Η οργή, αφετηρία κοινωνικών αγώνων

(πηγή)

του Τριαντάφυλλου Τρανού 

από τις "Συναντήσεις"

στην Αυγή 

Οι αυριανές εκλογο-απολογιστικές Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ-Θεσσαλονίκης γίνονται δύο χρόνια μετά την κοινωνική έκρηξη που πυροδότησε η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Γίνονται τη στιγμή που βρίσκεται στο νοσοκομείο ο γραμματέας της Νεολαίας του Συνασπισμού Νάσος Ηλιόπουλος, χτυπημένος βάναυσα από την αστυνομία εχθές στα δικαστήρια της Ευελπίδων, όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να διαλύσουν συγκέντρωση αλληλέγγυων στους συλληφθέντες της προχθεσινής πορείας στην Αθήνα. Θύμα και αυτός της αυθαίρετης και άγριας αστυνομικής καταστολής.

Γίνονται σε μια περίοδο όπου οι νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις πλήττουν ανελέητα κοινωνικά, εργασιακά, συλλογικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα κορυφώνεται η προσπάθεια της κυβέρνησης να φορτώσει τα αφόρητα βάρη της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος στα θύματά του, ενώ συνεχίζει να  πριμοδοτεί τους θύτες. Την ίδια ώρα μειώνονται δραματικά οι κοινωνικές δαπάνες και τα Ασφαλιστικά Ταμεία απειλούνται με κατάρρευση, εκποιούνται ή εμπορευματοποιούνται δημόσια αγαθά και υποδομές.

Στον χώρο της εκπαίδευσης σχεδιάζεται νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα μέσω της μείωσης της κύριας σύνταξης και των παροχών των ταμείων. Οι θέσεις και το πλαίσιο αρχών που παρουσιάστηκαν για το “νέο μισθολόγιο” επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται σε ένα νέο “φτωχολόγιο”, που θα συνδέσει τον μισθό με την αξιολόγηση και θα το χρησιμοποιήσει ως εργαλείο για νέα περικοπή των αποδοχών των εκπαιδευτικών. Για πρώτη φορά το ποσοστό των δαπανών για την παιδεία βρίσκεται στο 2,96% του ΑΕΠ, ενώ σ’ αυτό το ποσοστό περιλαμβάνονται και οι δαπάνες της κατάρτισης (διά βίου μάθησης), της Γ.Γ. Έρευνας και Τεχνολογίας καθώς και της Γ.Γ. Θρησκευμάτων. Ουσιαστικά, αν αφαιρέσουμε αυτές τις δαπάνες, που δεν αφορούν το τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα στις τρεις βαθμίδες του, το ποσοστό για την παιδεία που προβλέπει ο νέος προϋπολογισμός είναι 2,75%.

Μειώθηκαν δραστικά κατά 60% οι επιχορηγήσεις προς τις σχολικές επιτροπές. Μειώθηκαν οι μόνιμοι διορισμοί, με αποτέλεσμα την επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων των μόνιμων εκπαιδευτικών. Καταργήθηκαν ή υποβαθμίστηκαν σημαντικοί θεσμοί: Ενισχυτική Διδασκαλία, Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης κ.ά. Αφαιρέθηκε το επίδομα διδακτικής προετοιμασίας από το Ειδικό Βοηθητικό Προσωπικό των Σχολικών Μονάδων Ειδικής Αγωγής και θα παρακρατηθεί από τον μισθό τους. Με παράτυπες διαδικασίες διατέθηκαν καθηγητές/καθηγήτριες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, καταπατώντας τις διαδικασίες που προβλέπονται και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Παρά τις δηλώσεις της υπουργού Παιδείας στη Βουλή για 25 μαθητές ανά τμήμα ως ανώτατο όριο και 27 όταν υπάρχουν ανυπέρβλητα κτηριακά προβλήματα, δημιουργήθηκαν εκατοντάδες τμήματα με 28-30 μαθητές. Στα μουσικά, στα καλλιτεχνικά και στα ειδικά σχολεία περιμένουν ακόμα τους καθηγητές ειδικότητας. Στα εργαστήρια πληροφορικής συνωστίζονται ακόμα και 22 μαθητές με έναν καθηγητή. Τέλος, μετά από 3 μήνες λειτουργίας των σχολείων στα τμήματα Αθλητικής Διευκόλυνσης των Γυμνασίων και Λυκείων δεν έχουν ακόμη προσληφθεί αναπληρωτές καθηγητές ΠΕ11 για τα ΤΑΔ–ΕΤΑΔ και δεν έχει ξεκινήσει ακόμη η μεταφορά των μαθητών που φοιτούν σ’ αυτά.

Το εκπαιδευτικό κίνημα έχει πίσω του μια βαριά παρακαταθήκη αγώνων: Αγώνες που κατοχύρωσαν το ανθρώπινο διδακτικό ωράριο, τη μονιμότητα, την ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη, την οργανικότητα, το αμετάθετο, τη μοριοδότηση των μεταθέσεων, την παιδαγωγική ελευθερία, που επέβαλαν μαζικούς διορισμούς και υπεράσπισαν τη Δημόσια Εκπαίδευση. Αγώνες που εμπόδισαν έως τώρα το νεοφιλελεύθερο δόγμα να γίνει καθεστώς.

Τώρα είναι επιτακτική ανάγκη να ανοίξουμε το δρόμο σε ένα νέο κίνημα εκπαιδευτικού διαφωτισμού. Ένα κίνημα αμφισβήτησης της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής και ιδεολογίας. Το ανοιχτό, «χωρίς σύνορα», διακρίσεις και κοινωνικούς-μορφωτικούς αποκλεισμούς, δημόσιο σχολείο αποτελεί πλέον υπερώριμο κοινωνικό αίτημα και είναι η μόνη απάντηση στο «ανταγωνιστικό-επιχειρηματικό» σχολείο που προωθεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Είναι αναγκαίος ο κοινός αγώνας με τη νεολαία και τα συνδικάτα σε όλη την Ευρώπη, με σκοπό την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνουν οι κυβερνήσεις, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, που φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαών. Σε όλη την Ευρώπη το ποτάμι της οργής, που έχουν υποτιμήσει οι ελίτ της θεσμοθετημένης πολιτικής, αποτελεί τη μόνη ελπίδα για την απόκρουση της στρατηγικής του κεφαλαίου να «ιδιωτικοποιεί τακέρδη και να κοινωνικοποιεί τις ζημίες», που προκαλεί καταστροφή στη ζωή των ανθρώπων. Η οργή πρέπει να γίνει «ορμή για νέους κοινωνικούς αγώνες».

- Ο Τριαντάφυλλος Τρανός είναι πρόεδρος της Γ' ΕΛΜΕ-Θ.