Η «ηθική» του χαρτοκλέφτη και οι εκλογές

(πηγή)

του Σταύρου Χριστακόπουλου

από το Ποντίκι (12/11)

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές, έναν μόλις χρόνο μετά τις βουλευτικές και την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου, διεξάγονται υπό τις χειρότερες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες εδώ και δεκαετίες. Ο δεύτερος γύρος της ερχόμενης Κυριακής ειδικότερα θα γίνει υπό τη βαριά σκιά της επαπειλούμενης κατάρρευσης δύο ακόμη χωρών της Ευρωζώνης, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, οι οποίες βρίσκονται σε οριακή κατάσταση εξ αιτίας των υψηλότατων επιτοκίων δανεισμού που πλέον αντιμετωπίζουν.

Και οι δύο αυτές χώρες – με την Ιταλία και την Ισπανία να νιώθουν ήδη τις πιέσεις και τη Βρετανία να προβληματίζεται σοβαρότατα από τις παρασκηνιακές πιέσεις ώστε να δεχθεί τις «υπηρεσίες» του ΔΝΤ – βρίσκονται στη θέση στην οποία βρέθηκε η Ελλάδα την περασμένη άνοιξη, όταν δέχτηκε να υπαχθεί στον «μηχανισμό στήριξης», με τις γνωστές συνέπειες και τη σκοτεινή προοπτική που διαγράφεται.

Σήμερα ίσως είναι μια δύσκολη μέρα, καθώς το πάντα παρόν «ευρωπαϊκό πρόβλημα» απειλεί να δημιουργήσει παγκόσμια αστάθεια και προς τούτο οι κάνουλες των κεντρικών τραπεζών, ύστερα από την έκρηξη των ιρλανδικών και πορτογαλικών επιτοκίων, θα είναι έτοιμες να ανοίξουν ώστε να συγκρατηθούν τα μεγάλα χρηματιστήρια του κόσμου και να αποφευχθεί το περίφημο «σύνδρομο» της «Μαύρης Παρασκευής».

Η Ευρωζώνη ζει τις δυσκολότερες στιγμές της από τη δημιουργία του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Ύστερα από τη δημοσιοποίηση του γερμανικού σχεδίου περί δημιουργίας ευρωπαϊκού μηχανισμού πτωχεύσεων με συμμετοχή του ΔΝΤ, με αυξημένη εξασφάλιση των κρατικών δανείων και με την απειλή «κουρέματος» των λοιπών κατόχων ομολόγων, οι πιέσεις προς την Ευρωζώνη έγιναν ασφυκτικές με την ταυτόχρονη άνοδο των επιτοκίων δανεισμού δύο προβληματικών χωρών και με διαγραφόμενη την απειλή και γι’ άλλες.

Το ερώτημα βεβαίως είναι πώς η Ευρωζώνη θα καταφέρει να αντέξει το κόστος της ενεργοποίησης του «μεγάλου μηχανισμού» των 750 δισ. ευρώ, όταν είναι γνωστό ότι η Γερμανία και η Γαλλία θα πρέπει να σηκώσουν το σημαντικότερο βάρος.

Ακόμη χειρότερα όταν είναι επίσης γνωστό πως, πέραν του μεριδίου του ΔΝΤ στον «μηχανισμό», η διαθέσιμη ρευστότητα είναι πολύ μικρή και, προκειμένου να υπάρξουν οι σχετικές καλύψεις των εγγυήσεων που προσφέρονται ως «στήριξη», θα πρέπει οι δύο αυτές χώρες να βγουν για δάνεια στις... «αγορές».

• Σε αυτές δηλαδή που πιέζουν τα επιτόκια των αδύναμων χωρών για να προκαλέσουν κρίση στην Ευρωζώνη.

• Σε αυτές που απειλεί το γερμανογαλλικό σχέδιο ελεγχόμενων πτωχεύσεων.

Ήδη η προσπάθεια αποφυγής του «πικρού ποτηριού» εκ μέρους των αφεντικών της Ευρωζώνης αποτυπώνεται με δύο τρόπους: Με τη συστηματική πίεση προς όλες τις εν κινδύνω περιφερειακές οικονομίες ώστε να μην ζητήσουν «βοήθεια» και με την έμμεση εξαγγελία, μέσω «διεθνών αναλυτών», ότι η Ιρλανδία π.χ. θα ζητήσει τελικά την ενεργοποίηση του «μηχανισμού» για καμιά πενηνταριά δισ. ευρώ, τα οποία, ας μας επιτραπεί, δεν είναι παρά... σταγόνα στον ωκεανό.

Θα προλάβουν;

Με έναν απίστευτο οικονομικό –και νομισματικό– παγκόσμιο πόλεμο σε πλήρη ανάπτυξη, η αβεβαιότητα κορυφώνεται και ανά πάσα στιγμή μπορεί να έχουμε εξελίξεις τις οποίες ούτε φανταζόμασταν πριν από μερικά χρόνια. Η Ευρωζώνη ζει τραγικά δύσκολες ημέρες και είναι αμφίβολο το αν μπορεί να εξυπηρετεί ταυτόχρονα την υπαγωγή τριών ή και περισσότερων χωρών σε έναν «μηχανισμό στήριξης» που στερείται την πρώτη ύλη του: τη ρευστότητα.

Εδώ και πολύ καιρό γράφαμε ότι πρόκειται για «μηχανισμό» χωρίς σημαντικό αντίκρισμα και τώρα ο κίνδυνος μιας επώδυνης επιβεβαίωσης εμφανίζεται ολοζώντανος μπροστά μας χωρίς να είναι βέβαιο ότι, αν ξεπεραστεί ομαλά αυτή η φάση πιέσεων, θα ισχύσει το ίδιο και στην επόμενη.

Αυτός πάντως ήταν ο στόχος της δημιουργίας του ευρωπαϊκού μηχανισμού ελεγχόμενων πτωχεύσεων, ο οποίος όμως είναι αμφίβολο αν θα προλάβει να σχηματιστεί και να λειτουργήσει πριν το ευρώ πάρει οριστικά την κατιούσα. Η επίθεση των «αγορών» φαίνεται πως έχει στόχο να τον προλάβει και το μέλλον της Ευρώπης και του ευρώ μοιάζει να κρέμεται σε μια κλωστή.

Όλα «παίζονται» εκτός...

Τι όμως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για τη χώρα μας; Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα.

1. Η ελληνική κυβέρνηση... επαίρεται ότι αυτή δημιούργησε τον «μηχανισμό στήριξης», ο οποίος στην περίπτωσή μας έχει ήδη οδηγήσει στην τριπλή επιτήρηση, σε έναν φαύλο κύκλο ταχείας καταστροφής της οικονομικής δραστηριότητας, σε δραματικές μειώσεις εισοδημάτων, σε έκρηξη της ανεργίας, σε εκτίναξη δημοσιονομικών ελλειμμάτων και δημοσίου χρέους. Και στο βάθος του τούνελ, εξ αιτίας της παταγώδους αποτυχίας της να υπηρετήσει τους συμφωνημένους στόχους του Μνημονίου, το οποίο υπέγραψε προς χάριν της... «στήριξης» (σε έλλειμμα 10% για το 2010 βαδίζουμε ολοταχώς εκ αιτίας της αστοχίας στα έσοδα), ήδη οι... στηρίζοντες μελετούν τους όρους της ελεγχόμενης (από τους ίδιους φυσικά) χρεοκοπίας της Ελλάδας.

2. Την ίδια ώρα στην Ευρώπη η ανησυχία των Γάλλων και των Γερμανών χτυπάει κόκκινο καθώς γνωρίζουν άριστα ότι δεν μπορούν να αντέξουν την ταυτόχρονη «στήριξη» δύο, τριών ή και περισσότερων υπό χρεοκοπία χωρών, αφού αυτή θα απαιτούσε τεράστια κεφάλαια, των οποίων η διάθεση ή ο δανεισμός θα μπορούσε να τινάξει τις ίδιες στον αέρα. Ποιος άραγε θα ήταν ο πρώτος που θα αποβαλλόταν από τον «μηχανισμό» μέσω της πτώχευσης ως ανεπαρκής; (Κουίζ για... μέτριους λύτες).

3. Συνεπεία των παραπάνω, αν οι «αγορές» επιβάλουν τον «νόμο» τους και επιταχύνουν τα θανάσιμα διλήμματα των ισχυρών της Ευρωζώνης, ίσως δούμε και τις εξελίξεις στην Ελλάδα να επιταχύνονται αναλόγως.

Για όσους, με το δίκιο τους, «χάνονται» στον δαίδαλο των συνεχών εξελίξεων, απλώς να θυμίσουμε ότι από καιρό γράφουμε πως ίσως υπάρξουν πολύ δυσάρεστα «νέα» για μας, τα οποία θα δρομολογηθούν όχι από τη δική μας κατάσταση, αλλά από εξελίξεις εκτός Ελλάδας. Τώρα αυτός ο κίνδυνος εμφανίζεται μπροστά μας ολοζώντανος.

Ηθικολογία...

Ενώ η Ελλάδα κινδυνεύει να ζήσει μέρες ανείπωτα σκληρές, το πολιτικό προσκήνιο «συγκλονίζεται» από μια ασύλληπτη... ηθικολογία, από «διλήμματα» και εκβιασμούς με στόχο τη συμπεριφορά των «ψηφοφόρων». Επαγγελματίες προπαγανδιστές από τη μια και κοινοί ηλίθιοι από την άλλη επιχειρούν ομοθυμαδόν να εμποτίσουν την κοινωνία με το δηλητήριο της... «υπευθυνότητας» της ψήφου.

Όμως οι ηθικοί εκβιασμοί, τα διλήμματα και τα κηρύγματα περί «υπευθυνότητας» ανασύρονται κάθε φορά που μια εξουσία αδυνατεί να απαντήσει στα προβλήματα της χώρας με πολιτικό σχέδιο. Κάθε φορά που βλέπει τις επιλογές της να απορρίπτονται. Ή, απλώς, κάθε φορά που προετοιμάζεται να διαπράξει τα προαποφασιμένα εγκλήματά της.

Σε ό,τι αφορά τα χρόνια από τη μεταπολίτευση και ύστερα, μπορούμε να θυμηθούμε τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Το «Καραμανλής ή τανκς» αποτέλεσε το ιδανικό πλυντήριο για τον μετεμφυλιακό - προχουντικό καραμανλισμό. Ο φόβος της επαναφοράς της χούντας, εντέχνως υπερτονισμένος, παραλίγο να μας φορτώσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως... «εθνάρχη». Η ανάμνηση της Ζυρίχης και της προδοτικής συμφωνίας για την Κύπρο απέτρεψε εν τέλει αυτόν τον ιστορικό τραγέλαφο.

• Η ηθικολογία που κυριάρχησε με το ξέσπασμα του σκανδάλου Κοσκωτά αποτέλεσε το εφαλτήριο για την πραγματοποίηση του πιο τρελού ονείρου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη: από την Αποστασία στην πρωθυπουργία. Ωστόσο η διακυβέρνησή του και η κατάληξή της έχουν παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη όσων την έζησαν...

• Αλλά και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής Β’ ένα όργιο ηθικολογίας κατά των σκανδάλων της διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Σημίτη επιστράτευσε προκειμένου να κατακτήσει την πολυπόθητη πρωθυπουργική καρέκλα. Το αποτέλεσμα; Κανένα από τα σκάνδαλα της περιόδου Σημίτη δεν εξιχνιάστηκε – με συνέπεια να μας απασχολούν έως σήμερα – ενώ και ο ίδιος κατέρρευσε υπό το βάρος σκανδάλων, ενώ σήμερα αποκαλύπτεται το βάθος και η έκταση των εγκλημάτων του στην οικονομία.

• Αλλά και ο νυν, ο Γεώργιος (Β’) Παπανδρέου (Γ’) χάρη στην ηθικολογική καταγγελία σκανδάλων (πασπαλισμένη με το συνειδητό ψέμα «λεφτά υπάρχουν») αναρριχήθηκε στην εξουσία, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να δέσει την Ελλάδα με τα ισχυρότερα δεσμά που γνώρισε στην πρόσφατη Ιστορία της. Και με ερώτημα το τι θα έχει απομείνει όρθιο ύστερα από τη διακυβέρνησή του.

Κατόπιν όλων αυτών, ούτε η τζάμπα ηθικολογία ούτε οι πολιτικοί εκβιασμοί (οι οποίοι ενίοτε λαμβάνουν χαρακτηριστικά έως και εμφυλιοπολεμικής χυδαιότητας) μπορούν να θεωρηθούν άξιοι λόγου. Ζητούμενο αλλά και μοναδικό αξιόπιστο κριτήριο ψήφου εξακολουθεί να παραμένει η πολιτική πρόταση. Η έλλειψή της τα τελευταία χρόνια έχει οδηγήσει στη δυσαρέσκεια και εσχάτως σε μια όλο και διευρυνόμενη συνολική απόρριψη των πολιτικών κομμάτων.

Ας ελπίσουμε ότι η απόρριψη των πολιτικών «μη προτάσεων» δεν θα μας οδηγήσει ούτε στην απόρριψη της πολιτικής ούτε στη θανατηφόρο «γοητεία» των εξωπολιτικών λύσεων, τις οποίες και εύχονται και απεργάζονται πολλοί στις μέρες μας – και τις οποίες σιγοντάρουν, ενδεχομένως άθελά τους, αρκετοί από τους «χρήσιμους ηλίθιους» που θορυβωδώς συμβάλλουν στην απαξίωση κάθε διάθεσης πολιτικού ελέγχου.

Κατόπιν όλων αυτών, όπως και στον πρώτο γύρο των εκλογών για την Αυτοδιοίκηση, ας ευχηθούμε και για την Κυριακή απλώς... «καλό βόλι». Ό,τι κι αν ψηφίσετε, όποιο κι αν είναι το κριτήριο επιλογής. Έτσι κι αλλιώς ο λογαριασμός που μας φόρτωσαν και οι πρώην και οι νυν θα έρθει από Δευτέρα. Άντε από Τρίτη το πολύ...