Δυστυχώς, συμβαίνουν αλλού...

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Η πρώτη ευρωπαϊκή εξέγερση, όπως τη χαρακτηρίζουν οι ίδιοι οι Ιρλανδοί, έγινε. Και ήταν ειρηνική. Οι ψηφοφόροι έτρεξαν στις κάλπες σαν πληµµυρίδα και τιµώρησαν το κυβερνών κόµµα Φιάνα Φέιλ που πρόδωσε τον ιρλανδικό λαό προκειµένου να διασώσει τους τραπεζίτες.

Η πολιτική εξόντωση του Φιάνα Φέιλ, που κυριάρχησε στην ίρλανδία 60 χρόνια, σηµαίνει πως ο λαός ψήφισε υπέρ τής κατά µέτωπον αντιπαράθεσης µε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Εντα Κένι, ο ηγέτης του κόµµατος Φίνε Γκέιλ που νίκησε στις εκλογές και ο οποίος πιθανότατα θα γίνει πρωθυπουργός, θέλει να αναδιαπραγµατευτεί το επιτόκιο των δανείων που φόρτωσε στις πλάτες του ιρλανδικού λαού η απερχόµενη κυβέρνηση. Και είναι αυτό ακόµη ένας λόγος που η Άνγκελα Μέρκελ δεν µπορεί να κλείσει µάτι αυτές τις µέρες. Το κόµµα της υπέστη τη δική του πολιτική εξόντωση στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές στο Αµβούργο.

Και όλα δείχνουν ότι σύντοµα θα υποστεί τέτοιες εξοντώσεις και σε άλλα γερµανικά κρατίδια. Το γερµανικό πολιτικό τοπίο αναµένεται να αλλάξει ριζικά. Όµως, το πολιτικό τοπίο στην ίρλανδία έχει ήδη αλλάξει. Ο Εντα Κένι έχει υποσχεθεί στον ιρλανδικό λαό πως θα αναδιαπραγµατευτεί το πρόγραµµα λιτότητας που επιβλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, ώστε να ελαφρύνει το βάρος που σηκώνουν στις πλάτες τους οι φορολογούµενοι και να σηκώσουν ένα µέρος από αυτό οι επενδυτές - κερδοσκόποι.

Τι θα πει όµως η καγκελάριος Μέρκελ στον Εντα Κένι που θα συναντηθεί µαζί της την Παρασκευή; Πως αν θέλει να µειωθεί το τιµωρητικό επιτόκιο του 5,8% µε το οποίο δάνεισε τον ιρλανδικό λαό, τότε η ίρλανδία θα πρέπει να αυξήσει τη φορολογία των επιχειρήσεων που είναι σήµερα εξαιρετικά χαµηλή. Τι σηµαίνει αυτό; Πως η ίρλανδία θα κληθεί να παραδώσει στις Βρυξέλλες το κυριότερο και ίσως το µοναδικό ανταγωνιστικό πλεονέκτηµά της, που χάρη σε αυτό έγινε κάποτε ο κελτικός τίγρης και που µονάχα σε αυτό µπορεί σήµερα να ελπίζει για ανάκαµψη. Και η Μέρκελ θα φανεί έτσι πιστή στο γερµανικό δόγµα που εξασφάλισε τη σηµερινή δεσπόζουσα θέση της γερµανικής οικονοµίας στην Ευρώπη, καταλύοντας την ανταγωνιστικότητα των περιφερειακών χωρών µέσα από τις δεσµεύσεις του ευρώ.

Οι φωνές όµως που καλούν σε ένα νέο δηµοψήφισµα πληθαίνουν πάλι στην ίρλανδία, µε το επιχείρηµα πως ο ιρλανδικός λαός δεν ρωτήθηκε ποτέ για το πρόγραµµα λιτότητας που του επιβλήθηκε από την Ε.Ε. και το ∆ΝΤ. Ανάµεσα στις φωνές που ξεχωρίζουν είναι του οικονοµολόγου Ντέιβιντ Μακουίλιαµς, ο οποίος επικαλείται το ιρλανδικό Σύνταγµα. Και του επιχειρηµατία Ντέκλαν Γκάνλεϊ, που είχε ηγηθεί του κινήµατος για την καταψήφιση της Συνθήκης της Λισαβώνας το 2008. «Κρατάµε στα χέρια µας έναν όµηρο, το ευρώ, γι’ αυτό πρέπει να δείξουµε πως έχουµε τα κότσια να απειλήσουµε ακόµη και µε χρεοκοπία, προκειµένου να µη θυσιαστεί η Ιρλανδία» λέει, την ίδια ώρα που οι κυβερνώντες σε άλλες χώρες µπερδεύουν τον θύτη µε το θύµα.

.-.-.-.-.-.-.-.-.

- Μήπως κάποια στιγμή να κοιτάξουμε και πιο χαμηλά; Δηλαδή, εντάξει, τα παραπάνω οδηγούν σε σύγκριση ελληνικού και ιρλανδικού πολιτικού και επιχειρηματικού προσωπικού, με αποτελέσματα κάτι παραπάνω από απογοητευτικά για εμάς. Όμως, υπάρχει και η άλλη σύγκριση. Εκείνη που βγαίνει από την πρόταση "Οι ψηφοφόροι έτρεξαν στις κάλπες σαν πληµµυρίδα και τιµώρησαν το κυβερνών κόµµα (...) που πρόδωσε τον (...) λαό προκειµένου να διασώσει τους τραπεζίτες." και την απίστευτη αδιαφορία (με 8000 άλλοθι - αλλά ΑΛΛΟΘΙ) του ελληνικού λαού τον Νοέμβρη... 

Μήπως τελικά το μαγαζί έχει διαλυθεί οριστικά και αμετάκλητα εκ θεμελίων και απλώς κάποιοι ψάχνουμε τη χώρα και το λαό του κάποτε; Ή, μήπως, του ποτέ; Γιατί αρχίζω να αμφιβάλω αν όντως υπήρξε, ή απλώς την (και τον) πλάσαμε στη φαντασία μας μέσα από βιβλία, τραγούδια, ποιήματα και ταινίες... Ειλικρινά δεν ξέρω πια... 

Οι εκλογές μάλλον είναι κοντά και κάποιοι θα ποντάρουν πάλι στην αδιαφορία-αποχή για να ολοκληρώσουν την καταστροφή. Αν επαναληφθεί, άντε γειά...