Η υποδούλωση στον 21ο αιώνα...

(πηγή)

του Δημήτρη Χρήστου
από την Κυριακάτικη Αυγή

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2008, με την επίσημη χρεωκοπία της αμερικάνικης επενδυτικής Τράπεζας Liehman Brothers ξεκίνησε ο κύκλος της κατεδάφισης της μεγαλύτερης κερδοσκοπικής πυραμίδας που είχε στηθεί παγκοσμίως, με τις πρώτες αλυσιδωτές αντιδράσεις να αφορούν, κυρίως τα δύο μεγάλα χρηματοπιστωτικά κέντρα, τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο.

Γερμανία κατά Ευρώπης

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
από το blog του

Το 1956, η ΕΣΣΔ συνέτριψε στρατιωτικά την Ουγγαρία. Το πολιτικό πλήγμα όμως που επέφερε στον εαυτό της απεδείχθη τελικά πολύ ισχυρότερο από το στρατιωτικό που έδωσε. Tο 1989-91, απεδείχθη ότι η Μόσχα δεν είχε ούτε έναν φίλο σε όλη την Ανατολική Ευρώπη. Μετά το 1991, δεν υπάρχει Σοβιετική ¨Ενωση.

Η Γερμανία έχει σήμερα την πολιτικο-οικονομική ισχύ να δοκιμάσει να συντρίψει οικονομικο-κοινωνικά την Ελλάδα, υποβάλλοντάς την, μέσω του Μνημονίου, σε τιμωρητική “κούρα”, προς παραδειγματισμό όλης της ΕΕ. Όπως η Μόσχα του 1956, έτσι και το Βερολίνο του 2010, δεν καταλαβαίνει ότι στο τέλος της διαδικασίας μπορεί να μην υπάρχει Ευρωπαϊκή ¨Ενωση – και η διάλυσή της θα πάρει πιθανώς λιγότερο χρόνο από τη σοβιετική διάλυση. Δεν καταλαβαίνει επίσης ότι, μετατρέποντας την Νότιο Ευρώπη, μετά την Ανατολική, σε σωρό κοινωνικών ερειπίων, θα βρεθεί τελικά μόνη και ανυπεράσπιστη απέναντι στο τέρας των αμερικανικών κυρίως τραπεζών και της ισχύος των ΗΠΑ.

Από τον Γιώργο στον Αλέκο Παπαδόπουλο…

George Grosz, "Eclipse of Sun" (1926) (πηγή)

του Δημήτρη Καζάκη 

από INPRECOR 

Η πολιτική και το καθεστώς εκποίησης των πάντων υπέρ των δανειστών της χώρας και των διεθνών αγορών δεν μπορεί να συνεχιστεί μέσα στα πλαίσια ακόμη κι αυτού του σαθρού κοινοβουλευτισμού που υπάρχει σήμερα. Η επικείμενη επίσημη πτώχευση της χώρας έχει ως πολιτική προϋπόθεση την μετάβαση σ’ ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και περιορισμένου κοινοβουλευτισμού, όπου οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού θα βρίσκονται υπό την αίρεση ανώτερων, «εθνικών» και άλλων σκοπιμοτήτων, που θα καθορίζουν αποκλειστικά οι κυβερνώντες και οι διεθνείς επιτηρητές της Ελλάδας.

"Η δική μας κρίση..."

(πηγή)

της Λένας Δουκίδου 

από τις "Συναντήσεις"  

στην Αυγή  

Μ' άρεσε ο τίτλος που διάλεξε ο Αντώνης Καρακούσης στο άρθρο του, την παραμονή που θα έκλεινε η εφημερίδα του, "Το Βήμα". Ο τίτλος προφανώς αναφέρεται στη σημερινή, την οικονομική, κυρίως, κρίση στα ελληνικά ΜΜΕ και στα αίτια της, όπως λιτά την περιγράφει. Με μια αισιόδοξη όμως κατακλείδα: "...Ωστόσο, στη μετά την κρίση και την αναδιάρθρωση εποχή το αγαθό της ενημέρωσης θα υπεραναπτυχθεί, θα παίζει ολοένα σημαντικότερο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων και η δημοσιογραφία θα ενισχυθεί και θα κερδίσει".

Λιτότητα; Υπάρχει κι άλλος δρόµος!

Η Ε.Ε. να αναπληρώσει τη χαμένη ρευστότητα
του Γιάννη Βαρουφάκη

από Τα Νέα

Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και οι διµερείς δανειακές συµφωνίες της τρόικας µε τα χρεοκοπηµένα κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) αποτελούν µέρος και όχι λύση του προβλήµατος. Η άµµος που έχει µείνει στην κλεψύδρα της αντίστροφης µέτρησης για το ευρώ είναι λίγη, γι’ αυτό ήρθε η ώρα για µια διαφορετική, ορθολογική παρέµβαση εκ µέρους της Ε.Ε. που να αντιµετωπίζει άµεσα και τις δύο εν εξελίξει κρίσεις: 

• (α) την κρίση χρέους των υπερχρεωµένων κρατών και 

• (β) την κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις οποίες ανήκει το χρέος των υπερχρεωµένων κρατών και τις οποίες κρατά ζωντανές η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) µε πακτωλούς δηµοσίου χρήµατος.

Επιμήκυνση, η βραχεία οδός για το νέο μπλοκ εξουσίας

έργο του Alfred Kubin (1877-1959) (πηγή)

από την Αυγή

Δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστές οι λεπτομέρειες της επικείμενης επιμήκυνσης του Μνημονίου, αλλά οι κυβερνητικοί παράγοντες άρχισαν να θριαμβολογούν προκαταβολικά. Το σίγουρο είναι ότι το επιτόκιο θα αυξηθεί (θα παραμείνει, βέβαια, με βάση τα ισχύοντα, κάτω από το επιτόκιο της αγοράς), τα επώδυνα μέτρα που συνοδεύουν τον δανεισμό θα εφαρμοστούν στο ακέραιο και η εποπτεία της τρόικας θα παραταθεί.

Αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι η εξέλιξη αυτή προοιωνίζεται στο άμεσο μέλλον καλύτερες μέρες για την οικονομία, πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες γιατί επί τόσους μήνες υποστηρίζει ότι το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Αν πάλι θεωρεί ότι η επιμήκυνση θα δώσει κάποια ανάσα, τότε δεν έχει παρά να προχωρήσει άμεσα στην αναθεώρηση του προϋπολογισμού που έχει καταρτιστεί με βάση το χρονοδιάγραμμα του ισχύοντος Μνημονίου.

Αναπότρεπτη η αναδιάρθρωση

σκίτσο Γιάννη Ιωάννου (δημοσιεύθηκε στο Έθνος)

του Γιώργου Δελαστίκ

από το Έθνος

Ανάσα ανακούφισης έδωσε οπωσδήποτε στην κυβέρνηση Παπανδρέου η δημοσιοποίηση της από καιρό κυοφορούμενης πρόθεσης της ΕΕ και του ΔΝΤ να παρατείνουν, πιθανότατα από τα 5 στα 11 χρόνια, την περίοδο αποπληρωμής του δανείου των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ που προκάλεσε το Μνημόνιο.  

Κερδίζοντας χρόνο έναντι της καταβολής φυσικά υπερδιπλάσιων τόκων, η κυβέρνηση Παπανδρέου μεταθέτει πρωτίστως το πρόβλημα σε κάποια άλλη, άγνωστη κυβέρνηση του μακρινού μέλλοντος που σίγουρα δεν θα είναι αυτή.

Είναι τόσο ντον Κορλεόνε;

έργο του Alfred Kubin (1877-1959) (πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή 

Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις γιατί προχωρούν οι εκπρόσωποι των δανειστών τώρα σ' αυτό που όλοι οι οικονομολόγοι πρόβλεπαν, στην επιμήκυνση δηλαδή της αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδας. Με αποτέλεσμα οι στεναγμοί ανακούφισης από δασκάλους και Δασκαλόπουλους του Μνημονίου να ακούγονται μέχρι το Δουβλίνο.

Δύο απλά πράγματα κι ένα ερωτηματικό κρύβονται πίσω από την επιμήκυνση. Το πρώτο είναι πασιφανές: Δεν βγαίνει, δεν μπορεί η Ελλάδα να πληρώσει στην ώρα τους τα χρωστούμενα, άρα της δίνουν παράταση. Προσοχή όμως: Αφού συμμορφώθηκε μέχρι τώρα με τις υποδείξεις -και με το παραπάνω. Ο Παπακωνσταντίνου είναι επ' αυτού ειλικρινής. Εμείς, λέει, κάνουμε ό,τι πρέπει -θέλει να πει ό,τι μας ζητούν- και εφόσον προχωρήσουμε με συνέπεια τις μεταρρυθμίσεις, θα έρθουν και οι διευκολύνσεις. Τι εννοεί λέγοντας μεταρρυθμίσεις το έχει καταλάβει πια ακόμα κι ο Παναγόπουλος...

Τα "μούτρα", τα "κορόιδα" κι η "μηχανή"

(πηγή)

Ο "Καραγκιόζης"

του Δημήτρη Μυ

από το Ποντίκι

Τα «μούτρα» όταν «στήνουν» το παιχνίδι  για να μαζέψουν τα ρέστα από τα «κορόιδα»   στο μπαρμπούτι, χρησιμοποιούν τον «καραγκιόζη» που στην  καθομιλουμένη σημαίνει λιμαρισμένα-πειραγμένα ζάρια... 

Πειραγμένους μηχανισμούς (επιμήκυνση)  μαζί με αβανταδόρους καραγκιόζηδες-φερέφωνα (που δουλειά τους είναι το παραμύθιασμά μας)  χρησιμοποιούν και οι εντιμότατοι  πιστωτές μας...

Η μηχανή (κομπίνα) που στήνουν τα παιδιά της πιάτσας είναι απλή, και την περιγράφει το παρακάτω ρεμπέτικο στιχάκι:

«Κάτσε βρε Μανολάκη να τα λιμάρουμε

Να στρώσουμε κουβέρτα να τους τα πάρουμε».   

...και πίνω γκίνες...

του Στάθη

από την Ελευθεροτυπία 

Εφριτταν οι παρθένες πέννες με την ανάρτηση πανώ στην Ακρόπολη.

Κι ωρύονταν για την «εικόνα της χώρας που αμαυρώνεται». Τώρα που τα πανώ «έγειραν» τον Πύργο της Πίζας, τσιμουδιά οι παρθένες (και πρόθυμες να προσυπογράφουν Μνημόνια και Σχέδια Ανάν) πέννες.

Ομως, πριν «βεβηλωθεί» η Ακρόπολη, ο Πύργος του Αϊφελ, το Μπιγκ Μπεν, το Κολοσσαίον και όλα σχεδόν τα μνημειακά εμβλήματα της γηραιάς Ευρώπης έχουν κατά καιρούς επίσης «βεβηλωθεί» με συνθήματα και πανώ πολιτών που διαμαρτύρονται ή αγωνίζονται.

Κι αυτό το γνώριζαν οι παρθένες πέννες, δουλειά τους όμως είναι να ψεύδονται. Διότι αν τυχόν αναρτηθούν και πάλι συνθήματα στην Ακρόπολη και πάλι οι παρθένες πέννες θα ωρύονται, κάνοντας πάλι ότι δεν γνωρίζουν, διότι όχι μόνον ψεύδονται, αλλά διότι η δουλειά της προπαγάνδας είναι να επαναλαμβάνει τα ψέματα.

Τέλος, το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε: ο Παρθενώνας είναι ο ίδιος δήλωση της δημοκρατίας για ισονομία και ισηγορία. Δεν τον προσβάλλουν τα πανώ και τα συνθήματα, αλλά οι παρθένες πέννες με τα ψεύδη και την προπαγάνδα τους. 

Η ώρα της αριστερής απάντησης

(πηγή)

του Στάθη Κουβελάκη

από την Ελευθεροτυπία (28/11)
 

Οι μύθοι με τους οποίους οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ευρώπης προσπάθησαν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη σχετικά με τα αίτια της τρέχουσας κρίσης καταρρέουν ένας ένας.

Η κατάρρευση της Ιρλανδίας διαψεύδει κατηγορηματικά την προ εξαμήνου μόλις κυρίαρχη εικόνα ότι το ελληνικό χρέος αποτελεί μια ιδιαιτερότητα που απορρέει από τη μεσογειακή τεμπελιά και το σπάταλο κράτος. Το αβάσταχτο του κόστους της διάσωσης των τραπεζών μέσω δημόσιας χρηματοδότησης, η καθίζηση των κρατικών εσόδων λόγω της ύφεσης και της φοροαπαλλαγής του κεφαλαίου είναι πλέον ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Αλλά αυτό που καταρρέει έχει και μια βαθύτερη διάσταση: Είναι το μοντέλο ανάπτυξης που επέβαλε η ένταξη των χωρών της περιφέρειας (ευρωπαϊκός Νότος και Ιρλανδία) στην ευρωζώνη. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας οδήγησε σε αυξανόμενα ελλείμματα και στήριξη της ανάπτυξης αυτών των χωρών σε «φούσκες» (οικοδομή, κατασκευές, εσωτερική κατανάλωση), καθώς και στη διόγκωση του τραπεζικού τομέα και του δανεισμού, που είναι πρώτα και κύρια ιδιωτικός. Να λοιπόν γιατί, παρά τον διεθνή χαρακτήρα της κρίσης που ξέσπασε προ διετίας, οι χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης έχουν γονατίσει, τη στιγμή που η Γερμανία και οι χώρες του κέντρου ανακτούν θετικούς, έστω και πενιχρούς, ρυθμούς ανάπτυξης.

Σπατάλη δυνάμεων και χαμένες ευκαιρίες

(πηγή)

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

από την Κυριακάτικη Αυγή

Στην Ιρλανδία είναι σε εξέλιξη πολιτική κρίση, που οδηγεί σε βέβαιη κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος, με εκλογές ή χωρίς αυτές. Στην Πορτογαλία, η αντίδραση κορυφώθηκε με τη δυναμικότερη απεργία της τελευταίας εικοσαετίας. Η κυβέρνηση μειοψηφίας της χώρας κρέμεται από μια κλωστή, έστω κι αν κατάφερε τελικά να περάσει τον προϋπολογισμό της εξαθλίωσης. Στην Ισπανία, η κυβέρνηση Θαπατέρο τρέμει την ώρα και τη στιγμή που τα spread των ομολόγων θα περάσουν το κρίσιμο ύψος και θα τη στείλουν κατευθείαν στη θανάσιμη αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Στη Γαλλία η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση προκάλεσε σαρωτικό απεργιακό κύμα και καταβαράθρωσε τη δημοτικότητα Σαρκοζί που επιχείρησε ανασύνταξη με ανασχηματισμό. 

Στη Βρετανία, το πρόγραμμα λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον βύθισε σε χρόνο dt τη δημοτικότητα των Τόρις και των φιλελεύθερων εταίρων τους, ενώ η αύξηση των διδάκτρων έχει προκαλέσει φοιτητική εξέγερση σε πλήρη εξέλιξη. Ίδιας έκτασης και έντασης αντίδραση έχει προκαλέσει και στην Ιταλία το αντι-εκπαιδευτικό σχέδιο Μπερλουσκόνι. Στην ίδια τη Γερμανία, η εμμονή της κυβέρνησης Μέρκελ να επιβάλει ελεγχόμενη χρεωκοπία και αιώνια λιτότητα στις κοινωνίες της Ε.Ε. καθιστά αμφίβολη την εκλογική της επιβίωση στις εκλογές της άνοιξης στη Βάδη Βυτεμβέργη. Στην Ελλάδα, η δυναμική πλην ατελέσφορη αντίδραση στο Μνημόνιο βρήκε μια κάποια πολιτική διέξοδο στις περιφερειακές εκλογές, φέρνοντας το ΠΑΣΟΚ στο ναδίρ της επιρροής του και δίνοντας στην αριστερά ένα αθροιστικό ποσοστό που φτάνει το ιστορικό υψηλό της δεκαετίας του ’80. Σε όλη την ευρωπαϊκή ενδοχώρα κυριαρχεί η τρομακτική απουσία μιας στοιχειώδους συνεκτικής στρατηγικής των πολιτικών ελίτ για τη διαχείριση της κρίσης χρέους. Απουσία που την υποκαθιστά ηγεμονικά ο γερμανικός μονόλογος, με απροσδιόριστη στόχευση και καταστροφικά αποτελέσματα.

Αριστερό, ριζοσπαστικό πολιτικό μέτωπο

έργο του Alfred Kubin (1877-1959) (πηγή)

του Σπύρου Σακελλαρόπουλου

από Αριστερό Βήμα
 

Την προηγούμενη άνοιξη η σφοδρότητα των μέτρων του Μνημονίου οδήγησε ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας να στρέψει την προσοχή του προς την αριστερά σε κάθε της εκδοχή. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι πως αυτός ο κόσμος δεν ήθελε να βρει κάποιον ο οποίος να αναλάβει να καταγγείλει τη σκληρότητα των συγκεκριμένων μέτρων. Το πόσο σκληρά ήταν τα μέτρα το καταλάβαινε στην καθημερινότητά του. Αυτό που αναζητούσε ήταν μια μαχητική αντιπολίτευση που θα προέβαλε μια συγκεκριμένη και σαφή εναλλακτική λύση. Η αποτυχία της αριστεράς να το πράξει αυτό και η εφαρμογή των μέτρων συντέλεσε στο να επικρατήσουν στις λαϊκές, κι όχι μόνο, τάξεις συναισθήματα φόβου, απογοήτευσης και αμηχανίας.

Τα αρνητικά αυτά συναισθήματα άρχισαν να παίρνουν μια πιο ενεργητική μορφή στο διάστημα του φθινοπώρου όπου έγινε ακόμα πιο αισθητή η βαναυσότητα των μέτρων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να κατανοήσουμε την εκλογική άνοδο της αριστεράς, την αποδοκιμασία του δικομματισμού, τη μεγάλη αποχή και τον πρωτοφανή αριθμό των άκυρων και λευκών. Η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν το βάθος που έχει πάρει η λαϊκή οργή, βάθος που θα διευρυνθεί με το νέο πακέτο μέτρων.

Για την Αριστερά του 40% (;)

- Διάλογος δια των Ενθεμάτων της Κυριακάτικης Αυγής των Γιώργου Σταθάκη και Βένιου Αγγελόπουλου (η σειρά ανάρτησης είναι κατά τη χρονική σειρά δημοσίευσης των άρθρων...)

Έργο του Λεοπόλντ Συρβάζ, 1942 (πηγή)

Μία λύση υπάρχει για το ευρώ

(πηγή)

του Γιώργου Δελαστίκ

από το Έθνος

Τα παραμύθια τελείωσαν. Πέρα από τις φαιδρές συζητήσεις καθαρά προπαγανδιστικού χαρακτήρα που γίνονται στη χώρα μας, όπου ο μισθός των ηλεκτροδηγών του Ηλεκτρικού προβάλλεται ως αιτία χρεοκοπίας της Ελλάδας, προκειμένου να διευκολυνθεί η κυβερνητική πολιτική λεηλασίας των μισθών και των συντάξεων εκατομμυρίων εργαζομένων και απόμαχων της εργασίας, στην Ευρώπη μαίνονται πλέον οι συζητήσεις για το μέλλον του ίδιου του ευρώ, το οποίο όλο και συχνότερα προσδιορίζεται ως θεμελιώδης αιτία των οικονομικών δεινών των χωρών της Ευρωζώνης. 

Τα μάθατε;

Τα μάθατε; Δεν υπάρχει Μνημόνιο, δεν υπάρχει κρίση, δεν υπάρχει κοινωνική εξαθλίωση, δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στην Αθήνα, δεν υπάρχουν συσσίτια, δεν υπάρχουν στρατιές ανέργων, δεν υπάρχει το όργιο εμπόρων ναρκωτικών και σωματεμπόρων που έχουν καταλάβει το κέντρο της πόλης, δεν υπάρχει στέρηση πόρων της τοπικής αυτοδιοίκησης που θα οδηγήσει σε παραίτηση από τις υποχρεώσεις της προς τους πολίτες, δεν υπάρχει τίποτα. Για τον κόσμο  του protagon υπάρχουν μόνο οι ακκισμοί, τα τατουάζ, η ανάδειξη των επι-μέρους ως κεντρικά και το κεντρικό στο πουθενά... Α, ναι, υπάρχει και το πρόβλημα των διαδηλωτών...

Όσοι είδαν την τηλεοπτική αθλιότητα του Θεοδωράκη με Μπουτάρη, Καμίνη ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν και το κείμενο του Δ. Σεβαστάκη. (τρεις αναρτήσεις πριν, "Αναδιάρθρωση της ιδεολογίας;"). Τους έχει μελετήσει διεξοδικά αυτούς τους "προοδευτικούς" κι επικίνδυνους σοσιαλ-αφάσιους δημοσιογραφούντες... 

Προς την κοινωνία του "ενός τρίτου"

από Αntista/Chef

από την  

Κυριακάτικη Αυγή

Γιατί επιμένουν οι τροϊκανοί στη σκλήρυνση του Μνημονίου, με την ανά τρίμηνο επικαιροποίησή του, παρ' ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι του πέφτουν έξω; Το δημόσιο χρέος εκτοξεύεται, επηρεαζόμενο από την κατακρήμνιση του ΑΕΠ. Τα ελλείμματα κινούνται ως θαλάσσιος κυματισμός. Ο πληθωρισμός έχει ξεφύγει. Κι όμως, οι τροϊκανοί επιμένουν, παρ' ότι διαβλέπουν ότι, αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή πορείας, η χώρα δεν θα κατορθώσει να αποπληρώσει τα χρέη, ίσως να οδηγηθεί και σε καθεστώς "ελεγχόμενης χρεωκοπίας".

Όπως φαίνεται από την επικαιροποίηση του Μνημονίου, ο βασικός στόχος είναι η επίτευξη των περιβόητων διαρθρωτικών αλλαγών. Κοινός παρονομαστής τους, η αναδιάρθρωση της οικονομίας εις βάρος της εργασίας. Αλλά και η μετάλλαξη ή και η διάλυση θεσμών, που επί χρόνια θεωρούνται βάθρα της δημοκρατίας. Παρακάμπτεται η Βουλή, οδηγείται σε οικονομική συρρίκνωση η Αυτοδιοίκηση, διαλύεται ό,τι έχει απομείνει από τον συνδικαλισμό.

Το ηφαίστειο της Ιρλανδίας

σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή (δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία)

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου  

από το ΠΡΙΝ

Το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, τόσο στο Δουβλίνο όσο και στις πρωτεύουσες των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κρατών, προεξοφλεί σφοδρή κοινωνική θύελλα, μετά την απόβαση των τροϊκανών στο νησί. Αμφίβολο αν επιβιώσει η κυβέρνηση συνεργασίας του κυριότερου αστικού κόμματος, του Φιάνα Φάιλ, με τους Πράσινους.

Η νέα κυβέρνηση θα είναι άλλη μια κυβέρνηση κρίσης

"Προδότης"... (πηγή)

συνέντευξη του  

Τέρι Κέλεχερ

στην Ελένη Τσερεζόλε

από την  

Κυριακάτικη Αυγή

Ο Τέρι Κέλεχερ, συνδικαλιστικό στέλεχος του δημόσιου τομέα και στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιρλανδίας, περιγράφει στην "Αυγή" της Κυριακής τις επιπτώσεις του προϋπολογισμού λιτότητας αλλά και της "βοήθειας" της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.

Το δημόσιο χρέος ως οικουμενικό πρόβλημα

(πηγή)

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

από την Καθημερινή 

«Οι διευθύνουσες ελίτ -κεντρικοί τραπεζίτες, υπουργοί Οικονομικών, πολιτικοί που εμφανίζονται ως ταγοί της δημοσιονομικής αρετής- συμπεριφέρονται σαν ιερείς αρχαίας θρησκείας, αξιώνοντας ανθρωποθυσίες για να κατευνάσουμε την οργή αόρατων θεών (των αγορών ομολόγων)... Οποιος αμφιβάλλει για τα βάσανα που προκαλεί η περικοπή δημοσίων δαπανών σε μια ασθενή οικονομία, ας στρέψει την προσοχή του στα καταστροφικά αποτελέσματα των προγραμμάτων λιτότητας σε Ελλάδα και Ιρλανδία. Θα πει κανείς ότι οι χώρες αυτές δεν είχαν την πολυτέλεια της επιλογής. Είναι αξιοσημείωτο, όμως, ότι όλα αυτά τα βάσανα που επωμίστηκαν οι λαοί τους δεν φαίνεται να βελτίωσαν στο ελάχιστο την εμπιστοσύνη των επενδυτών στις κυβερνήσεις τους».

Εκτός ελέγχου η κρίση στις ΗΠΑ

(πηγή)

του Κώστα Καλλωνιάτη

από την Κυριακάτικη Αυγή

Με την Ευρώπη να έχει γίνει φέτος το επίκεντρο της οικονομικής κρίσης, φαίνεται να έχει ξεχασθεί εντελώς ο ‘μεγάλος ασθενής’ της παγκόσμιας οικονομίας, οι ΗΠΑ. Η οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση ξεκίνησε το 2008 στις ΗΠΑ και μετά πέρασε τον Ατλαντικό για να εγκατασταθεί στην Ευρώπη. Όλοι τότε άρχισαν τις συγκρίσεις για το πόσο δυναμικότερη είναι η αμερικανική οικονομία έναντι της ευρωπαϊκής, πόσο λιγότερα χρέη κουβαλά στη πλάτη της η Αμερική και πόσο πιο ευλύγιστη είναι η νομισματική και δημοσιονομική της πολιτική (συγκριτικά με τη διασπασμένη Ευρώπη) με συνέπεια να ανακάμπτει άμεσα. Πόσο αληθινή, όμως, είναι αυτή η εικόνα; Είναι πράγματι η Ευρώπη το μαύρο πρόβατο της παγκόσμιας οικονομίας ή πίσω της κρύβεται μια πολύ χειρότερη αμερικανική κρίση που κινδυνεύει να τα παρασύρει όλα στο διάβα της;

Ο μεταλλαγμένος αγελαδοτυραννόσαυρος

σκίτσο του Πάνου Ζαχαρη

του Νίκου Κουνενή

από τον 

Δρόμο της Αριστεράς
(via Αριστερό Βήμα)

Ο αγελαδοσπουργιτό-
σαυρος, ένα προφητικά μεταλλαγμένο ον με κεφάλι αγελάδας, κορμί δεινόσαυρου και φτερά σπουργιτιού, ήταν ένα εμπνευσμένο σκιτσάκι, που υποκαθιστούσε προ δεκαετιών την υπογραφή ενός καλού παιδικού φίλου, του σημερινού δημοσιογράφου Αρίστου Γιαννόπουλου.

Ο αγελαδοτυραννόσαυρος είναι ένα λιγότερο χαριτωμένο και σαφώς μεταγενέστερο γενετικώς τροποποιημένο βιοπροιόν της εποχής μας. Φέρει κεφαλήν αγελάδος- κατά προτίμησιν λευκότριχης και μυστακοφόρου- και σημαδεύεται από το αντίστοιχο σπινθηροβόλο βλέμμα. Οι νευρωνικές συνάψεις του εγκεφάλου του θαυμαστού αυτού όντος είναι ευθύγραμμες, και αποκλείουν τη δυνατότητα οποιασδήποτε σύνθετης ή/και αντισυμβατικής σκέψης.

Αναδιάρθρωση της ιδεολογίας;

«Οι δαίμονες έξω από το Αρέτσο»,
Τζιότο ντι Μποντόνε, π. 1296 (πηγή)

του Νικόλα Σεβαστάκη 

από τα Ενθέματα 

της Κυριακάτικης Αυγής

Μπορεί να κάνει κανείς παρακινδυνευμένες υποθέσεις για αυτό που συμβαίνει τώρα, στον παρόντα χρόνο, στη συγχρονία; Θα έλεγα ότι είναι ίσως η στιγμή που χρειάζεται για κάτι τέτοιο, παρά τη δυσπιστία που γεννούν πάντοτε οι ασκήσεις πολιτικής φαντασίας σε συγκυρίες αστάθειας και άδηλων εξελίξεων.

Ξεκινώ λοιπόν από κάτι που λίγοι θα το αμφισβητούσαν: ο κυβερνητικός δρόμος ή αλλιώς η εφαρμοσμένη μνημονιακή «αναμόρφωση» δεν φαίνεται να διαθέτει ενεργητικά κοινωνικά στηρίγματα, ισχυρές και κυρίως θετικές συναινέσεις. Από την αρχή σχεδόν επιχειρείται στη βάση της ψυχολογίας του φόβου, των επαγγελματικών κερματισμών, των ατομικών αναδιπλώσεων που φτιάχνουν ποικίλες στρατηγικές αυτοσυντήρησης ή διάφορες τεχνολογίες απόδρασης και αποστασιοποίησης από ένα καταθλιπτικό συλλογικό σκηνικό.

Θα καταργήσουν και την κυριακάτικη αργία;

από το Πριν

από το ΠΡΙΝ

 

Συνθήκες εργασιακής γαλέρας, με τους εμποροϋπαλλήλους να λιώνουν στη δουλειά χωρίς σταματημό, σε μια ανταγωνιστική ζούγκλα, όπου οι εργαζόμενοι θα ξοδεύουν τα λιγοστά τους χρήματα στις γιγαντιαίες αλυσίδες και τα μολ, την ίδια στιγμή που οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες θα σβήνουν από το χάρτη, προεικονίζουν αυτά τα Χριστούγεννα. Η κατάπτυστη απόφαση της Νομαρχίας Αθηνών να παραμείνουν ανοιχτά τα εμπορικά καταστήματα την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου στην Αθήνα συνιστά «δούρειο ίππο» για γενίκευση της εργασίας την Κυριακή. Ο Γιάννης Σγουρός, στην τελευταία μάλλον πράξη του ως νομάρχη, είπε να ικανοποιήσει το πάγιο αίτημα των μεγαλοεπιχειρηματιών και ανταποκρίθηκε θετικά στο αίτημα του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών.

Το (ιερόν) Λαμογιστάν...

σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή από την Ελευθεροτυπία

Ιδού το αμαρτωλό φαγοπότι 

της Κατερίνας Κατή

από την Ελευθεροτυπία 

(via You Pay Your Crisis)

Εκατομμύρια ευρώ, που επί χρόνια έρρεαν αφειδώς από τον δημόσιο κορβανά στα ταμεία της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης της Αρχιεπισκοπής Αθήνας «Αλληλεγγύη», προκειμένου να υλοποιήσει συγκεκριμένα ανθρωπιστικά προγράμματα, κατασπαταλήθηκαν σε πολυτελείς αγορές, ταξίδια και άλλους «ανοίκειους σκοπούς», αφήνοντας μια τεράστια «μαύρη τρύπα» (9,5 εκατομμύρια ευρώ) στα ταμεία της ΜΚΟ, ανάλογη του χρέους της προς το ελληνικό Δημόσιο.

Η ακροδεξιά απειλή και το ΛΑ.Ο.Σ.

(πηγή)

του Αλέξανδρου Κεσσόπουλου
από τα Ενθέματα

της Κυριακάτικης Αυγής 

Μετά την απροσδόκητη εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής στον Δήμο της Αθήνας, θεωρώ απαραίτητη μια προσπάθεια ερμηνείας της απήχησης του ακροδεξιού λόγου στην ελληνική κοινωνία και της δυναμικής των πολιτικών οργανώσεων που τον εκφράζουν. Μια τέτοια προσέγγιση της συγκυρίας στη χώρα μας παρουσιάζει ορισμένες θεωρητικές δυσκολίες, καθώς στο πλαίσιο της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης έχουν δοθεί δεκάδες ορισμοί της έννοιας «άκρα δεξιά». Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 παρουσιάσθηκε μια νέα, πιο ήπια, εκδοχή του ακροδεξιού φαινομένου σε σχέση με τον Μεσοπόλεμο, που κατέστησε ασαφή τα κριτήρια με βάση τα οποία εντάσσεται ένας πολιτικός χώρος στην άκρα δεξιά.(1)

Μας έχουν για βλάκες

σκίτσο Π.Τ.Τσιολάκη από το Ποντίκι

του Δημήτρη Καζάκη

οικονομολόγου – αναλυτή

από το Ποντίκι

«Οι στόχοι έχουν εκπληρωθεί» δήλωσε ο εκπρόσωπος του επιτρόπου Όλι Ρεν την Τρίτη (23.11) σχετικά με την πορεία υλοποίησης του μνημονίου από την Ελλάδα. Ειδικότερα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, κατά την τακτική ενημέρωση των εκπροσώπων του Τύπου, ο Αμαντέου Αλταφάζ είπε ότι το ελληνικό πρόγραμμα βρίσκεται σε γενικές γραμμές στον σωστό δρόμο. «Όλα τα ποσοτικά κριτήρια που είχαν τεθεί για το τέλος Σεπτεμβρίου πληρούνται. Παρά τις προκλήσεις που παραμένουν, σημαντική πρόοδος έχει συντελεσθεί όσον αφορά τη δημοσιονομική προσαρμογή» αναφέρεται επίσης στην κοινή δήλωση των εκπροσώπων του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ.

Οι δηλώσεις αυτές παίζουν κυριολεκτικά με τη νοημοσύνη μας. Κι αυτό γιατί πολύ απλά κανένας από τους ποσοτικούς στόχους του μνημονίου δεν έχει επιτευχθεί.

Ακόμα και καγιάκ με άδεια του ΔΝΤ;

σκίτσο Πάνου από το Ποντίκι

του Θανάση Καρτερού

από την 

Κυριακάτικη Αυγή 

Επιτέλους, μετά από σχετική υπόδειξη του Ντομινίκ Στρος-Καν ο Γιώργος Παπανδρέου θα αναλάβει τον συντονισμό των κυβερνητικών στρατευμάτων στα δύσκολα μέτωπα του Μνημονίου. Ασήμαντο φυσικά για τους πατριώτες (αυτό έλειπε...) το γεγονός ότι το ΔΝΤ καθορίζει ακόμα και πότε θα πηγαίνει για καγιάκ ο πρωθυπουργός. Το σημαντικό είναι ότι θα μπορούμε από τούδε και εις το εξής να κοιμόμαστε ήσυχοι, αφού οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούν εδώ και τώρα οι φιλέλληνες Πόλσεν, Μαζούχ και Ντερούζ θα προχωρήσουν στο ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα που όρισαν αρμοδίως. Κι αυτό γιατί είναι γνωστές τόσο οι βαθιές γνώσεις του πρωθυπουργού για την οικονομία όσο και οι οργανωτικές του ικανότητες. Όπως και η κοινωνική ευαισθησία του εξάλλου, η οποία έχει αποδειχτεί σε λίγες περιπτώσεις μέχρι τώρα, λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά θα αποδειχτεί κατά δήλωσή του σε πολύ περισσότερες μόλις ξημερώσει επιτέλους το αύριο της ανάπτυξης.

Συγκρούονται δύο μοντέλα μπροστά στην κρίση

από την LA REPUBBLICA
πηγή:  Η Αυγή

«Δύο μοντέλα συγκρούονται αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Το ένα είναι ευρωπαϊκό και στηρίζεται στη λιτότητα. Το άλλο είναι αμερικανικό και στηρίζεται στην ανάπτυξη. Το κακό είναι ότι το δεύτερο μοντέλο δεν έχει φέρει σπουδαία αποτελέσματα. Η ανεργία θα παραμείνει για καιρό σε υψηλά επίπεδα και η δημοτικότητα του Αμερικανού προέδρου πέφτει. Μάλλον λοιπόν δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα».

Αυτά λέει στην ιταλική Ρεπούμπλικα ο Αμερικανός οικονομολόγος Έντουαρντ Πρέσκοτ, που τιμήθηκε το 2004 με το Νόμπελ Οικονομίας. Σύμφωνα με τον Ιταλό καθηγητή Τζάκομο Βατσάγκο, πάλι, ο δρόμος της λιτότητας είναι σωστός μόνο αν απομακρύνει τον φόβο και ενθαρρύνει τους πολίτες να ξοδέψουν χρήματα. Η μείωση του χρέους, έλεγε ο Ρικάρντο το 1814, προσφέρει ηρεμία στις οικογένειες και τις οδηγεί να ξοδεύουν. Κι όταν ο κόσμος ξοδεύει, η οικονομία ανακάμπτει. Αυτό χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Όπως χρειάζονται βέβαια και κίνητρα για την ανάπτυξη.

"Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν"

Το τελευταίο τριαντάφυλλο (φωτ. Josef Sudek, πηγή)

της Βασιλικής Α. Δραγάτση

από την Αυγή

Εδώ και πολύ καιρό νιώθω ένα πάγωμα, μια περίεργη αδιαφορία. Σαν να μην με αφορά το περίεργο αλισβερίσι των ημερών: το τζογαδόρικο «στοίχημα» που πρέπει να κερδίσει η Ελλάδα, οι επενδύσεις, η ανάπτυξη, οι «αγορές»... Αποδέχομαι την όποια κατηγορία για νηπιακή πολιτική σκέψη, ανωριμότητα, αφέλεια, ακόμα και για υφέρποντα λαϊκισμό... και συνεχίζω...

Αδιαφορώ ακόμα και για το πώς φτάσαμε ώς εδώ... Σε όλα τα χρόνια της συνειδητής ζωής μου, θυμάμαι τους νυν να τα φορτώνουν όλα στους πρώην, τα ίδια ονόματα να ανακυκλώνονται και οι ίδιοι άνθρωποι που δημιούργησαν τα προβλήματα να παριστάνουν τις «μωρές παρθένες» και να υπόσχονται λύσεις... Τόσες «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες» ξεπερνάν τα όρια της αντοχής μου!... Απαξιώνω τον πολιτικό κόσμο της χώρας, μήπως; Δεν περίμενε εμένα για να απαξιωθεί, τα καταφέρνει μια χαρά κι από μόνος του... Δεκαετίες τώρα...!

Η παραφροσύνη των ελίτ

(πηγή)

άρθρο στην γερμaνική εφημερίδα Die Tageszeitung

από την Αυγή

Εδώ και μήνες «οι αγορές» απαιτούν από χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία επιτόκια μέχρι και 10% για να αγοράσουν τα ομόλογά τους. Η αριθμητική ανάπτυξη των οικονομιών αυτών των χωρών –άρα και τα φορολογικά τους έσοδα- είναι πολύ χαμηλότερη, οπότε οι αυξημένοι τόκοι ωθούν το κρατικό χρέος να αυξάνεται ταχύτερα από το ακαθάριστο εθνικό προϊόν.

Επιβεβλημένη υστερία λιτότητας

Συνεπώς μειώστε τις δημόσιες δαπάνες, είναι το αίτημα των ελίτ. Αυτό ακριβώς έκαναν οι κλυδωνιζόμενες χώρες με αποτέλεσμα να μειωθεί ακόμη περισσότερο ο ρυθμός ανάπτυξής τους και ν’ ανέβουν ακόμη περισσότερο τα επιτόκια. Με λίγα λόγια: το παιχνίδι μεταξύ υψηλότερων απαιτήσεων των αγορών και ανόητης αντιμετώπισης των συμπτωμάτων εκ μέρους της πολιτικής τα δημόσια οικονομικά αυτών των χωρών πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο και οδηγούν κατ’ ευθείαν στη χρεωκοπία.

Η κλεπτοκρατία ζει και βασιλεύει

από το blog... Γιώργος ο λαμόγιος!

του Σταύρου Λυγερού

από την Καθημερινή 

Η «θεραπεία-σοκ» κλιμακώνεται, αλλά ο «ασθενής» χειροτερεύει.  

Ουσιαστικά βιώνουμε την κατάρρευση ενός ολόκληρου μοντέλου πλασματικής ανάπτυξης. Οργανικά στοιχεία αυτού του μοντέλου δεν ήταν μόνο ο αναμφισβήτητος λαϊκισμός, οι υπαρκτές συντεχνιακές αγκυλώσεις, η διάχυτη σπατάλη και ο εξίσου διάχυτος ανορθολογισμός, όπως ιδιοτελώς επιχειρούν να μας πείσουν γνωστοί προπαγανδιστές. Το νόμισμα έχει κι άλλη όψη. Αυτή είναι το άτυπο καθεστώς της κλεπτοκρατίας, που τροφοδότησε τον παρασιτισμό και επίσης παρεμπόδισε τις παραγωγικές δραστηριότητες.

Τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Φάνη Μαργαρώνη, κιθαρίστα και στιχουργού των KollektivA,  στον Θάνο Ματζάνα στην Αυγή: 

Ποια είναι η στάση του συγκεκριμένου γκρουπ ή των συγκεκριμένων εργαζόμενων μουσικών -ή και εργατών της μουσικής ακόμα!- για την εποχή της κρίσης, της τρόικας και του μνημονίου; Υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες για το ότι η χώρα μας βρέθηκε σε αυτό το σημείο; Υπήρχε άλλη επιλογή εκτός από αυτή της τρόικας; Και το σημαντικότερο: Νομίζετε ότι υπάρχει μια διαφυγή από αυτή την κατάσταση, μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για εμάς αλλά και τους μεταγενέστερους;

Εδώ πρέπει ίσως να υπογραμμίσουμε ότι είμαστε ένα ροκ συγκρότημα που τα μέλη του είναι ενεργά στις συλλογικές διαδικασίες και τα κινήματα και φυσικά έχουν κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει και με καθένα καλλιτέχνη που σέβεται αυτή του την ιδιότητα. Να αναφέρω μάλιστα με την ευκαιρία ότι σε λίγο καιρό ολοκληρώνονται οι ηχογραφήσεις ενός μιούζικαλ του οποίου έγραψα το λιμπρέτο και έχει αυτό ακριβώς το περιεχόμενο.

Η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική

σκίτσο της δεκαετίας του 90, αλλά η μόνη αλλαγή από τότε είναι στα ονόματα των υπό στίψιμο λαών (πηγή)

του Νίκου Γ. Ξυδάκη

από την Καθημερινή

Η κρίση δανεισμού στις χώρες της Ευρωζώνης ξεκίνησε από την Ελλάδα και σαν επιδημία απλώνεται σε όλη την περιφέρεια: σήμερα Ιρλανδία, αύριο Πορτογαλία, μεθαύριο Ισπανία, αργότερα κανείς δεν ξέρει – ήδη πιέζονται τα ομόλογα του Βελγίου, ενώ άγνωστη στο ευρύ κοινό παραμένει η κατάσταση του χρέους της ευρισκομένης σε σφοδρή κυβερνητική κρίση Ιταλίας. Πόσο θα αντέξουν ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης, τα αποθέματα, το σκληρό ευρώ;

Ενα πρώτο συμπέρασμα είναι άρα, ότι η κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και ότι τα αίτια της κρίσης και του χρεοστασίου δεν προκύπτουν μόνο από ελληνικές ιδιομορφίες και παθογένειες. Η κρίση πλήττει κράτη με μεγάλες ή μικρές οικονομίες, που ακολουθούν κάθε λογής μοντέλο ανάπτυξης, και σίγουρα στη Ζώνη του Ευρώ τα ελλείμματα του Νότου είναι πλεονάσματα του Βορρά. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, το ελληνικό πρόβλημα αποδεικνύεται ότι, εν πολλοίς, είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Οι άθλιοι των Αθηνών

(πηγή)

του Δημήτρη Τσιπούρα

από την Αυγή

Η ανθρώπινη ουρά είχε σχηματιστεί από τις δύο το μεσημέρι. Ρημαγμένα πρόσωπα. Μάτια απλανή. Η προσοχή στα δύο τραπεζάκια που στήνονταν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της σοφής θεάς Αθηνάς, που προστατεύει την πρωτεύουσα των κολασμένων. Οι μερίδες με το λιτό φαγητό, συνοδεία και μήλου, ήταν τοποθετημένες σε πλαστικά δοχεία. Καθένας έπαιρνε τη δική του σακούλα και έτρεχε στη μάντρα του Πεδίου του Άρεως για να χορτάσει την πείνα του.

Η κοινωνική αλληλεγγύη -πετώντας τον μανδύα της ελεημοσύνης- στη θέση της απούσας πολιτείας. Οι σύγχρονοι άθλιοι των Αθηνών, κάθε πόλης. Κλοσάρ, άστεγοι, ξεπεσμένοι, Έλληνες και ξένοι, νεαροί και ηλικιωμένοι, γυναίκες και άντρες, περιθωριοποιημένοι -ταπεινοί και καταφρονεμένοι θα ξανάγραφε ο Ντοστογιέφσκι-, πληθύνονται θεαματικά και σε λίγο καιρό δεκάδες χιλιάδες άνεργοι, απελπισμένοι θα τριγυρνούν σαν φαντάσματα στους δρόμους.

Αντίσταση στη δικτατορία των εκδοτών

(πηγή)

από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Δεσμά

πηγή: Αριστερό Βήμα

Καταιγιστικές ήταν οι εξελίξεις της εβδομάδας που πέρασε στο γυάλινο κόσμο των μέσων ενημέρωσης. ΄Εχοντας αναλάβει από καιρό καθήκοντα γενικού επιτελείου και έκτακτου διαρκούς απεργοδικείου κατά της μισθωτής εργασίας, οι καναλάρχες και οι μεγαλοεκδότες άνοιξαν τώρα καταιγιστικά πυρά εναντίον των «δικών τους» εργαζομένων, με ομαδικές απολύσεις και απόπειρες επιβολής εργασιακού Μεσαίωνα.

Ενδεικτική του ρόλου που διαδραματίζουν σήμερα τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης ήταν η αποκάλυψη της «Ελευθεροτυπίας» αναφορικά με την επιχειρούμενη υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων, μέσω της προώθησης επιχειρησιακών ή και ατομικών συμβάσεων κάτω από τις συλλογικές, ή και κάτω από τον βασικό μισθό. Όπως προκύπτει από το σχετικό ρεπορτάζ- που δεν διαψεύσθηκε στην ουσία του- η εικόνα που δόθηκε δημοσίως, ότι δηλαδή ήταν η «τρόικα» που πίεζε προς αυτή την κατεύθυνση την κυβέρνηση Παπανδρέου, ήταν ολότελα παραπλανητική. Αντίθετα, εκείνοι που πίεζαν επίμονα τόσο τους Τροϊκανούς επικυρίαρχους όσο και την κατοχική κυβέρνηση ήταν οι ισχυρότεροι Έλληνες τραπεζίτες και καναλάρχες!