Ο Κύρκος, ο Πάγκαλος, ο Μουσολίνι και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες

του Γαλαξιάρχη

Ένα από τα αναμφισβήτητα ταλέντα της λεγόμενης “ανανεωτικής αριστεράς” είναι να παίρνει τη λαϊκίστικη ρητορική του ΠΑΣΟΚ και να την περνάει από την κρεατομηχανή της πολιτικής ορθότητας, παράγοντας “προοδευτική πολιτική φιλολογία”. Ποιος θα περίμενε όμως ότι η καθωσπρέπει αριστερά της ευθύνης θα έφτανε να τσιτάρει Πάγκαλο και μάλιστα το χειρότερο Πάγκαλο των τελευταίων δεκαετιών;

Η ταπεινότατη (για άπλυτο αριστεριστή) και πάγια άποψη του συντάκτη είναι ότι ο χώρος της “ανανέωσης” πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή να περιφέρει ως γκουρού στη φορμόλη, τον υπέργηρο “Νέστορα της Αριστεράς”, Λεωνίδα Κύρκο, γιατί ο -κατά τ’ άλλα συμπαθής- 87χρονος πολιτικός έχει καταντήσει από Νέστορας… Μητσοτάκης της Αριστεράς. Η δημοσιοσχεσίτικη εκμετάλλευσή του από όλο το μιντιακό κατεστημένο, εθνικών εργολάβων, εφοπλιστών, λαθρεμπόρων και ραντιέρηδων, δεν τιμά ούτε τον Κύρκο, ούτε κανέναν τους.

Σε σημερινή του συνέντευξη στο “Βήμα”, ο Λ. Κύρκος, ρωτήθηκε για τα “κινήματα απειθαρχίας” που έχουν θορυβήσει την κυβέρνηση και τους συνεργάτες της πολύ έντονα τις τελευταίες εβδομάδες. Ο πνευματικός πατέρας του “ανανεωτισμού” απάντησε:

«Ποτέ δεν είδα με συμπάθεια τα κινήματα ανυπακοής και απειθαρχίας, ιδίως όταν διαμορφώνονται από εντελώς ετερόκλητες δυνάμεις, αλλά και από τους λεγόμενους αγανακτισμένους πολίτες. Βεβαίως είναι διαφορετικό ζήτημα αυτό της Κερατέας, καθώς έχει έντονο το τοπικό στοιχείο, και άλλο οι δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουν αρκετοί συμπολίτες μας λόγω της αύξησης της τιμής του εισιτηρίου».

Εκεί λοιπόν που ο αναγνώστης αρχίζει να υποθέτει ότι θα ακολουθήσει μία σοβαρή πολιτική ανάλυση των όντως ετερόκλητων ομάδων αντίστασης, αντίδρασης και “αγανάκτησης”, ο Λεωνίδας συμπληρώνει αμέσως μετά:

«Για την ιστορία να σας θυμίσω πάντως ότι και ο Μουσολίνι ήταν θιασώτης των απολίτικων και λαϊκίστικων κινημάτων ανυπακοής και απειθαρχίας…».

Έτσι από την πολιτικά ορθή εισαγωγή με το διαχωρισμό των κινημάτων, η επόμενη πρόταση διαλύει κάθε παρεξήγηση. Ναι μεν, κάποιοι είναι “καλοί” και κάποιοι “κακοί”, αλλά μην ξεχνάτε ότι όλοι τους είναι “παιδιά του Μουσολίνι”. Ακόμη όμως κι αν ο πλέον καλόπιστος πιστέψει ότι ο Λ. Κύρκος υπερβάλλει λιγάκι λόγω της παραδοσιακής του απέχθειας προς το μπάχαλο, η απάντηση στο επόμενο ερώτημα -που αφορά στα γιαουρτώματα του Πάγκαλου- ξεπερνά κάθε όριο διαστρέβλωσης, αλλά και ήθους θα πρόσθετα, καθώς υποτίθεται ότι αυτό αποτελεί την επιτομή της “ανανέωσης”.

«Οι προπηλακισμοί, οι επιθέσεις και οι διαπομπεύσεις πολιτικών είναι φαινόμενα απολύτως καταδικαστέα. Όσοι έχουμε ζήσει τις ταραγμένες δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 γνωρίζουμε πού μπορεί να οδηγήσουν όλα αυτά. Τότε αντίστοιχες επιθέσεις βίωναν οι πολιτικοί της Αριστεράς, οι αγωνιστές κομμουνιστές. Η Ιστορία πρέπει να μας διδάσκει όλους. Τα κόμματα οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μην αφήσουν να γεννηθεί το αβγό του φιδιού!».

Κι όμως, διά στόματος Λ. Κύρκου ο παγκαλισμός (συν. γκεμπελισμός). Τόσο οι επίσημοι όσο και οι παρακρατικοί μηχανισμοί της εξουσίας, που έδρασαν επί δεκαετίες στη χώρα μας, ταυτίζονται με τις -επαναλαμβάνω ετερόκλητες- λαϊκές αντιδράσεις στο πρόσωπο ενός κατεξοχήν εξουσιαστή που εκδηλώνονται -ακριβώς διότι είναι ετερόκλητες- αυθόρμητα και έξω από κέντρα αποφάσεων.

Σύντροφε Λεωνίδα, και καλά εμείς οι νεότεροι να διδαχτούμε από την ιστορία. Εσείς που τη γράψατε τη ρημάδα την ιστορία (και κοντεύετε να γίνετε μέρος της προϊστορίας) τι μάθατε από αυτήν;

Ότι ο Λαμπράκης ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΕΡΕ ή ότι ο Γκοτζαμάνης φοιτητής γαλλικού πανεπιστημίου υπέρμαχος των δικαιωμάτων των μεταναστών; Ότι τι Ηλίας Ηλιού, τι Γιώργος Παπανδρέου; Τι εξόριστος αγωνιστής, τι διορισμένος υπουργός; Τι ΕΣΑτζης, τι “Στεϊτζής”;

Του Παγκαλισμού όμως το ανάγνωσμα στην “ανανεωτική αριστερά” έχει και συνέχεια. Ή μάλλον προηγούμενο…

Οι τρομοκράτες με τα γιαούρτια

Το παγκαλικό τσουβάλιασμα αποτελεί επίσημη γραμμή της ΔημΑρ, κάτι το οποίο διαπιστώνεται και σε πρόσφατη συνέντευξη (26/3) του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος, Α. Παπαδόπουλου, στην “Ημερησία” που τιτλοφορείται -τι πρωτότυπο;- “Αριστερά της ευθύνης”. Αναφερόμενος στις διαδηλώσεις, τα γιαουρτώματα και τους προπηλακισμούς (όλα μαζί στην ίδια πρόταση), ο κ. Παπαδόπουλος, ισχυρίζεται ότι:

«Συναντάμε καθημερινά το φαινόμενο των “αγανακτισμένων πολιτών” σε διαδηλώσεις με ακραίες πράξεις βίας, σε εκδηλώσεις που γίνονται στα πανεπιστήμια, στις παρουσιάσεις βιβλίων, στο μετρό, στα θέατρα, έξω από τα σπίτια των πολιτικών, εσχάτως και έξω από ταβέρνες. Τα φαινόμενα των λιντσαρισμάτων, των ξυλοδαρμών, των προπηλακισμών, των επιθέσεων με γιαούρτια είναι τα πιο επικίνδυνα για τη δημοκρατία μας.
Παρατηρούμε όλοι μας δυστυχώς με απάθεια μορφές κλασικού λαϊκισμού με το μανδύα του ριζοσπαστισμού, πασπαλισμένου σε αρκετές περιπτώσεις με ακροδεξιά, εθνοφοβικά στοιχεία. Την ίδια ώρα ένα κομμάτι των media συνεχίζει να χαϊδεύει αυτιά και να λαϊκίζει με όρους πελατείας. Το απωθητικό αυτό μείγμα τείνει να γίνει καθεστώς. Πρόκειται για ένα αυγό, που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε τι μπορεί να βγάλει από μέσα του. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο -χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ιταλία του 60’ και του 70’- ότι το επόμενο βήμα είναι τα όπλα και η τρομοκρατία ή οι αυτόκλητοι σωτήρες από τον εξωπολιτικό-επιχειρηματικό χώρο. Το μείγμα αυτό είναι προφανές ότι γοητεύει ένα κομμάτι της ανόητης αριστεράς και ένα κομμάτι της περιθωριακής δεξιάς».

Όταν ο Πάγκαλος καταφέρνει να συνδέσει στην ίδια πρόταση τον Μουσολίνι με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και την Κερατέα, προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση γέλιο και στη χειρότερη οργή. Όχι όμως όταν η “αριστερά της ευθύνης” συντάσσεται απολύτως με την ίδια ακριβώς απαράδεκτη εξίσωση. Από τα χείλια του Κύρκου και του εκπροσώπου της ΔημΑρ οι φασιστογενείς αυτές γενικεύσεις συνθέτουν την “ευθύνη” και την “πρόοδο”. Την αξιοπρεπή… κατραπακιά στον μπαχαλοκίνητο αριστερισμό και τον λαϊκίστικο εθνικισμό. Στην πραγματικότητα όμως έχουμε να κάνουμε με ένα βαθύτατα υπαρξιακό πρόβλημα που ανάγεται στη σφαίρα της ψυχολογίας, καθώς πρόκειται για έκφραση μίσους του μυαλού απέναντι στο σώμα. Μία Αριστερά που απεχθάνεται τη λαϊκή της καταγωγή και βάση και καταντά να σιχαίνεται την ίδια την κοινωνία, ως πλήθος πολιτικά αγράμματων και ιδεολογικά ανώριμων ατόμων που χρειάζονται επειγόντως καθοδήγηση και νουθεσία. Μαθήματα κινηματικού σαβουάρ βιβρ και αστικοδημοκρατικού καθωσπρεπισμού.

Δύο λόγια για το “Κίνημα της Αγελαδίτσας”

Επειδή πολύ φοβάμαι ότι οι οπαδοί της Αριστεράς της ευθύνης, της προόδου και του εκσυγχρονισμού, μπορεί και να παρεξηγήσουν τα γραφόμενά μου, οφείλω να σταθώ στις διάφορες κινήσεις αντίδρασης και να κάνω αυτό που αρνούνται εκείνοι πεισματικά: να τις διαχωρίσω.
 

Πράγματι έχουμε να κάνουμε με ετερόκλητες ομάδες, διαφορετικών συμφερόντων και πολύ συχνά άνευ ταξικών χαρακτηριστικών. Το μόνο κοινό τους σημείο είναι ότι αποτελούν έκφραση της λαϊκής αντίδρασης και οργής απέναντι σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα. Η ειδοποιός διαφορά έχει να κάνει με την υποκίνηση. 

 

Εκείνες οι αντιδράσεις που έρχονται πραγματικά από τα κάτω, ακόμη κι αν δεν έχουν ταξική αυτοσυνείδηση, μαζικοποιούνται και εξελικτικά καταντά αδύνατο να καθοδηγηθούν (βλ. Κερατέα και κίνημα “Δεν πληρώνω”). Κάποια εθνικομπάχαλα γκρουπούσκουλα είναι απολύτως διακριτά γιατί έχουν το χαρακτήρα του διάττοντα αστέρα. Περνούν και σβήνουν χωρίς να μαζικοποιηθούν. 

 

Τα φαινόμενα της δεξιάς κατά βάση υποκίνησης, όπως π.χ. οι “πολιορκίες” σπιτιών πολιτικών, δεν έχουν διάρκεια και ξεφουσκώνουν γρήγορα. 

 

Αν ήθελε η “προοδευτική αριστερά” να ασχοληθεί πραγματικά με ένα ανησυχητικό ακροδεξιό σύμπτωμα και να πάψει επιτέλους να ταυτίζει την αριστερά (της) με το χώρο της εθνικοφροσύνης, είναι το ξενοφοβικό σύνδρομο που αναπτύσσεται παραδοσιακά σε εποχές οικονομικής κρίσης και που στη χώρα μας κινδυνεύει να οδηγήσει στη συγκρότηση “ομάδων κρούσης” απέναντι στο διαφορετικό. Και το διαφορετικό δεν είναι ο Πάγκαλος (σ.σ. ήμαρτον ΔημΑριώτες και ΔημΑριώτισσες). Το διαφορετικό είναι ο μετανάστης, ο αλλόθρησκος, ο αναρχικός και οσονούπω (ελπίζω να διαψευστώ) η πόρνη και ο ομοφιλόφυλος. Αν θέλετε να κάνετε μαθήματα ιστορίας, αφήστε την Αγελαδίτσα στην άκρη και μάθετε να ξεχωρίζετε την… βούρτσα.

Ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχει μία δόση αλήθειας στην αντίληψη ότι μέρος των αριστερών επιχαίρει για κάθε αντίδραση. Χρειάζεται όντως προσοχή στη διάκριση του κινηματικού και του συλλογικού από το αντιδραστικό, ειδικά από εκείνους τους πολίτες που αντιλαμβάνονται τι σημαίνει ταξική συνείδηση και πόσο σημαντική είναι η ανάπτυξή της στις λαϊκές μάζες, γιατί σε αντίθετη περίπτωση αποτελεί πανθομολογούμενο ιστορικό φαινόμενο η άνθιση του φασισμού. Και σύντροφοι, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζήσουμε “ημέρες του ‘36” στη χώρα μας.

 

 

 

.-.-.-.-.-.-.-.-. 

 

 

 

- Για τον Κύρκο δεν έχω -ή μάλλον δεν θέλω σεβόμενος ό,τι δεν σέβεται- να προσθέσω κάτι. Για το νεόκοπο αστέρι όμως, τον Ανδρέα Παπαδόπουλο έχω μια συμβουλή. Εντάξει, καταλάβαμε, θα κάνεις καριέρα. Στο μεταξύ διάβασε και τίποτα άλλο εκτός από τις μπαρούφες του Πρετεντέρη πριν τις κοπιάρεις και τις μοστράρεις ως "ιστορικές αποδείξεις".