Η ψήφος κατά συνείδηση...

σκίτσο Δερμεντζόγλου από το ΠΡΙΝ

... και το ασυνείδητο που είναι δομημένο ως γλώσσα 

του Χρήστου Σίμου

από REDNotebook

Η επιλεκτική τοποθέτηση

Στο δεύτερο γύρο των περιφερειακών και αυτοδιοικητικών εκλογών η αριστερά βρίσκεται πάντοτε σε αμηχανία, εκτός από τις περιπτώσεις βέβαια όπου υπάρχουν αριστεροί συνδυασμοί που έχουν περάσει σ’ αυτόν. Το δίλημμα είναι γνωστό ήδη από την εποχή του Παπάγου και του Πλαστήρα: ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία για δημοτική και περιφερειακή αρχή; Στο δίλημμα αυτό η αριστερά απαντά με διάφορους τρόπους. Η «ψήφος κατά συνείδηση» είναι ένας από αυτούς. Η απάντηση αυτή συνοδεύεται από επιχειρήματα που πετούν τη μπάλα στην εξέδρα: οι αριστεροί πολίτες έχουν κρίση, δεν θα δώσουμε εμείς γραμμή, δεν θα τους πούμε εμείς τι να κάνουν κλπ. Δεκτά όλα αυτά. Και οι αριστεροί έχουν κρίση και εμείς δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να τους πούμε τι να κάνουν. Ωστόσο η ερώτηση παραμένει: οι πολίτες ας πράξουν κατά συνείδηση. «Οι πολιτικοποιημένοι», τα μέλη του κόμματος τι θα κάνουν; Το κόμμα το έρμο τι θα πράξει; Κατά συνείδηση κι αυτό; Σε τελευταία ανάλυση τι είναι αυτό που από τη μια στιγμή στην άλλη μετατρέπει το κόμμα σε μη κόμμα; Η ψήφος κατά συνείδηση, στην καλύτερη περίπτωση συνιστά μη θέση.

Οι «προοδευτικοί» και η «μαύρη αντίδραση»

«Στο δεύτερο γύρο ψηφίζουμε για πρόσωπα». Αυτή είναι η αγαπημένη ατάκα όλων των κυβερνητικών στελεχών από το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου και μετά. Έχουν την πολυτέλεια, ως ηγεσία του τόπου, ως επικεφαλής του κρατικού μηχανισμού, να ορίζουν το πλαίσιο, να ορίζουν το νόημα των λέξεων και των πρακτικών, να αποφασίζουν ποτέ συζητάμε για πολιτική και πότε όχι. Με βάση τα όσα είπε και λέει ακόμα το ΠΑΣΟΚ, η πολιτική αναμέτρηση τελείωσε με τον 1ο γύρο. Προσευχήθηκα και στο 2ο γύρο υπάρχουν μόνο πρόσωπα, κατά το γνωστό ανέκδοτο. Για πολιτική θα τα ξαναπούμε από Δευτέρα. Για να το λέει το ΠΑΣΟΚ, μάλλον έτσι θα ‘ναι.

Ας ψηφίσουμε λοιπόν για πρόσωπα στους δήμους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Άλλωστε ο Καλλικράτης δεν έχει καμία σχέση με την εφαρμογή του Μνημονίου στους δήμους και στις περιφέρειες. Σχεδιάστηκε για να εφαρμοστεί σε άλλο γαλαξία, οι τοπικές κοινωνίες είναι σε άσυλο. Η αριστερή μας συνείδηση λέει ότι πρέπει να φύγει η μαύρη αντίδραση που ονομάζεται Γκιουλέκας και Κακλαμάνης αντίστοιχα, για να έρθει η πρόοδος που συμβολοποιείται στα ονόματα του Μπουτάρη και του Καμίνη. Ως προς το πρώτο σκέλος είμαστε σύμφωνοι. Ο Γκιουλέκας και ο Κακλαμάνης εκπροσωπούν τη μαύρη αντίδραση σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Και η επιχειρηματολογία που έχει αναπτυχθεί για το θέμα αυτό δεν χρειάζεται περαιτέρω ενίσχυση.

Ας πάμε τώρα στους προοδευτικούς και στην αριστερή μας συνείδηση. Πριν αποφασίσουμε για τους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς, η αριστερή μας συνείδηση μας καλεί να διαβάζουμε, να ακούμε, να βλέπουμε και κατόπιν να κρίνουμε, καθότι η αριστερή μας συνείδηση μας λέει ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Και απ’ αυτά που θυμάμαι, το 2008 ο Μπουτάρης ήταν συνιδρυτής της «Δράσης», του κόμματος του Στέφανου Μάνου, λίγο πιο πριν (2002) υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το ΚΚΕ. Ας προσθέσουμε σ’ όλα αυτά κι ένα σύντομο πέρασμα από τον βενιζελισμό. Επίσης, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η οργάνωση του ΠΑΣΟΚ της Α’ Θεσσαλονίκης τάχθηκε ενάντια στο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. 

Ας δεχτούμε όμως ότι η παράταξη του Μπουτάρη δεν έχει συντηρητικές προγραμματικές θέσεις σε ό,τι αφορά τα ζητήματα των μεταναστών και των δικαιωμάτων. Οι θέσεις του Καμίνη όμως, σε ποιο σημείο διαφέρουν σε σχέση μ’ αυτές του Κακλαμάνη, για τα ζητήματα αυτά; Ο Καμίνης ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία λέγοντας πως σ’ ό,τι αφορά το ζήτημα των μεταναστών και της ασφάλειας της πόλης, θα εφαρμόσει το νόμο. Τα ίδια μπορεί να βρει κανείς και στις προγραμματικές θέσεις του συνδυασμού «Δικαίωμα στην Πόλη». Αν κάνει κι έναν κόπο παραπάνω, θα βρει ότι η ιστοσελίδα του συνδυασμού φέρει το όνομα http://gkaminis.gr/, για να μην ξεχνιόμαστε πως πάνω απ’ όλα είναι τα πρόσωπα. Η αισθητική και το στήσιμο της εν λόγω ιστοσελίδας είναι πιστό αντίγραφο της διαφημιστικής καμπάνιας εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Πόσα θ’ αντέξει ακόμα η έρμη η αριστερή μας συνείδηση;

Και κάτι ακόμα: με βάση την αριστερή μας συνείδηση πάντοτε, πώς μπορεί ένας δήμος να κάνει κοινωνική πολιτική χωρίς πόρους; Πόσο αυτόνομη είναι η πολιτική από την οικονομία; Και πόσες υπερφυσικές ικανότητες έχουν τα «πρόσωπα»;