Αντιπαράθεση της μπούρδας

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

Ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν τα κόμματα εξουσίας, οι θέσεις τους, οι αντιπαραθέσεις τους, οι προτάσεις και ο πολιτικός τους λόγος σε τέτοιο χάλι. Σ' αυτή την απογοητευτική διαπίστωση οδηγεί η χτεσινή αντιπαράθεση Παπανδρέου-Σαμαρά στη Βουλή, η οποία για άλλη μια φορά οδήγησε και στη δημοσιογραφία της μπαρούφας: Οξεία αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ., σφοδρή επίθεση Σαμαρά, σκληρή γλώσσα Παπανδρέου και άλλα παρόμοια, που κανέναν πια δεν συγκινούν και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιτείνουν τα αισθήματα οργής. Και ανίας...

Στο φόντο της πρωτοφανούς και αδιέξοδης κρίσης, που πλήττει εκατομμύρια Έλληνες, η αφόρητη κοινοτοπία, η εμφανής ανικανότητα, η αντιπαράθεση της μπούρδας, που χαρακτηρίζει τα δυο μεγάλα κόμματα, βγάζει μάτι. Γιατί μπορεί μέχρι χτες, όταν «λεφτά υπήρχαν», έστω και δανεικά, η ρητορεία των «θα», οι στημένοι καβγάδες, το τίποτε στη θέση των θέσεων, να έκαναν εν πάση περιπτώσει κάποια δουλειά. Να έπειθαν κάποιους για τη σημασία και την αξία ενός τέτοιου είδους διαλόγου ή για την αναγκαιότητα της εναλλαγής στην εξουσία τέτοιου είδους κομμάτων.

Τώρα όμως; Μπορεί να υποστηρίξει κανείς σοβαρά ότι αυτά τα κόμματα, με αυτές τις ηγεσίες, είναι σε θέση να σώσουν τη χώρα; Ακόμα και αν δεν έχει υπόψη του τις σχετικές εκρηκτικές δημοσκοπήσεις, που καταγράφουν την πρωτοφανή κρίση πολιτικής αξιοπιστίας, είναι δυνατόν να πιστεύει ότι το δίδυμο Παπανδρέου-Σαμαρά είναι σε θέση να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει; Να κατανοήσει ότι η κωμωδία που τα δυο κόμματα υπηρέτησαν χτες, ευθύνεται για το δράμα τού σήμερα; Να προχωρήσει σε μια αυτοκριτική ουσίας; Να δώσει προοπτική, να χαράξει πολιτικές, να πείσει και να εμπνεύσει τους πολίτες;

Υπάρχει κάτι ζοφερό σ’ αυτή την αμεριμνησία του κυρίαρχου δικομματισμού εν μέσω κρίσης. Τους φτύνουν εκατομμύρια Έλληνες κι αυτοί δήλωσαν για χιλιοστή φορά χτες στη Βουλή ότι ψιχαλίζει. Μικροκομματική μεμψίμοιρη πολιτική, ο ένας, είστε ο μόνος πρωθυπουργός που πανηγυρίζει ενώ έχει πέσει έξω σε όλες του τις προβλέψεις, ο άλλος. Και μπροστά σ’ αυτή την εικόνα προφανώς δεν αρκεί η αυτάρεσκη διαπίστωση ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Γιατί αδιέξοδα μπορεί να μην υπάρχουν, αλλά πόση βλακεία, πόση ανικανότητα, πόση δουλικότητα, πόσο δούλεμα, πόσες υποκλίσεις σε μεθόδους παρελθόντων ετών μπορεί να αντέξει η κακομοίρα η δημοκρατία;