Η Ελλάδα στη μέγγενη της νεοφιλελεύθερης Νέας Τάξης

από την ΑΥΓΗ

Λαϊκή αλληλεγγύη 

Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών για Λαϊκή, Πατριωτική και Οικολογική Συσπείρωση 

 Η παγκόσμια κρίση είναι γεγονός

Αποτελεί κοινό τόπο το γεγονός ότι η κατάσταση της διεθνούς οικονομίας είναι κρίσιμη και θα παραμείνει ως έχει, χωρίς να αποκλείεται και περαιτέρω επιδείνωση, όταν η εξαιρετικά αναιμική φάση ανόδου (η ασθενέστερη μεταπολεμικά) του τρέχοντος οικονομικού κύκλου λήξει. Οι κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις μετά το 1970 και οι τεράστιες διεθνείς ανισορροπίες που δημιούργησαν και θα εξακολουθούν να δημιουργούν είναι ολοφάνερες μιας και δεν φαίνεται δυνατότητα εξόδου από την κρίση.

Σχηματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το τρίγωνο Δυτικός καταναλωτής, Ασιάτης παραγωγός και Αγγλοαμερικανοεβραίος χρηματιστής εξάντλησε τα όριά του. Ο χρηματιστής δεν μπορεί να δανείσει επιπλέον τον καταναλωτή και αυτός να αγοράσει τα προϊόντα του παραγωγού. Το τεράστιο χρέος που το τελευταίο τέταρτο του αιώνα συσσωρεύτηκε, απειλεί υπό μορφή χιονοστιβάδας να καταπλακώσει τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας.

Αν δεν περιοριστούν τα πλεονάζοντα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια στα χέρια των χρηματιστών, αν δεν αυξηθεί η αγοραστική δύναμη των Ασιατών παραγωγών και αν δεν επανέλθει μια επαρκής αγοραστική και παραγωγική δυνατότητα στους Ευρωπαίους και Αμερικανούς καταναλωτές και παραγωγούς (γεγονός που απαιτεί την επαναφορά ενός λελογισμένου προστατευτισμού στην χρηματική και παραγωγική σφαίρα), ουσιαστικά προοπτικές ανάπτυξης δεν υφίστανται. Επισημαίνουμε ότι τα πρώτα σημάδια εργατικής αναταραχής Ασιατών παραγωγών είναι ήδη ορατά.

Είναι σαφές ότι τα παραπάνω προϋποθέτουν την αναστροφή ή και κατάργηση του καταναλωτικού προτύπου που ως μονόδρομο προάγει η παγκοσμιοποίηση και εν πάση περιπτώσει των εξελίξεων που κυριάρχησαν τα τελευταία 30-40 χρόνια. Ακόμα παραπάνω η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των Ασιατών (κατά κύριο λόγο) παραγωγών, προϋποθέτει την υπέρβαση της σοβούσας παγκόσμιας οικολογικής κρίσης. Επομένως, απαιτεί την ανάδειξη νέων τεχνολογιών συμβατών με τα παραπάνω όπως είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, καθώς και η διατήρηση της γεωργικής βιοποικιλότητας, η προώθηση της σχετικής αυτάρκειας και της βιολογικής γεωργίας, η αποφυγή μονοκαλλιεργειών κ.λπ. Επιπλέον για την Δύση, με τα χρονίζοντα προβλήματα δημογραφικής στενότητας και γήρανσης, απαιτείται η εις βάθος προώθηση των νέων τεχνολογιών-αυτοματοποίησης, κάτι που η παγκοσμιοποίηση με την προσφυγή στο φτηνό άφθονο και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό του Τρίτου Κόσμου, ανέστειλε σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Όλα τα παραπάνω απαιτούν την διακοπή της πορείας των τελευταίων 30 χρόνων. Φυσικά, η παγκόσμια άρχουσα ελίτ θα προσπαθήσει να κινηθεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Τα χρέη θα επιχειρηθεί να φορτωθούν στους ώμους των μεσαίων και φτωχών τάξεων της Δύσης, οι παραγωγοί του Τρίτου Κόσμου να παραμείνουν καθηλωμένοι στην αθλιότητα, η νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης παγκοσμιοποίηση να εμβαθυνθεί έτι περαιτέρω. Οι νέες τεχνολογίες που θα προσπαθήσει να εισαγάγει, θα βοηθούν την παραπέρα εξάρτηση του πλανήτη απ' αυτήν: Επιμονή στα ορυκτά καύσιμα που θα αναζητούνται σε όλο και πιο απίθανα σημεία και θα στηρίζονται στην πιο πολύπλοκη διαθέσιμη στην Δύση μόνο τεχνολογία• ευφάνταστες τεχνολογίες αποφυγής της υπερθέρμανσης του πλανήτη• βιοτεχνολογικούς κολοσσούς που εμπορεύονται καινούργια είδη, σπόρους, κ.λπ. και εξαρτούν την επιβίωση των πάντων από την υποταγή μας, καθώς και ευρηματικά χρηματιστικά κόλπα που δημιουργούν πλούτο από το τίποτα, αφαιρώντας τον από λαούς και κράτη. Τέλος, παρατεταμένη κοινωνική αναταραχή ως συνέπεια της διαρκούς υποβάθμισης των μικρομεσαίων τάξεων και πολεμικές συρράξεις για να αποφευχθεί η ανάδυση ανταγωνιστικών γεωπολιτικών σφαιρών.

Συμπερασματικά, διαπιστώνουμε ότι η μακρά περίοδος των επόμενων 15-20 χρόνων που ανοίγεται μπροστά μας δεν θα είναι εύκολη για κανέναν. Είτε η νέα παγκόσμια ολιγαρχία του πλούτου σταθεροποιήσει την εξουσία της όπως επιχειρεί ήδη, είτε υπάρξει μια εκτεταμένη περίοδος αναταραχών και ρήξεων, τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα αλλά και ανοιχτά σε εναλλακτικές δυνατότητες.

Η Ελληνική κρίση. Προβλήματα - προοπτικές

Αν τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα διεθνώς όπως τα περιγράψαμε, τι μπορεί να γίνει με την χώρα μας, όπου η διαφθορά και η ρεμούλα δεν συνιστούν παρέκκλιση ή παρενέργεια του καπιταλισμού, αλλά συγκεκριμένη έκφρασή του με τη μορφή ενός κλεπτοκρατικού συστήματος; Δυο είδη δράσεων υπάρχουν. Η μια, η αμεσότερα διαθέσιμη, στοχεύει κυρίως στην ελαχιστοποίηση των ζημιών, στον περιορισμό των καταστροφών που το νέο ταραχώδες περιβάλλον μας επιβάλλει. Η δεύτερη, λειτουργεί σε πιο μακροχρόνια βάση, εισάγει στοιχεία που θα διευκολύνουν μια διαφορετική πορεία για την χώρα, μια πορεία λιγότερο χρεωμένη, περισσότερο παραγωγική, περισσότερο οικολογική, στα πλαίσια ενός ευρωπαϊκού γίγνεσθαι υπέρ των λαών και εθνών της ηπείρου και των λειτουργικά δημοκρατικών υπερ-κρατικών ολοκληρώσεων. Κατά μια αναλογία, τα μέτρα που προτείνουμε, κινούνται στην μορφή του δίπολου σταθεροποίηση (αποφυγή καταστροφής) ανάπτυξη που έχει γίνει οικείο και στον πιο αδιάφορο για τα κοινά Έλληνα, αλλά με περιεχόμενο συχνά εντελώς διαφορετικό από το τρέχον.
Θα δούμε πρώτα τα σταθεροποιητικά μέτρα.


- Α΄ Άμεσα σταθεροποιητικά μέτρα

Δεν υπάρχει διέξοδος από την σημερινή κατάσταση άμεσης ανάγκης χωρίς μεγάλο κόστος. Όποιος υπόσχεται κάτι διαφορετικό, είναι εκτός πραγματικότητας. Το θέμα είναι να γίνει με το μικρότερο κόστος, με την δικαιότερη κατανομή των επιπτώσεων και να ανοίγει δυνατότητες σε μια νέα κοινωνική και πολιτική προοπτική.
 

Πρώτη προτεραιότητα είναι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Αυτό μπορεί να συνεπάγεται αναδιάρθρωση–επιμήκυνσή του, περικοπή μέρους του (ενδεικτικά λ.χ. στην τάξη τουλάχιστον του ενός τρίτου και με νέα χαμηλά και όχι νεοαποικιακά επιτόκια). Μέρος αυτού πρέπει να επιδιωχθεί να περικοπεί στην βάση της θεωρίας του απεχθούς χρέους, μιας και προέκυψε ως «προϊόν» αδιαφανών συναλλαγών, υπερκοστολογήσεων, διαφθοράς κ.λπ., αλλά και του «μεγάλου παιχνιδιού» που στήθηκε από τον Ευρωπαϊκό Βορρά σε βάρος του Ευρωπαϊκού Νότου. Συχνά ακούγεται ότι η αναδιαπραγμάτευση θα είναι καταστροφή, μιας και θα βάλει την χώρα στην θέση «χρηματιστικού» διεθνούς παρία. Αν και κάπως υπερβολική στην ακρότητά της, η παραπάνω θέση δεν είναι εντελώς άστοχη.

Υπάρχουν δύο, όμως, λόγοι που της αντιπαρατίθενται. 

• Ο πρώτος, είναι απλή διαπίστωση. Ό,τι και να κάνει η χώρα, στα πλαίσια ενός εντελώς ανάδρομου διεθνούς περιβάλλοντος τα επόμενα 10-15 χρόνια, δεν θα μπορέσει να επαναφέρει ένα χρέος της τάξης του 150% του Α.Ε.Π. στα επίπεδα του 60%, όπως ήδη διαφαίνεται ότι θα ξαναδιακηρυχθεί από την Ε.Ε., στα πλαίσια, ενός νέου αναθεωρημένου συμφώνου σταθερότητας. 

• Ο δεύτερος είναι προτρεπτικός. Πράγματι, η αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας θα μειώσει την αξιοπιστία μας διεθνώς και θα επιβαρύνει μελλοντικές δανειακές συμβάσεις μας. Ακριβώς γι’ αυτό θα πρέπει να φροντίσουμε να μην ξαναβγούμε σύντομα για δανεισμό στην διεθνή αγορά και ούτε για αξιόλογα ποσά. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας και κυρίως να αντικαταστήσουμε τον δανεισμό ως πηγή δημοσιονομικών εσόδων, με την φορολογία.

Μέσω αυτής ερχόμαστε στην δεύτερη προτεραιότητα για την αναγκαία σταθεροποίηση: την φορολογική επανάσταση. Ουσιαστικά, αναφερόμαστε στην άμεση αναγκαιότητα να πληρώσουν φόρους όλοι αυτοί που συστηματικά δεν το έπραξαν. Την ονομάζουμε επανάσταση, γιατί αν και το περιεχόμενό της δεν έχει τίποτα το επαναστατικό κατ’ ανάγκην, δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει σε πέρας από το παρόν πολιτικό κ.λπ. κατεστημένο. Αυτό ακόμα και στις παρούσες συνθήκες συστημικής κρίσης, έχει αποτύχει να την υλοποιήσει (δες αθλιότητα περαίωσης) και σε περίπτωση που υπάρξει η ελάχιστη χαλάρωση, θα επανέλθει στα γνωστά. Επομένως, απαιτείται μια νέα αρχή, ένα 1843, ένα 1909, μια νέα μεταπολίτευση, για την επίτευξη του παραπάνω στόχου.

Η επίτευξή του, πέραν από το δημοσιονομικό προφανές όφελος, θα συμβάλει στην δημιουργία μιας πιο εξισωτικής κατεύθυνσης στην κοινωνία, με τεράστια οφέλη σε όρους κοινωνικής συνοχής, κοινωνικής εμπιστοσύνης, μικρότερης χρέωσης, λιγότερης καταναλωτικής επίδειξης, και γενικότερα μεγαλύτερης ευημερίας των πολιτών. Το επόμενο όφελος θα είναι ότι, εφόσον οι πολίτες θα πληρώνουν (και δεν θα κάνουν πως πληρώνουν) φόρους θα απαιτούν και το κράτος να λειτουργεί (και όχι να κάνει πως λειτουργεί).
 

Αυτό μας οδηγεί στην επόμενη μετά την φορολογική επανάσταση: στην επανάσταση στην δημόσια διοίκηση. Το κράτος πρέπει να ανακατασκευαστεί εν πολλοίς εκ του μηδενός. Αν και δύσκολα θα θεωρούσε κανείς την εκ του μηδενός ανακατασκευή του ως άμεσο σταθεροποιητικό μέτρο, όμως η ανάγκη έναρξης της προσπάθειας είναι απολύτως άμεση. Κάθε καθυστέρηση στον τομέα αυτό θα έχει καταστρεπτικές συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Ένα ακόμη εξαιρετικά σημαντικό μέτρο είναι η με κάθε πρόσφορο τρόπο (μέσω της επιτροπής ανταγωνισμού λ.χ.) μείωση των τιμών. Δεν είναι δυνατό οι συχνά εντυπωσιακές μειώσεις στο εργατικό κόστος να μην συνοδεύονται ούτε κατ’ ελάχιστο με μείωση των τιμών. Εξίσου σημαντική προϋπόθεση, είναι και η επιδίωξη μηδενικής μεταναστευτικής εισροής στην χώρα. Πρέπει να γίνει σε όλους φανερό ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για νέα κύματα νόμιμης ή /και παράνομης μετανάστευσης.

Τέλος, θέτουμε ένα επιπλέον θέμα που υπό τις παρούσες συνθήκες παίρνει περισσότερο την μορφή ηθικής προτροπής και δέσμευσης: την αναγκαιότητα να προσανατολιστούμε στα ελληνικά προϊόντα, ακόμα και αν δεν είναι εντελώς ανταγωνιστικά. Θα πρέπει να γίνει καθαρό, ότι προϋπόθεση για την επίτευξη καθενός από τους παραπάνω στόχους είναι να υπάρξει ένα νέο πολιτικό-κοινωνικό ξεκίνημα στην χώρα. Οι παλιές πολιτικές δομές, είναι σάπιες και μόνο να μολύνουν και να διαφθείρουν μπορούν ό,τι έχει μείνει ακέραιο ακόμα.

- Β΄ Μακροχρόνια αναπτυξιακά έργα

Στο σημείο αυτό θα σταθούμε αναγκαστικά σε μια εξαιρετικά συνοπτική ανάλυση για τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα- αναπτυξιακά μέτρα που θα πρέπει να παρθούν.

Κατ’ αρχήν, αναφέρουμε τις κυβερνητικές προτάσεις γι’ αυτά: αυτές συνοψίζονται κυρίως σε τρεις: απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, προσέλκυση ξένων επενδύσεων, αναμόρφωση της παιδείας. Δεν πιστεύουμε στην δυνατότητα των παραπάνω μέτρων ότι μπορούν να βγάλουν την χώρα από την κρίση. Η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων είναι απολύτως υπερτιμημένη ως προς τις αναπτυξιακές δυνατότητές της. Είναι πιο πιθανό να συμβάλει στην περαιτέρω εμβάθυνση της ταξικής ανισότητας στην χώρα (και των απ’ αυτήν προερχόμενων κακών) και στην εκροή εισοδημάτων, λόγω της αυξημένης δυνατότητας να δημιουργηθούν ολιγοπωλιακές, και σχετικά συχνά αλλοδαπών συμφερόντων εταιρείες παροχής υπηρεσιών.
 

Οι μόνες αξιόλογες μεγάλες επενδύσεις που μπορούν να γίνουν στην παρούσα φάση της παγκοσμιοποίησης από το κυρίαρχο εθελόδουλο συγκρότημα εξουσίας, είναι αυτές που θα στοχεύουν στην καταλήστευση των φυσικών και ανθρώπινων πόρων της χώρας.

Η προσέλκυση ξένων επενδύσεων του είδους που ήδη έχουν εμφανιστεί και που οραματίζεται η κυβέρνηση, (ΕΛ)Λας Βέγκας-Ελληνικό κ.λπ., θα αποδειχθεί ακόμα και αν πραγματοποιηθούν στο ακέραιο (πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο) ασήμαντης προστιθέμενης αξίας. Είναι πιο πιθανό μάλιστα να συντελέσουν στην φτωχοποίηση της χώρας παρά στον πλουτισμό της (π.χ. μέσω καταλήστευσης των τζογαδόρων).

Τέλος, η αναμόρφωση της παιδείας, που είναι απολύτως απαραίτητη, επιχειρείται ως ολοκληρωτική κατεδάφιση ακόμα και των όποιων άξιων λόγου κατακτήσεων της δημόσιας εκπαίδευσης και κυριολεκτικό ιδεολογικό πογκρόμ, με στόχο την αναθεώρηση της ιστορίας και της ελληνικής εθνικής συνείδησης. Η επαγγελλόμενη μεταρρύθμιση ξεκινά από το ρετιρέ, την ανώτατη παιδεία και όχι από το ισόγειο, το νηπιαγωγείο και ιδίως το δημοτικό και γυμνάσιο. Η λογική της, αγοραία, νεοφιλελεύθερη, ανάλγητη ταξικά, έχει ως επιδίωξη το άμεσο κέρδος ή την αρπαχτή, χωρίς μεράκι και αγάπη για την χώρα.

Η φιλοσοφία της βρίσκεται στον αντίποδα της ουμανιστικής και ανθρωποκεντρικής παράδοσης του ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού που θέτουν ως βασικές προϋποθέσεις εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών, της παιδείας και του πολιτισμού την επαναφορά του ανθρώπου στο επίκεντρο των σπουδών, την καλλιέργεια των κοινωνικών επιστημών, της γλώσσας, της ιστορίας και της ανθρωπιστικής παιδείας.
 

Στενά συνδεδεμένος με τα προβλήματα της παιδείας, είναι ο αγώνας για υπεράσπιση της πολιτισμικής κληρονομιάς και παράδοσης, ο αγώνας για να ελευθερωθούν τα Μ.Μ.Ε. από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ώστε να μετατραπούν σε φορείς πληροφόρησης-μόρφωσης και όχι χειραγώγησης των πολιτών.
 

Ο αγώνας, τέλος, ώστε οι θεσμοί να απαλλαγούν από τον σημερινό ολιγαρχικό χαρακτήρα μιας «εικονικής δημοκρατίας», που τύποις μόνο μπορούμε να αποκαλούμε αντιπροσωπευτική.

Άμεσα, με βάση τα παραπάνω, προκύπτει το ερώτημα τι θα μπορούσε να αποτελέσει μια πραγματική αναπτυξιακή κατεύθυνση για την χώρα (πέρα από όσα αναφέραμε παραπάνω, π.χ. για την ανακατασκευή του κράτους).

Για μας η αναπτυξιακή προσπάθεια πρέπει να περιλαμβάνει και να υπηρετεί τα εξής, τα οποία δεν αναφέρονται ιεραρχικά, αλλά νοούνται ως μια αδιαίρετη ενότητα, ανεξάρτητα από το ποια θα είναι στην πορεία η ιεράρχησή τους προς υλοποίηση: 

• - Αξιοποίηση και όχι εκποίηση του φυσικού κ.λπ. πλούτου, των φυσικών πλεονεκτημάτων μας.
• - Άμεση προτεραιότητα (ρίξιμο του μέγιστου δυνατού βάρους) στην παιδεία, με χάραξη μιας νέας διαχωριστικής γραμμής από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
• - Ουσιαστικός έλεγχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας.
• - Διαμόρφωση νέου συσχετισμού δυνάμεων για μεταβολή της υπάρχουσας δομής της Ο.Ν.Ε., αλλά και γενικότερα της Ε.Ε.
• - Προώθηση του συνεταιριστικού κινήματος ως αυθεντικής έκφρασης αυτοοργάνωσης των άμεσων παραγωγών και καταναλωτών.
• - Ανάπτυξη οικολογικά προσανατολισμένης, μεγάλης ποικιλίας και βιοποικιλότητας και με σχετική τουλάχιστον αυτάρκεια, γεωργίας (Ενδεικτικά, η Ελλάδα έχει και την τεχνογνωσία και την δυνατότητα να παράγει σπόρους – που άλλωστε παράγονταν στο παρελθόν. Η παραγωγή σπόρων είναι μέγιστη στρατηγική επιλογή οικονομικής ανεξαρτησίας και ανάπτυξης).
• - Στροφή ουσιαστική, με λειτουργικό συνδυασμό του παράγοντα φύση - νέες τεχνολογίες στην δημιουργία νέων, εναλλακτικών μορφών ενέργειας, με κέντρο πάντα την εναρμόνιση ανθρώπου-φύσης.
• - Κατοχύρωση των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (Α.Ο.Ζ.).
• - Ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής ναυτιλίας και του τουρισμού.
• - Ενίσχυση της εφευρετικότητας που αποτέλεσε και αποτελεί σχετικό συγκριτικό μας πλεονέκτημα.
• - Επιδίωξη στρατηγικών συμφωνιών με σημαντικές και εκτός Ε.Ε. χώρες (Κίνα, Ρωσία, Αραβικές χώρες).
• - Προώθηση νέων τεχνολογιών, αλλά απ’ αυτές μόνον εκείνες που υπόσχονται μεγαλύτερη ανεξαρτησία και αειφορία.
• - Γενναία αναδιανομή υπέρ των φτωχότερων τάξεων.

Η αναγκαιότητα ενός πανεθνικού κινήματος αυτοδιάθεσης, ενός παλλαϊκού κινήματος αλληλεγγύης

Βασική προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι η συγκρότηση από τα «κάτω» ενός εθνικού και κοινωνικού μετώπου, που θα είναι διατεθειμένο να έρθει σε σύγκρουση με τον νεοφιλελευθερισμό, αλλάζοντας όμως πρώτα το ίδιο. Αποτελεί κοινή, πλέον, διαπίστωση η ανεπάρκεια των υπαρχόντων σχηματισμών στο να διαμορφώσουν τους όρους αντιπαράθεσης στην κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων. Η απαίτηση των καιρών να έχουν οι πολίτες ουσιαστική παρέμβαση, ασκώντας τον ρόλο τους ως υποκειμένων της ιστορίας, παραμένει ζητούμενο με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση όλων των μετώπων και κυρίως του αξιακού-ηθικού. Η επιστροφή λ.χ. στην λογική μιας ανάπτυξης με κέντρο τον άνθρωπο, δίνοντας το βάρος και την σημασία που τους πρέπει στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, δεν θα έδινε ένα ουσιαστικό πλήγμα στην λογική της «φούσκας» ή του αεριτζίδικου «τριτογενούς-πλαστικού» τομέα;

Όπως αναφέραμε όμως και στην αρχή, πρέπει να γίνει σαφές ότι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχει δυνατότητα θεμελιακών μεταβολών. Το μέγιστο που μπορούμε να ελπίζουμε, είναι το να προσπαθήσουμε να μην ανοιχτούμε στο πέλαγος, όσο μαίνεται η τρικυμία και να μπορέσουμε τα μέτρα που θα αρχίσουμε να παίρνουμε, όταν μια νέα πολιτική-κοινωνική συμμαχία αποκτήσει αρκετή δύναμη για να τα επιβάλει, να ανοίγουν δρόμους για μια πιο εξισωτική, πατριωτική και οικολογική πορεία.

Η χαλαρή διεκδικητική κουλτούρα της μεταπολίτευσης, όπου ένα κράτος αγελάδα θεωρούνταν πάντοτε διαθέσιμο για άρμεγμα, θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια νέα παραγωγική-συνεργατική και αλληλέγγυα κουλτούρα, μακριά από τις μικροκομματικές-συντεχνιακές λογικές της αρπαχτής και της φούσκας που δέσποζαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Η δημιουργία ενός αντίρροπου δέους, ενός πρώτου εθνικού-λαϊκού και οικολογικού αναχώματος στον νεοφιλελευθερισμό και την Νέα Τάξη αποτελεί ένα καθήκον που στα χέρια των ενεργών πολιτών είναι να μην το αφήσουν να πλανάται ως ζητούμενο.


*** Περίληψη του παρόντος κειμένου, με τίτλο: "Διεθνής και Ελληνική Κρίση, υπάρχει εναλλακτική πρόταση;" δημοσιεύθηκε στο έντυπο φύλλο της Αυγής. Το κείμενο αυτό συνοψίζει ένα μέρος των συζητήσεων περί την οικονομική κρίση που διεξήχθη στα πλαίσια της «Λαϊκής Αλληλεγγύης».