Ποια αξιοπρέπεια;

(πηγή)

του Κώστα Καναβούρη

από την Κυριακάτικη Αυγή
 

Ο κάθε αυθέντης που σέβεται τον εαυτό του, δηλαδή την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία του ώστε η εξουσία του να είναι από αδιατάρακτη έως ανεξέλεγκτη, οφείλει να έχει την προσωπική του φρουρά. Τους πραιτωριανούς του που θα επιβάλουν τη γαληνότητα (αν είναι και γαλήνη Θανάτου ακόμα καλύτερα) στις πράξεις και τις συμπεριφορές των υπηκόων Του. 

 

Ο υψηλότατος Μνημόνιος ο Εξολοθρευτής δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Έχει κι αυτός την προσωπική του φρουρά: τους κεφαλοθραύστες της Ελληνικής Αστυνομίας. Δεν ήταν άλλωστε δύσκολο να συγκροτηθεί μια τέτοια φρουρά. Οι εν λόγω κεφαλοθραύστες έχουν μακρά και ευδόκιμη υπηρεσία σε όλους εν σειρά αυθέντες αυτού του δύσμοιρου τόπου. Κανένας δεν πρέπει να έχει παράπονο. Για όλους έδειραν. Για όλους, τους έδειραν όλους αδιακρίτως ηλικίας, φύλου, επαγγέλματος, πολιτικών και άλλων πεποιθήσεων, αρκεί να αποτελούσαν κίνδυνο έστω και κατ' υποψίαν, απειλή δηλαδή της γαλήνης του αυθέντη τον οποίο υπηρετούσαν. Δεν τους απένειμε τυχαία την εύφημο δημόσια μνεία ο σκοτεινός Μητσοτάκης μ' εκείνο το αλήστου μνήμης (που διαρκώς επαναβεβαιώνεται), "εσείς είστε το κράτος". 

 

Διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται: κράτος δεν είναι ούτε οι θεσμοί του, ούτε τα στοιχεία που το συγκροτούν, ούτε οι διακριτές εξουσίες του, ούτε καν το ίδιο του το Σύνταγμα. Κράτος είναι οι πραιτωριανοί που επιβάλλουν την εξουσία του αυθέντη. Και είναι βαρβαρότατοι και είναι απεχθέστατοι και είναι ανεξέλεγκτοι και είναι τρομακτικός δημόσιος κίνδυνος γιατί υπηρετούν με τυφλή πίστη (εξ ης και η τυφλή βία των ενεργειών τους) τον αυθέντη. Όχι κάποιον συγκεκριμένο, αλλά την ιδέα του αυθέντη. Γι' αυτό και τους έχουν δείρει όλους, προς χάριν του κάθε αυθέντη. 

 

Ο κεφαλοθραύστης είναι επικίνδυνος γιατί είναι τυφλά υποταγμένος στην εξουσία, αφού του έχουν διαλύσει την κρίση, του έχουν θρυμματίσει τη συνείδηση, του έχουν προσβλητικά αφαιρέσει τα πολιτικά, τα ηθικά και τα αισθητικά στοιχεία της προσωπικότητάς του. Με άλλα λόγια ο κεφαλοθραύστης είναι υποκείμενο ακραίας ψυχολογικής βίας, γεμάτο μίσος που το διαχέει σε ολόκληρη την κοινωνία αδιακρίτως. και το εκδηλώνει όποτε του ζητηθεί, επειδή η βία φέρνει βία. 

 

Ας μη γελιόμαστε, οι κεφαλοθραύστες της Ελληνικής Αστυνομίας (που δεν αποτελούν εξαίρεση από τις υπόλοιπες αστυνομίες των πολιτικώς "πολιτισμένου" κόσμου) ιδέαν δεν έχουν για δημοκρατία, για ανθρώπινα δικαιώματα, για αξιοπρέπεια δουλειάς, για βαρβαρότητα ανεργίας, για ανημπόρια επιβίωσης, για καταισχύνη καθημαγμένων γηρατειών και λοιπές ενοχλητικές σημασιοδοτήσεις του δημόσιου βίου. Αυτό που βγάζουν είναι η διάχυση της βίας την οποία έχουν υποστεί. 

 

Δεν είναι δυνατόν φυσιολογικός άνθρωπος με στοιχειώδη έστω συγκρότηση ψυχοσύνθεσης να έχει για δουλειά του το δέσμειν και δαρείν τους συνανθρώπους του. Δεν είναι δυνατόν φυσιολογικός άνθρωπος να ντύνεται καθημερινά τη στολή του Ρόμποκοπ και να τσαμπουκαλεύεται ανά τας οδούς και τας ρύμας με τη χυδαία έπαρση του σωματικώς ισχυρότερου και την ακόμα χυδαιότερη βεβαιότητα της προστασίας του μέσα στην ανωνυμία της ομοιομορφίας (ανωνυμία της ομοιομορφίας: άλλος φασισμός της προσωπικότητας που οδηγεί στην ταπείνωση του εκφασισμού της) και μέσα στην άγρια θαλπωρή της αγέλης του ή της ορδής του, αν προτιμάτε. 

 

Φυσικά το ότι τέτοιου είδους εξωπολιτικά υποκείμενα συγκροτούν τους κεφαλοθραύστες της Αστυνομίας δεν αποτελεί δικαιολογία ούτε για τους ίδιους, ούτε για την εξουσία που τους διαμορφώνει και τους χρησιμοποιεί. Αποτελεί όνειδος. Όνειδος για τους ίδιους ως ενεργούμενα μιας επονείδιστης εξουσίας.

Ας αφήσουμε απ' έξω τα κεφάλια των φωτορεπόρτερ που έσπασαν κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου στις 6.12.2010 με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από τον φόνο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, όπως καταγγέλλει η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα κεφάλια που έσπασαν μέσα στον αύλειο χώρο των δικαστηρίων (η Θέμις έχει υπνηλία σε κάτι τέτοιες στιγμές), όπου από τύχη δεν είχαμε έναν νέο Αλέξη Γρηγορόπουλο, όπως διακαώς επιθυμούσαν κραυγάζοντας αρκετοί από τους κεφαλοθραύστες. Ας αφήσουμε επίσης την επικίνδυνα γελοία ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. για τα επεισόδια. Ας αφήσουμε το πικρό ερώτημα, ποιο ακριβώς αγαθό της δημοκρατίας κινδύνευσε και ποιο ακριβώς προστατεύθηκε ώστε να αιτιολογείται η δράση της ροπαλοφόρου ορδής με χαρακτηριστικά και συμπεριφορά συμμορίας σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Ας διαβάσουμε ένα μόνο απόσπασμα από την ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 35ου Δημοτικού Σχολείου Εξαρχείων: 

 

"(...) θεωρούμε ότι το σχεδόν καθημερινό θέαμα εξοπλισμένων ειδικών μονάδων στη γειτονιά, και συγκεκριμένα γύρω από το 35ο Ολοήμερο Δημοτικό, συνιστά ιδιαιτέρως βίαιο θέαμα για παιδιά. Μάλιστα, ενώ επιλέγουμε να μην εκθέτουμε τα παιδιά μας στη βία, με ευθύνη του υπ. Προστασίας του Πολίτη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (...)". 

 

Με άλλα λόγια οι άνθρωποι λένε ότι τα παιδιά τους, αντί να διδάσκονται ελευθερία, μαθητεύουν στον τυφλό φόβο. Μαθητεύουν στην υποταγή και στις μελλοντικές φασιστικές εκφάνσεις του. 

 

Ήθελα να ήξερα, ο Χρήστος Παπουτσής, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου που ξεκίνησε με αιτήματα ελευθερίας, την ελευθερία των ροπαλοφόρων ονειρευόταν; (Ας αφήσουμε την Άννα Διαμαντοπούλου, υπουργό Παιδείας, και για την ακρίβεια ιδιωτικής παιδείας' αυτή τότε διάβαζε). Ο Χρήστος Παπουτσής, που ως πρόεδρος κάποτε της ΕΦΕΕ κρατούσε την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου στις πορείες, στο σημερινό αιματοκύλισμα βρίσκει τη δικαίωσή του, οπότε να δούμε αλλιώς το παλιό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ "Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται"; 

 

Το παράδειγμα δεν είναι προσωπικό, είναι αποδεικτικό: Η δημοκρατία έχει καταντήσει μπαίγνιο στα χέρια (τόσα χρόνια) ποικίλων όσων Παπουτσήδων. Και αιμορραγεί. Ακατάσχετα. Θέλετε κι άλλο παράδειγμα κατάντιας; Η Μαρία Δαμανάκη, εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, είχε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να αρνηθεί το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Ο Χρήστος Παπουτσής όχι. Αλλά ποια αξιοπρέπεια να περιμένεις από τον άνθρωπο που ως υπουργός Ναυτιλίας "ξανάπνιξε" τους δεκάδες πνιγμένους του "Σαμίνα";  

 

Ποια αξιοπρέπεια να περιμένεις από μια δημοκρατία με το χέρι στη λαβή το ροπάλου και το δάχτυλο στη σκανδάλη για να τσακίσει και κάποιες φορές να σκοτώσει τα καλύτερα παιδιά της