Μετακενώσεις ψήφων και πελατών

σκίτσο Πάνου Ζάχαρη (δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι)

του Νίκου Γ. Ξυδάκη

από την Καθημερινή (12/11)

Οταν οι πολίτες απέχουν μαζικά από τις κάλπες, η πολιτική συνεχίζεται με άλλους όρους στο Facebook: εκεί κλείνονται τα ραντεβού. Και οι συναντήσεις πολιτικών δεν τελούνται σε γραφεία, κατ’ οίκον δείπνα, αστικά εστιατόρια ή, έστω, στο καφενείο της Βουλής, αλλά σε καφέ της οδού Σκουφά και στο Γκάζι. Μάλιστα, αυτό είναι εκσυγχρονισμός. Αλλωστε, και τα προεκλογικά γεύματα των κομμάτων σε γειτονιές της μόδας και της διασκέδασης τελέσθηκαν, όχι στις ρυπαρές συνοικίες του Αγίου Παντελεήμονα ή της Πλατείας Αττικής. Οι εύτακτοι και οι ορθοφρονούντες αποφεύγουν τις καυτές ζώνες.

Αυτές οι εκλογές, οι τυπικά αυτοδιοικητικές, έριξαν πολλές μάσκες και ανέδειξαν εκρηκτικές αντιφάσεις που χρόνια τώρα έμεναν θαμμένες. Κυρίως όμως ανέδειξαν σε πρωταγωνιστικό ρόλο ένα χαρακτηριστικό που σιγοκαίει από ιδρύσεως του κρατιδίου: τον πελατειακό διχασμό και τον εμφύλιο. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 μετετράπησαν σε πεδίο μάχης Καλού - Κακού, Φωτός - Σκότους, με ευθύνη όχι της μιας ή της άλλης αυτοδιοικητικής παράταξης, αλλά με ευθύνη των κομμάτων, του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος. Το οποίο ερείπιο δεν άκουσε τίποτε από τον γδούπο της πτώσης του το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου, όταν εμετρούντο 3,8 εκατομμύρια αποχές, 224 χιλιάδες λευκά και 318 χιλιάδες άκυρα. Το ερείπιο δεν άκουσε τίποτε, δεν έμαθε τίποτε.

Ο ίδιος αυτός πολιτικός ερειπιώνας ερίζει σήμερα, ελάχιστα εικοσιτετράωρα πριν από τον κρίσιμο ψυχολογικά δεύτερο γύρο, για τις ψήφους των τρίτων, τέταρτων, πέμπτων συνδυασμών. Οι μονομάχοι του β΄ γύρου ζητούν από τους φιναλίστ συνυποψηφίους τους να τους χαρίσουν ψήφους! Μα πώς θα μπορούσαν να διοχετευθούν αυτές οι ανυπότακτες, τρελαμένες ψήφοι, αυτών των τρελαμένων εκλογών, σε αυτή τη μεταιχμιακή στιγμή; Ποιος θα μπορούσε να τις εγγυηθεί και να τις χαρίσει στον α ή στον β; Ούτε καν το ΚΚΕ... Το οποίο εισέπραξε πολλές ψήφους διαμαρτυρίας, αλλά φυσικά δεν μπορεί να τις μεταβιβάσει, διότι δεν του ανήκουν και δεν θα το ακολουθήσουν.

Σε κανέναν δεν ανήκουν οι ψήφοι. Θα ήταν εξαιρετικά αφελής, φερ’ ειπείν, ο ποδηλάτης Γ. Αμυράς αν πιστεύει ότι μπορεί να σπεκουλάρει με το 7,4% των αθηναϊκών ψήφων που του εξασφάλισε η τηλεοπτική του περσόνα και η διάχυτη απόγνωση των Αθηναίων. Η οποιαδήποτε υπόσχεσή του θα μετέτρεπε το 7,4% σε μοχλό αντισυσπείρωσης εναντίον του φιναλίστ που θα έπαιρνε τοις μετρητοίς τα λόγια του, και ο κ. Αμυράς θα καιγόταν πολιτικά.

Οι επιλογές δεν είναι πολλές και σίγουρα δεν είναι οι καλύτερες. Υπόδικοι ή και καταδικασμένοι πολτικάντηδες διεκδίκησαν ψήφο και αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα από πελάτες - πολίτες. Απίθανες περσόνες και τοπικοί Κορλεόνε επρώτευσαν σε σταυρούς. Αυτή είναι μία από τις πιο δυσοίωνες όψεις των πρόσφατων εκλογών, το ίδιο δυσοίωνη με τη νοσηρή αθυμία της μαζικής αποχής και τα ρεκόρ των λευκών - άκυρων.

Οι ψήφοι δεν μαντρώνονται. Οποιος νομίζει ότι μπορεί να επιβιώσει, προσωρινά έστω, διά της μετακενώσεως ψήφων πελατών, πλανάται οικτρά. Ο ερειπιώνας δεν ανορθώνεται.