 |
| σκίτσο του Carlos Latuff από το ΔΡΟΜΟ |
από την ΑΥΓΗ
Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε τις τελευταίες μέρες να δώσει στο δίλημμά του, Εγώ ή το Χάος, ένα κάπως περισσότερο πολιτικό και λιγότερο αυτοκρατορικό περιεχόμενο. Συνέχιση της προσπάθειας για τη σωτηρία της χώρας ή επιστροφή στα παλιά. Συνεχίζουμε να αλλάζουμε (με την πολιτική του) ή βουλιάζουμε. Κάπως έτσι.
Ας δεχτούμε προς στιγμήν τη λογική του πρωθυπουργού, την οποία μάλιστα ανέπτυξε σε μυστική σύσκεψη των φίλων του, για να στηρίξει την απόφασή του να πάει σε εκλογές τον Δεκέμβρη, αν το δίλημμα δεν περάσει αύριο. Με ποια ακριβώς επιχειρήματα η κυβέρνηση θα πείσει τον εαυτό της κι εμάς ότι δεν βουλιάζουμε ως χώρα τώρα, αυτή τη στιγμή, ανεξάρτητα από τα αχώνευτα διλήμματα; Πόθεν προκύπτει ότι η δική της πολιτική και μόνον αυτή, ανεξάρτητα αν είναι δίκαιη ή φιλολαϊκή, άδικη ή αντιλαϊκή, σώζει τη χώρα;
Δηλαδή, για να 'χουμε καλό ρώτημα, τι ακριβώς πάει καλά στην οικονομία και στην κοινωνία σήμερα; Από πού προκύπτει, αν όχι φως, έστω μια αχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ; Από πού μπορεί να αντλήσει κανείς κάποια, έστω και ελάχιστη, αισιοδοξία; Από την ύφεση; Από την ανεργία; Από την παταγώδη αποτυχία των εσόδων, παρά το φορολογικό σαφάρι; Από τα μέτρα που έρχονται και από παντού προβλέπεται ότι θα βαθύνουν την ύφεση, ενώ θα επεκτείνουν και θα βαθύνουν τη φτώχεια; Ένα έστω στοιχείο που να πείθει ότι η αισιοδοξία του έχει βάση και δεν είναι άσχετος ή ψεύτης ή και τα δυο, θα μας πει ο Παπανδρέου κάποτε;
Αντί γι’ αυτό ακούμε κάθε φορά ύμνους για τη γενναιότητά του στις επιδρομές εναντίον εισοδημάτων και δικαιωμάτων, εναντίον μισθωτών και συνταξιούχων. Εντάξει, ας το δεχτούμε, διαθέτει την αρετή της γενναιότητας. Όσα επικαλείται όμως είναι μέσα μιας ορισμένης πολιτικής. Τα αποτελέσματά της ποια είναι εκτός από την ανεργία, την ύφεση, το κλίμα απαισιοδοξίας και φόβου, την καταστροφή της οικονομίας και της χώρας;
Βουλιάζουμε τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μας βουλιάζει μια συγκεκριμένη πολιτική και ο αυτουργός της μας πουλάει σωσίβια. Αυτή είναι η ουσία των διλημμάτων, της πολιτικής και του ήθους Παπανδρέου. Και φυσικά το δίλημμα στην περίπτωση αυτή είναι: Ή αλλάζουμε πολιτική, κυβέρνηση, πρωθυπουργό ή βουλιάζουμε ολοσχερώς.
Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε τις τελευταίες μέρες να δώσει στο δίλημμά του, Εγώ ή το Χάος, ένα κάπως περισσότερο πολιτικό και λιγότερο αυτοκρατορικό περιεχόμενο. Συνέχιση της προσπάθειας για τη σωτηρία της χώρας ή επιστροφή στα παλιά. Συνεχίζουμε να αλλάζουμε (με την πολιτική του) ή βουλιάζουμε. Κάπως έτσι.
Ας δεχτούμε προς στιγμήν τη λογική του πρωθυπουργού, την οποία μάλιστα ανέπτυξε σε μυστική σύσκεψη των φίλων του, για να στηρίξει την απόφασή του να πάει σε εκλογές τον Δεκέμβρη, αν το δίλημμα δεν περάσει αύριο. Με ποια ακριβώς επιχειρήματα η κυβέρνηση θα πείσει τον εαυτό της κι εμάς ότι δεν βουλιάζουμε ως χώρα τώρα, αυτή τη στιγμή, ανεξάρτητα από τα αχώνευτα διλήμματα; Πόθεν προκύπτει ότι η δική της πολιτική και μόνον αυτή, ανεξάρτητα αν είναι δίκαιη ή φιλολαϊκή, άδικη ή αντιλαϊκή, σώζει τη χώρα;
Δηλαδή, για να 'χουμε καλό ρώτημα, τι ακριβώς πάει καλά στην οικονομία και στην κοινωνία σήμερα; Από πού προκύπτει, αν όχι φως, έστω μια αχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ; Από πού μπορεί να αντλήσει κανείς κάποια, έστω και ελάχιστη, αισιοδοξία; Από την ύφεση; Από την ανεργία; Από την παταγώδη αποτυχία των εσόδων, παρά το φορολογικό σαφάρι; Από τα μέτρα που έρχονται και από παντού προβλέπεται ότι θα βαθύνουν την ύφεση, ενώ θα επεκτείνουν και θα βαθύνουν τη φτώχεια; Ένα έστω στοιχείο που να πείθει ότι η αισιοδοξία του έχει βάση και δεν είναι άσχετος ή ψεύτης ή και τα δυο, θα μας πει ο Παπανδρέου κάποτε;
Αντί γι’ αυτό ακούμε κάθε φορά ύμνους για τη γενναιότητά του στις επιδρομές εναντίον εισοδημάτων και δικαιωμάτων, εναντίον μισθωτών και συνταξιούχων. Εντάξει, ας το δεχτούμε, διαθέτει την αρετή της γενναιότητας. Όσα επικαλείται όμως είναι μέσα μιας ορισμένης πολιτικής. Τα αποτελέσματά της ποια είναι εκτός από την ανεργία, την ύφεση, το κλίμα απαισιοδοξίας και φόβου, την καταστροφή της οικονομίας και της χώρας;
Βουλιάζουμε τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μας βουλιάζει μια συγκεκριμένη πολιτική και ο αυτουργός της μας πουλάει σωσίβια. Αυτή είναι η ουσία των διλημμάτων, της πολιτικής και του ήθους Παπανδρέου. Και φυσικά το δίλημμα στην περίπτωση αυτή είναι: Ή αλλάζουμε πολιτική, κυβέρνηση, πρωθυπουργό ή βουλιάζουμε ολοσχερώς.
Είμαι στην πολιτική απ' το 1973, σκιτσάρω και γράφω για αυτήν απ' το 1981, πρώτη φορά δεν κατανοώ έναν εκβιασμό. Οπως αυτόν που θέτει ο Παπανδρέου: ψηφίστε με να μη χάσω, διότι, αν χάσω, θα σας βάλω να ξαναψηφίσετε για να χάσω περισσότερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός εκβιάζεται, απειλείται ή τίθεται προ διλήμματος, μάλιστα αυτή είναι μάλλον η συνήθης πρακτική, αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που ο εκβιασμός είναι παράλογος και το δίλημμα κουτό.
Επιπλέον.
Ο Παπανδρέου έχει φθάσει στο σημείο να πιστεύει ότι «υπονομεύεται». Και τι είναι αυτή η «υπονόμευση»; απλώς το να ψηφίσει κανείς κάποιον άλλον. Εντυπωσιακό!
Επιπροσθέτως: ο κ. Παπανδρέου χαρακτηρίζει «αντιπατριωτική» όποια ψήφο δεν τον υποστηρίζει. Εδώ τα πράγματα χάνουν τη σοβαρότητά τους ή είναι πολύ σοβαρά. Δηλαδή, αν ψηφίσει κανείς Παφίλη ή Πορτάλιου ή Κικίλια ή Ψαριανό, δεν είναι πατριώτης. Ενώ αν ψηφίσει Καμίνη ή Τατούλη είναι πατριώτης και ουχί μίασμα!
Οντως το παράλογο δύσκολα ερμηνεύεται.
Παράκρουση, παραλήρημα, πανικός, φόβος ή απλή χαζομάρα, ό,τι και να 'ναι, είναι επικίνδυνο.
Ηδη η χώρα έχει υποστεί πολλά, έχει Μνημόνιο αντί Σύνταγμα, πάει για «Πειναλόγκα» (όπως προσφυώς αυτοσαρκαζόμεθα), όταν λοιπόν ούτε καν οι σοφιστείες δύνανται να εμφανίζονται κάπως πιο έξυπνες, τότε τα πράγματα είναι σκούρα.
Δυτικώς του 25ου Μεσημβρινού. Διότι, ανατολικώς πάνε για μαύρα. Μαυρίστε τους, αυτή την Ιερά Συμμαχία Παπανδρέου - Καρατζαφέρη - Ντόρα με ολίγην από Κουβέλη, μαυρίστε τους, όσον είναι καιρός...
Με τις πέτρες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέρμα τα ψέματα! Τέρμα οι απειλές και οι εκβιασμοί! Τέρμα ο φόβος και η ανασφάλεια που καλλιεργεί συνειδητά ο κυνισμός τους. Τέρμα οι προσβολές εκ μέρους των ολετήρων.
Τέρμα στη φλυαρία, την προπαγάνδα και τις φωτοβολίδες με τις οποίες προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια και να κρύψουν την ανικανότητα και τον λαϊκισμό τους. Τέρμα στα ψεύτικα πιστόλια τους, στις πομφόλυγες και στη μάσκα με την οποία κρύβουν το πραγματικό πρόσωπό τους. Τέρμα στους εξαρτημένους που αλυσόδεσαν τη χώρα και την έκαναν πειραματόζωο. Τέρμα στους δεδομένους! *** Ούτε ένας από τους βαρείς χαρακτηρισμούς δεν είναι άδικος. Μία-μία οι λέξεις το μαρτυρούν: Με χυδαία ψέματα πήραν την εξουσία. Ηξεραν με το νι και με το σίγμα τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν». Ηξεραν ότι δεν μπορούν να υλοποιήσουν τίποτε από αυτά που έταζαν και -ενώ είχαν έτοιμο το σημερινό, τραγικό σχέδιό τους- καθυστερούσαν εγκληματικά να πάρουν αποφάσεις γιατί δεν ήθελαν να εκτεθούν και να γίνουν αμέσως περίγελως στα μάτια των εξαπατημένων ψηφοφόρων τους. Και σκάρωσαν ψέματα μεγαλύτερα από τα προεκλογικά. Οτι δήθεν μάχονται σκληρά και διαπραγματεύονται επί ίσοις όροις με τους εταίρους. Οτι δήθεν ακούγεται η φωνή τους. Οτι βγάζουν πιστόλια στο τραπέζι. Και, βέβαια, ότι με το Μνημόνιο έσωσαν τη χώρα από τη χρεωκοπία. Το πιο κυνικό, το πιο ωμό, το πιο χυδαίο ψέμα τους. Η πιο μεγάλη απάτη... Απολύτως τίποτε δεν διαπραγματεύτηκαν. Απολύτως τίποτε καλό για τη χώρα δεν πέτυχαν. Ηξεραν -ή όφειλαν να γνωρίζουν- ότι ο κίνδυνος να χρεωκοπήσει η χώρα ήταν ανύπαρκτος. Διότι, εκείνοι που θα έβγαιναν πρωτίστως χαμένοι είναι οι Γαλλογερμανοί (θα έχαναν τα χρήματά τους). Και το ευρώ. Τέτοια τρικυμία, τέτοιον κλονισμό κανένας δεν ήθελε. Ο «κίνδυνος της χρεωκοπίας» ήταν όπλο στα χέρια της Ελλάδος, δεν ήταν δαμόκλειος σπάθη. Και αν υπήρχε σοβαρός ηγέτης να θέσει ευθέως και δραματικά το θέμα της «επαπειλούμενης πτώχευσης», οι Ευρωπαίοι θα βρίσκονταν ξαφνικά σε δυσχερέστατη θέση. Και εκόντες άκοντες θα ενέδιδαν. Με αποτέλεσμα και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής (των χρεών) να δοθεί, και δάνειο με ανεκτό επιτόκιο. Και όλα αυτά τότε, τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο του 2009, προτού η αθλιότης των ημετέρων δηλώσεων περί χρεωκοπίας εκτινάξουν τα spreads *** Τώρα τρέμουν! Γιατί ξέρουν ότι εξόντωσαν τη χώρα, αλλά και τις δικές τους -λιγοστές, αλλά υπαρκτές και σημαντικές- προτάσεις για το συμμάζεμα του κράτους. Τις εξόντωσε η ανικανότης, το απαράσκευον και τα μυαλά της δράκας που κυβερνά το Μαξίμου... Τώρα τρέμουν! Γι' αυτό εκβιάζουν με... εκλογές και απειλούν. Γιατί ξέρουν ότι από όσα έχουν πει, μονάχα ένα θα βγει αληθινό: θα τους πάρουν με τις πέτρες!