Πρόσφατα ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας έδωσε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο μουσικό περιοδικό «Ζω τη Μουσική» (Τεύχος 48 - Περιοδική έκδοση που διανέμεται δωρεάν σε όλη τη Θράκη: Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη) της εφημερίδας «Παρατηρητής της Θράκης».
Τη συνέντευξη πήραν δύο νέοι δημοσιογράφοι και ραδιοφωνικοί παραγωγοί που σπουδάζουν στο «Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης». Ο Χρήστος Λαγαρίας από τη Βέροια και ο Θάνος Βαφειάδης από την Κομοτηνή. Από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχουμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Με μεγάλη χαρά το blog «Να μείνουν μόνο τα τραγούδια» τη φιλοξενεί! Τους ευχαριστούμε και τους τρεις…
«Πιστεύω πως ένας λαός είναι άξιος της μοίρας του όταν, αντί να πάρει με τις πέτρες τα πολιτικά σκουπίδια που αποκαλούν τους ποιητές ¨λαπάδες και κουραμπιέδες¨, τους επιβραβεύει με την ψήφο του»
Το ραντεβού μας με τον Θανάση Γκαϊφύλλια ήταν για την Πέμπτη το απόγευμα. Είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ανοίξει το σπίτι του. Τον γνωρίζαμε ως καλλιτέχνη πολύ καλά, αλλά ως άνθρωπο σχεδόν καθόλου και αυτό ήταν που μας προκαλούσε πολύ άγχος… Όμως, στα πρώτα πέντε λεπτά της συνάντησής μας, αυτό είχε εξαφανιστεί.
Δίπλα μας καθόταν ένας άνθρωπος εγκάρδιος, φιλικός που φρόντισε από την αρχή, καταλαβαίνοντας ίσως το άγχος μας, να μας κάνει να αισθανθούμε άνετα. Κι έτσι, το απόγευμα έγινε βράδυ, κανονική αρμένικη βίζιτα, αλλά συνέντευξη δεν έγινε, το μαγνητοφωνάκι δεν άνοιξε ποτέ, δεν θέλαμε να δημοσιογραφοποιήσουμε αυτή την όμορφη κουβέντα, που είχε ανάψει και πηδούσε από το ένα θέμα στο άλλο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, από την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας σε στιγμές από την προσωπική του πορεία, από το «Κύτταρο» στο άλλο «Κύτταρο»…
Φύγαμε από το σπίτι του και οι δύο με ένα χαμόγελο στο στόμα όχι γιατί είχαμε καταφέρει κάτι σπουδαίο, αλλά γιατί γνωρίσαμε έναν άνθρωπο συγκροτημένο, που διατηρεί ακόμα την σπίθα της νιότης, έναν άνθρωπο που σε περνάει ακτινογραφία όχι για να πάρει φακελάκι αλλά για να σε γιατρέψει, ως κάθε καλλιτέχνης οφείλει…
Χρήστος Λαγαρίας – Θάνος Βαφειάδης
- Θα ήθελα να ξεκινήσουμε αυτή τη συνέντευξη από τον τελευταίο χρονικά δίσκο σας με τίτλο «Αυτά που ρωτάς – Ζωντανά στο Κύτταρο». Δίσκος με κυκλικούς συμβολισμούς θα έλεγα… Επιστροφή στη Λύρα, επιστροφή στο Κύτταρο… Τον αισθάνεστε κι εσείς έτσι αυτόν τον δίσκο, ως κύκλο;
- «Αυτά που ρωτάς», εγώ τα είδα περισσότερο σαν εκδρομή στα φωτεινά τοπία της νιότης μου, παρά σαν κύκλο που ολοκλήρωσε το τέλειο σχήμα του.
- Το «Αυτά που ρωτάς» ήταν επίσης και η πρώτη ζωντανή αποτύπωση μιας σειράς εμφανίσεών σας. Γιατί άργησε τόσο; Είσαστε κατά αυτής της δισκογραφικής οπτικής αποτύπωσης σε δίσκο μιας ζωντανής εμφάνισης;
- Με καθαρά δισκογραφικούς όρους, ναι. Είναι το πρώτο live που κάνω. Ζωντανές εμφανίσεις μου όμως έχουν μεταδοθεί τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πολλές φορές. Θεωρώ πως είναι πιο σημαντικά ντοκουμέντα, γιατί δεν επιδέχονται την παραμικρή παρέμβαση και τώρα με το διαδίκτυο είναι στη διάθεση όλων, για πάντα. Τα προηγούμενα χρόνια τα live ηχογραφούνταν από «άποψη». Τώρα πια έχουν καθιερωθεί ως ένας οικονομικός τρόπος παραγωγής. Δεν παύουν όμως να είναι μια ζωντανή μαρτυρία από την ατμόσφαιρα που επικρατεί, την ώρα που ο καλλιτέχνης «εκτίθεται» γυμνός μπροστά στο κοινό του.
- Στον προαναφερθέντα δίσκο με τις πρόζες, ανάμεσα στα τραγούδια σας, αναλαμβάνετε τον ρόλο του «παραμυθά». Από την άλλη τραγούδια όπως το «υστερόγραφο» ή το «αυτά που ρωτάς» κάθε άλλο παρά παραμύθια μπορούν να θεωρηθούν…
- «Παραμυθάς»! Ωραίο αυτό. Συνηθίζω να μιλώ ανάμεσα στα τραγούδια και να τα συνδέω με μικρές ιστορίες, ανέκδοτα, ποιήματα και με ό,τι μπορεί να προκύψει από την αμφίδρομη σχέση μου με το κοινό. Συνήθως τα σχόλια είναι θέμα διάθεσης. Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις είναι απαραίτητα, για να γίνουν κατανοητά ποιήματα όπως το «Υστερόγραφο», που είναι η οργισμένη διαμαρτυρία του Μιχάλη Κατσαρού για τη λογοκρισία που υπέστη από την αριστερά, το «Δεκάξι χρόνια μετά» που είναι συνέχεια του «Γαμήλιου προσκλητηρίου» και το «Υποχθόνιο βαλς της βραδιάς των αριθμών» που είναι δεμένο με τις «Ιστορίες». Πάντα όμως έχω κάτι να πω για τα τραγούδια και τον τόπο μου, σε βαθμό που… κάπως αυθαίρετα, δε διστάζω να θεωρώ τον εαυτό μου «άτυπο πολιτιστικό πρεσβευτή της Κομοτηνής».
- Κώστας Καρυωτάκης, Μιχάλης Κατσαρός, Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Ρίτσος μερικοί από τους μεγάλους ποιητές μας που έχετε μελοποιήσει ή ερμηνεύσει. Τι σημαίνει για εσάς η ποίηση; Πιστεύετε ότι στην εποχή που ζούμε, της ομογενοποίησης και των ιλιγγιωδών ρυθμών, έχει θέση;
- Μέσα από τους ποιητές μας έμαθα τη γλώσσα, την ιστορία και το μέλλον της Ελλάδας. Όποιος δεν έχει μάθει να τους διαβάζει και να τους ερμηνεύει… «δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει». Αυτά που μας συμβαίνουν (και κυρίως αυτά που θα μας συμβούν) είναι όλα γραμμένα στις… προφητείες τους. Πιστεύω πως ένας λαός είναι άξιος της μοίρας του όταν, αντί να πάρει με τις πέτρες τα πολιτικά σκουπίδια που αποκαλούν τους ποιητές «λαπάδες και κουραμπιέδες», τους επιβραβεύει με την ψήφο του.
- Ήσασταν από τους πρωτοστατήσαντες για την επαναλειτουργία του Αρχαίου Θεάτρου Μαρώνειας. Το καλοκαίρι του 2009 έγινε πράξη. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν διαφορετικές απόψεις στην τοπική κοινωνία σχετικά με τους όρους χρήσης του. Ποια είναι η δική σας άποψη;
- Βέβαια όταν το όνειρο έγινε πραγματικότητα, κανείς μας δεν πίστευε ότι τα πολιτικά λαμόγια της περιοχής θα το ευτέλιζαν και θα το χρησιμοποιούσαν για οικογενειακές συγκεντρωσούλες και σχολικές γιορτές. Χρέος μας είναι να μην επιτρέψουμε να καταντήσει άλλη μια… «τρανταφυλλιά στιγμή, σε ακαμάτη στόμα».
- Υπό το label «Δίσκοι Κύτταρο» κυκλοφόρησε μια πολύ σημαντική δουλειά, κατά την άποψή μας, για το πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου και ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τα θετικά της ύπαρξης ενός πανεπιστημίου σε μια επαρχιακή πόλη. Πιστεύετε ότι το πανεπιστήμιο μπορεί να αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό για την ανανέωση της πολιτισμικής ζωής σε μια τέτοια πόλη;
- Τα πάντα είναι θέμα ανθρώπων. Αν κοιτάξουμε πίσω, θα δούμε ότι στα πρώτα χρόνια, με ελάχιστες υποδομές αλλά με περίσσιο ενθουσιασμό, οι φοιτητές κατάφεραν να αναστατώσουν ευχάριστα την πόλη μας. Η φιλία και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους φοιτητές, αλλά και το δέσιμο με τους καθηγητές τους, δημιούργησαν πρόσφορο κλίμα και για παραγωγή πολιτισμού, αντάξια ενός πανεπιστημίου. Ο Φ. Ο. Θ. Κ. (Φοιτητικός Όμιλος Θεάτρου και Κινηματογράφου) στέγασε τις δημιουργικές ανησυχίες πολλών ταλαντούχων παιδιών και οι μουσικές και θεατρικές παραστάσεις τους, ήταν σημαντικά γεγονότα για την πόλη. Όσο όμως το πανεπιστήμιο μεγάλωνε, αποκτούσε αμφιθέατρα και εξαπλωνόταν σ’ όλη τη Θράκη, τόσο εξασθενούσε η συνοχή και το ενδιαφέρον (από όλους) για τον πολιτισμό. Οι φοιτητές θα έπρεπε από τη φύση τους να είναι πρωτοπόροι και ανατρεπτικοί και να μην ακολουθούν στην παρακμή τα κόμματα, το συνδικαλισμό, την οικογενειοκρατία και τον κοινωνικό ωχαδερφισμό. Έπρεπε να είναι σε μόνιμη και δημιουργική ρήξη με όλους και όλα και μέσα από τη γνώση και τον πολιτισμό να προτείνουν και να μας παίρνουν μαζί τους. Είναι η τελευταία ελπίδα μας.
- Με το «Επί Πτυχίω» δώσατε βήμα σε νέους δημιουργούς.
- Ήταν όλοι τους παιδιά του Δημοκριτείου. Ξεχωριστά και ταλαντούχα. Στο ένθετο του «Επί Πτυχίω» σημειώνω… «ευχαριστώ για το ταξίδι που μου χάρισε η άγρια φυλή του Δου Που Θου». Ίσως ήταν η κορυφαία στιγμή συνεργασίας, ανάμεσα στην τοπική κοινωνία και το Δημοκρίτειο. Μοναδικό στα πανεπιστημιακά χρονικά, αλλά όπως είπα και πιο πάνω, τα πάντα είναι θέμα ανθρώπων. Δέθηκα με βαθειά φιλία με δύο εξαιρετικούς δασκάλους. Τον Γιάννη Πανούση και τον Κώστα Σιμόπουλο. Μοιράστηκα μαζί τους την ίδια αγάπη και τα ίδια όνειρα για τον πολιτισμό, το σχολείο και τη Θράκη. Αποτέλεσμα της συνεργασίας μας ήταν να αποκτήσουν βήμα και να ακουστούν οι φωνές των παιδιών και στο «Επί Πτυχίω» και στον «Ήλιο τον Ηλιάτορα».
- Στο Κύτταρο ανεβάσατε στη σκηνή τις αδερφές Βουγιουκλή. Είστε αισιόδοξος σχετικά με τη νέα γενιά;
- Με την Ελένη και τη Σουζάνα Βουγιουκλή γνωριζόμαστε, συνεργαζόμαστε και αγαπιόμαστε εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που ήταν παιδιά. Η εκπληκτική πορεία τους δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά αποτέλεσμα της μεγάλης αγάπης για τη μουσική και το τραγούδι. Η αγάπη όμως και το ταλέντο δεν αρκούν, αν κάποιος δεν αφιερώσει χρόνο, κόπο και μεράκι για κάθε σκοπό. Τα κορίτσια ήταν αποφασισμένα αλλά και τυχερά, αφού οι γονείς τους, ο Θωμάς και η Πηνελόπη, στάθηκαν δίπλα τους και μοιράστηκαν το ίδιο όνειρο. Να μια αισιόδοξη προοπτική για τη νέα γενιά. Αρκεί να μας έχει δίπλα και όχι απέναντι.
- «Η πριγκίπισσα της Θράκης», όπως χαρακτηρίσατε την Ξάνθη, έχει όντως σημαντική παραγωγή πολιτισμού. Πιστεύετε το ίδιο και για την Κομοτηνή; Τι θα προτείνατε στους ιθύνοντές της;
- Η πρότασή μου προς τους άρχοντες του τόπου, είναι πολύ απλή. Να κατανοήσουν πως το θέμα του πολιτισμού είναι σημαντικότερο από τη διαχείριση της καθημερινότητας, που μπορεί να γίνει από καλούς και καταρτισμένους τεχνοκράτες. Αυτό όμως που δίνει νόημα σε μια ΠΟΛΗ και ανεβάζει το επίπεδο του ΠΟΛΙΤΗ, είναι η αύρα του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Στη διπλανή μας Ξάνθη αυτό το έχουν καταλάβει εδώ και πολλά χρόνια και έμαθαν να εμπιστεύονται και να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους της προσφοράς και της δημιουργίας. Δεν είναι τυχαίο που δεν αναλώνουν χρόνο και χρήμα σε ανούσια πανηγυράκια και «δημόσιες φασουλάδες». Κι αυτό είναι θέμα των κατάλληλων ανθρώπων. Ο πολιτισμός είναι προτεραιότητα κι όχι πεδίο δημοσίων σχέσεων.
- Εμείς που μεγαλώσαμε εκτός Κομοτηνής, την γνωρίσαμε, πριν μετοικήσουμε, μέσα από το ομώνυμο τραγούδι σας. Είναι ακόμη η Κομοτηνή «φωνή σβησμένη απ’ τη βροχή και τις αρβύλες, λησμονημένη και γυμνή»;
- Όχι βέβαια. Η Κομοτηνή, όπως κάθε πόλη, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μεγαλώνει και αλλάζει. Οι παλιοί Κομοτηναίοι μιλούν με νοσταλγία για την πόλη, έτσι όπως την έζησαν στα νιάτα τους και καμιά φορά θυμώνουν γιατί δεν προλαβαίνουν να αφομοιώσουν τις αλλαγές. Τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα, μετά από χρόνια θα μιλούν για μια Κομοτηνή που ήξεραν, που έζησαν και που δε θα είναι ποτέ η ίδια. Αλλά για όλους εμάς και γι αυτούς που θα ‘ρθουν, η Κομοτηνή θα είναι πάντα η καλή μας πατρίδα.
- Πολλοί στις μέρες μας υποστηρίζουν ότι η Θράκη κινδυνεύει, άποψη που ανακυκλώνετε από τα Αθηναϊκά ΜΜΕ. Πώς σας ακούγονται όλα αυτά;
- Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα, όχι μόνον για τη Θράκη, είμαστε οι Έλληνες. Εδώ οι λεβέντες μας, χωρίς να διαβάσουν, υπέγραψαν ένα μνημόνιο που ξεκάθαρα λέει πως οι όροι του…ΥΠΕΡΙΣΧΥΟΥΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ!!! Λέω ότι δεν το διάβασαν πριν το υπογράψουν, διότι έτσι μπορεί κάποιος να τους απαλλάξει… λόγω βλακείας. Αν όμως αποδειχθεί πως γνώριζαν τι υπέγραφαν, τότε πρέπει να δικασθούν… επί εσχάτη προδοσία.
- Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές συμμετείχατε στην προεκλογική συγκέντρωση του «Σπάρτακου», μιας κίνησης πολιτών που δεν είχαν τη στήριξη κάποιου πολιτικού κόμματος. Έχετε χάσει την πίστη σας σ’ αυτά; Υπάρχει περίπτωση να σας δούμε κι εσάς στην πολιτική;
- Οι (αποδεδειγμένα) ανεξάρτητες κινήσεις πολιτών, είναι η μόνη και η καλύτερη απάντηση στον καταστροφικό, κληρονομικό δικομματισμό. Μέσα από τα μεγάλα ζόρια ο Έλληνας θα συνειδητοποιήσει πως ήρθε το τέλος μιας εποχής, που θεωρούσε την ψήφο του επιταγή που εξαργύρωνε στην κάλπη. Ο σάπιος πολιτικός κόσμος, θέλοντας να προλάβει τις εξελίξεις, ήδη προετοιμάζει το έδαφος για κυβέρνηση συνεργασίας με τα ίδια σάπια υλικά. Αν τα καταφέρει και εξαπατήσει και πάλι το λαό, τότε να πάμε να πνιγούμε. Όσο για μένα, ναι, θα ασχοληθώ με την πολιτική. ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.
- Στην «Ιστορία του Διομήδη», ένα αλληγορικό τραγούδι, τα άλογα στο τέλος χορταίνουν με το βασιλιά! Ανάλογο θα είναι και το τέλος των «βασιλιάδων» της εποχής μας πιστεύετε;
- Ναι. Πιστεύω πως δεν υπάρχουν πια… ευγενικές λύσεις.
- Στην Αθήνα των αρχών του ’70, ζήσατε έντονες στιγμές… Γράφει ο φίλος σας ο Γρηγόρης Ψαριανός… «Είχαμε περάσει πολλά, ξύλο μετά μουσικής, απογοητεύσεις, διωγμούς, καταλήψεις στις Νομικές και στα Πολυτεχνεία, πάντα τραγουδώντας και πάντα ελπίζοντας». Η μουσική είναι μια ρεαλιστική διέξοδος τελικά;
- Τότε ήταν. Τα ποιήματα γίνονταν τραγούδια και τα τραγούδια λάβαρα και σημαίες στα στόματα των εργατών και των φοιτητών. Τότε οι αγώνες δίνονταν για ένα καλύτερο «αύριο». Σήμερα δίνονται για να σωθεί κάτι από το «χθες». Τότε τα τραγούδια ξεχείλιζαν από μηνύματα ελπίδας. Τα τραγούδια που θα γραφούν από δω και πέρα θα ξεχειλίζουν από αηδία, οργή και μίσος. Θα είναι μαύρες σημαίες.
- Τις σημερινές κινητοποιήσεις και δράσεις των νέων πώς τις κρίνετε; Υπάρχουν κοινά στις δύο εποχές;
- Δεν υπάρχουν κοινά σημεία. Έχω τη γνώμη πως με την υπογραφή του μνημονίου, μπήκε οριστικό τέλος στον εμφύλιο πόλεμο, που τόσο επιτυχημένα διατηρούσαν ως τις μέρες μας οι επιστήμονες του… διαίρει και βασίλευε. Μέσα από την κοινή ανάγκη, ο λαός θα αφήσει πίσω του την εθνικοφροσύνη, τα φακελώματα, τις πράσινες κλαδικές, τα γαλάζια παιδιά, τα χωριστά καφενεία, τα φοιτητικά εκκολαπτήρια και κυρίως τον απόλυτα διεφθαρμένο συνδικαλισμό. Θα περάσει τις διαχωριστικές γραμμές και τις κομματικές μάντρες και θα ενώσει την οργή του με αυτούς, που τόσο καιρό τον έπειθαν πως είναι εχθρός. Θα ανακαλύψει και πάλι το αίσθημα της αλληλεγγύης και θα τρομάξει και ο ίδιος από τη δύναμη της φωνής του. Μια αισιόδοξη προοπτική που θέλει τη νεολαία μάχιμη, αλλά και υπεύθυνη. Το αντάρτικο πόλεων και οι τυφλές καταστροφές, θα μας διχάσουν και πάλι. Η «Νέα Ιερά συμμαχία» καραδοκεί και φρόντισε πριν λίγους μήνες να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του ΝΑΤΟ, ώστε να μπορούν να επεμβαίνουν όπου θεωρούν πως θίγονται τα… ιερά συμφέροντά τους. (Κι αυτό το υπέγραψαν οι λεβέντες μας).
- Ήσασταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που κυκλοφόρησαν και διένειμαν δικές τους ανεξάρτητες παραγωγές. Ένα φαινόμενο ολοένα και συχνότερο στις μέρες μας, λόγω και της κρίσης της δισκογραφίας. Επίσης, πολλοί τραγουδοποιοί χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να «μοιράσουν», ακόμη και δωρεάν την μουσική τους ή κυκλοφορούν τα CD τους με εφημερίδες. Πώς τα κρίνετε όλα αυτά;
- Πράγματι. Ήμουν από τους πρώτους. Η αυτάρκεια σ’ όλο της το μεγαλείο. Μόνο που τότε το εγχείρημά μου ήταν πρωτότυπο και βρήκε πρόσφορο έδαφος να ανθίσει και να καρπίσει, αφού ήταν η προσπάθεια ενός ανθρώπου να αυτονομηθεί από το παντοδύναμο (τότε) σύστημα της δισκογραφίας. Κανείς δε μπορούσε να προβλέψει το 1990 πως αυτό το σύστημα θα κατέρρεε λίγα χρόνια μετά σα χάρτινος πύργος και θα άφηνε πίσω του τόσα ορφανά. Τώρα πια οι ανεξάρτητες παραγωγές είναι ο μόνος δρόμος, κυρίως για τους νέους και το διαδίκτυο ο μόνος τρόπος προβολής. Μοιράζουν τη μουσική τους και όχι μόνο δε διαμαρτύρονται, αλλά είναι και ευχαριστημένοι αν έχουν πολλά κατεβάσματα. Το πραγματικά αρνητικό σ’ αυτή την ιστορία, είναι το ότι αναγκάζονται να τα κάνουν όλα μόνοι τους κι είναι φυσικό να κουράζονται γρήγορα, να απογοητεύονται και να τα παρατούν. Αυτή είναι η μεγάλη ζημιά. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος μέχρι να ορθοποδήσει και πάλι το ελληνικό τραγούδι. Όταν συμβεί αυτό, δε θα έχει ανάγκη τα περίπτερα.
- «Κι αν έβαλα και σκούπα και φαράσι αισθάνομαι ακόμα τυχερός». Τελικά η μεγαλύτερη δικαίωση είναι ο έρωτας και η οικογένεια;
- Η οικογένεια είναι το σύμπαν όπου δοκιμάζονται οι αντοχές των ανθρώπων. Για να μείνει ενωμένη, έχει ανάγκη από τον απαραίτητο καταλύτη της αγάπης. Χωρίς αγάπη, ο καθένας τραβά το δρόμο του και η οικογένεια καταντά ιδιωτική φυλακή. Μια μικρή κόλαση. Όταν υπάρχει αγάπη, τότε η οικογένεια γίνεται κύτταρο και ναός της δημοκρατίας.
- Κλείνοντας αυτή την συνέντευξη, τι να περιμένουμε από τον Θανάση Γκαϊφύλλια στο άμεσο μέλλον;
- Ελπίζω να είμαι γερός, για να πάρω κι εγώ μέρος στους αγώνες αυτού του… «πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου λαού».
- Αρχική δημοσίευση στο περιοδικό «Ζω τη Μουσική»: (σελίδες: 16-24)
Ποσο μαρεσει αυτος ο ανθρωπος....
ΑπάντησηΔιαγραφή