεν είσαι κάτι (δωρητής) και όχι να αναζητήσεις το τι είσαι όπως ισχύει στην διαφωτιστική αρχή- , τα ενεχυριάζει και τα υφαρπάζει.
Με εξοργιστικούς και πρωτοφανείς όρους ψευδο-βιοηθικής όπως η ‘εικαζόμενη συναίνεση’ φυσικοποιεί πριν από όλα την αυθαιρεσία σαν μοντέλο διακυβέρνησης -η αυθαιρεσία είναι το βασικό χαρακτηριστικό κάθε δεσποτικής αυτοκρατορίας- και την εξουσία της να διαχειρίζεται εν λευκώ και να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους σαν ανταλλακτικές αξίες. Με το νέο νομοσχέδιο ένα σώμα έχει υπό προϋποθέσεις περισσότερη αξία νεκρό απ’ ότι ζωντανό. Με το νέο νομοσχέδιο επισημοποιείται η οικονομία του θανάτου.
Η ταινία Carancho από την πολιτισμικά και οικονομικά καθόλου μακρινή μας Αργεντινή, μας μεταφέρει στα επείγοντα ενός νοσοκομείου και παρακολουθούμε το εμπόριο ζωής και θανάτου που στήνουν οι ασφαλιστικές εταιρίες σε βάρος θυμάτων ατυχημάτων και δυστυχημάτων πραγματικών ή εικονικών. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το νέο νομοσχέδιο, αν αντικαταστήσει κανείς το διακύβευμα των χρημάτων της ασφάλειας με το διακύβευμα των ζωτικών όργανων των θυμάτων που είναι πολύτιμα για κάποιους έχει έτοιμο ένα εφιαλτικό αποκαλυπτικό υποσύστημα. Στην διαπιστωμένα ανομική κοινωνία μας αυτό το νομοσχέδιο καθιστά άπαντες αναλώσιμους στις ορέξεις κάθε έχοντα που χρειάζεται μια μεταμόσχευση. Μια μεταμόσχευση που το νομοσχέδιο έχει φροντίσει να μπορεί να γίνει στο ίδιο το νοσοκομείο αυτού που την έχει ανάγκη. Ανοίγεται ένα λαμπρό πεδίο μιας εκλεπτυσμένης μαφίας και μιας λουξ βιομηχανίας πανάκριβων μεταμοσχεύσεων. Η Ελλάδα επιτέλους θα αποκτήσει μια νόμιμη βαριά βιομηχανία: τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου