Κόμματα, δημόσιο χρήμα και ιδιωτικά συμφέροντα

(πηγή)

του Νίκου Φίλη

από την Αυγή

Με το σταγονόμετρο δίνει η κυβέρνηση φέτος την κρατική επιχορήγηση στα κόμματα, που θα μειωθεί για δεύτερη συνεχή χρονιά κατά 20%. Λιτότητα για όλους, φαίνεται να υποστηρίζει η κυβέρνηση. Η συζήτηση, ωστόσο, είναι παραπλανητική. Η μεγάλη σπατάλη κρατικών πόρων έχει γίνει από τα δύο κόμματα εξουσίας τα οποία χρωστούν 233,8 εκατ. ευρώ στις τράπεζες, το μεγαλύτερο μέρος σε κρατικές. Τα δύο κόμματα έχουν προεισπράξει την κρατική επιχορήγηση και του 2016. Πρόκειται για κόμματα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του κράτους της χρεωκοπίας που τα ίδια προκάλεσαν.

Τί νόημα έχει, λοιπόν, η συζήτηση ότι θα μειωθεί η επιχορήγηση, όταν έχει προκαταβληθεί; Τί νόημα έχει η γενίκευση της συζήτησης όταν το πρόβλημα εστιάζεται κατά μείζονα λόγο σε ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ., που έχουν δανειστεί δημόσιο χρήμα χωρίς να τηρείται ο κανόνας των εμπράγματων διασφαλίσεων, αλλά και της αναλογικής χρηματοδότησης των κομμάτων; Αν πχ ένα μικρότερο κόμμα επιζητούσε ανάλογη διευκόλυνση θα έπρεπε να δανειοδοτηθεί με τουλάχιστον 20 εκατ. ευρώ.

Εγείρονται δύο μείζονα θέματα. Το πρώτο αφορά την αναγκαία οικονομική εξυγίανση των κομμάτων, δηλαδή την ανεξαρτησία τους. Το πιθανότερο είναι τα δάνεια να χαριστούν, διότι δεν είναι δυνατή η εξυπηρέτησή τους σε συνθήκες διάλυσης των μαζικών κομμάτων. Μόλις προχτές η κυβέρνηση χάρισε 90 εκατ. ευρώ στο Μέγαρο Μουσικής, επικαλούμενη την πολιτιστική συμβολή του. Κατ' αναλογίαν μπορεί να επιχειρηθεί συμψηφισμός, καθώς δεν νοείται δημοκρατία χωρίς κόμματα και τα κόμματα θα πάψουν να υπάρχουν αν παραμείνουν προβληματικές επιχειρήσεις.

Το δεύτερο θέμα αφορά τις πηγές των οικονομικών των κομμάτων. Προάγει την δημοκρατία η μετατροπή των κομμάτων σε αντικείμενο χορηγιών μεγάλων επιχειρήσεων, σε συνθήκες μάλιστα πλήρους αδιαφάνειας; Όταν οι οικονομικά ισχυροί ελέγχουν τα κόμματα είναι προφανές ότι χάνουν οι πολλοί και οικονομικά ασθενέστεροι. Η πολιτική χάνει τον διαμεσολαβητικό-ρυθμιστικό ρόλο της και μετατρέπεται σε γρανάζι του αγοραίου συστήματος της διαπλοκής. Όταν η κ. Μπακογιάννη ζητεί να σταματήσουν τα τραπεζικά δάνεια στα κόμματα οφείλει να δώσει εξηγήσεις για τις δοσοληψίες της με τη Siemens. Το ίδιο ισχύει για το κόμμα του κ. Τσουκάτου.

Τα κόμματα της αριστεράς οφείλουν να διασφαλίζουν τη διαφάνεια στα οικονομικά τους και να εκπονούν τους προϋπολογισμούς τους με τη συμμετοχή των μελών τους. Με φανερούς πόρους και, κυρίως, αιτιολογημένες δαπάνες, συμβατές προς την πολιτική δράση τους, τα κόμματα της αριστεράς πρέπει να αντισταθούν στον λαϊκισμό των ισχυρών που ζητούν να στερέψει η κρατική επιχορήγηση, ώστε τα κόμματα να παραδοθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ας αφήσει τα σάπια ο κ. Ραγκούσης κι ας μην ανοίξει την κερκόπορτα για να καταλάβει το μεγάλο κεφάλαιο τα κόμματα, τον καιρό της "μεταπολίτευσης του Μνημονίου".