Bienne venue Monsieur... ΔΝΤ

σκίτσο Carlos Latuff από το Δρόμο

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

Υποδεχόμαστε σήμερα στην Ελλάδα τον Ντομινίκ Στρος Καν. Ο οποίος θα μιλήσει μάλιστα στην επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της Βουλής (γιατί όχι αλήθεια στην ολομέλεια;), για να εξηγήσει την πολιτική του Ταμείου -που έγινε δική μας πολιτική. Τα μέτρα του Ταμείου -που έγιναν δικά μας μέτρα. Και τη συμβολή του Ταμείου στη δημιουργία της ελληνικής άνοιξης που μας υπόσχεται εν μέσω του πρωτοφανούς ελληνικού χειμώνα ο Γιώργος Παπανδρέου.

Το Ταμείον όμως που εκπροσωπεί και του οποίου προΐσταται ο κύριος Στρος Καν, είναι μείον. Όχι φυσικά από λεφτά -αυτά υπάρχουν εφόσον υπάρχει πελατεία πρόθυμη να πληρώσει τους ανάλογους τόκους και κυρίως να καταβάλει τα ανάλογα κεφάλαια υποταγής. Το Ταμείον είναι μείον από κύρος. Και είναι μείον από κύρος, γιατί όπου ενέσκηψε με τα κεφάλαια, τη βοήθεια και τα μέτρα του δημιούργησε αφανισμό. Καμένη γη μεταφορικώς και μερικές φορές και κυριολεκτικώς. Με αποτέλεσμα να το θυμούνται όλοι ως ακραία συμφορά.

Τώρα ο σοσιαλιστής Στρος Καν φιλοδοξεί να περάσει από τη διεύθυνση του ΔΝΤ στη διεύθυνση του γαλλικού κράτους. Άρα έχει ανάγκη να δημιουργήσει στον κόσμο και κυρίως φυσικά στους Γάλλους την εικόνα ενός αποτελεσματικού τεχνοκράτη, ο οποίος όμως διαθέτει και την αναγκαία κοινωνική ευαισθησία. Ως εκ τούτου έχει βαλθεί τελευταία να μας τρελάνει, εμφανίζοντας το ΔΝΤ περίπου ως μη κυβερνητική οργάνωση. Βοηθάμε με τρεις τρόπους τις χώρες που μας το ζητούν, λέει: Με συμβούλους, με σχέδιο μεταρρυθμίσεων και με λεφτά. Τα μνημόνια ξεχνάει…

Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς στις γαλατικές αυτές μπαρούφες, ανατρέχοντας στην Αργεντινή, στην Ουγγαρία, στη Λετονία και στους άλλους δυστυχείς πελάτες του Ταμείου. Έχουμε όμως αποκτήσει και στην Ελλάδα τόσο μεγάλη μόρφωση επί του προκειμένου, σε τόσο λίγο χρόνο, ώστε να μη χρειαζόμαστε πια φώτιση από το εξωτερικό. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ό,τι κι αν λέει, κι όσο κι αν χαμογελάει ο Στρος Καν είναι οργανισμός βοήθειας αναξιοπαθούντων όσο ο Παπανδρέου είναι στοχαστής και μάλιστα παγκόσμιος. Ένας μηχανισμός υποδούλωσης είναι, ταγμένος να περνάει με τις συνταγές-μπουλντόζες του πάνω από τις χώρες που πέφτουν στην ανάγκη του. Και στη θέση τους να δημιουργεί Φρανκενστάιν του νεοφιλελευθερισμού. Franchise στην αθλιότητα του πιο άγριου καπιταλισμού -αυτό κάνει.

Και αναλόγως πρέπει να υποδεχτούν οι Έλληνες τον επικεφαλής του...