 |
| (πηγή) |
από την ΑΥΓΗ
Υπάρχει κάτι ανώμαλο στην αυριανή εκλογική μάχη, που δεν το καθιστούν ομαλό ο χρόνος και η συνήθεια. Εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια αριστεροί -και όχι μόνο- πολίτες καλούντες εκόντες άκοντες να επιλέξουν μεταξύ συνδυασμών που έχουν απορρίψει με την ψήφο τους στον πρώτο γύρο. Να ψηφίσουν πολιτικές, προγράμματα, πρόσωπα, με τα οποία διαφωνούν, ή να καταφύγουν στην αποχή, στο λευκό και στο άκυρο.
Στην ουσία, και ανεξάρτητα από τη νεκροφιλία περί βρώμικου '89, που έκανε ξαφνικά την εμφάνισή της ως ρεπορτάζ της κοιλίας και καταγγελία της πλάκας, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος συμπιέζεται και εκβιάζεται ανάμεσα σε ψηφοδέλτια που δεν το εκφράζουν.
Αυτή η κατάσταση, απόρροια ενός απαράδεκτου εκλογικού νόμου, δεν είναι βέβαια καινούργια. Παραμένει όμως ανώμαλη και ελάχιστα δημοκρατική, όσο παλιά κι αν είναι. Και ως τέτοια είναι φυσικό να γεννάει τέρατα σαν κι αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες, με πιο χαρακτηριστικό το ξέπλυμα του Μαντούβαλου, ο οποίος απέδειξε ξαφνικά σύμφωνα με τον αδέκαστο Σαμαρά, ότι έχει παραταξιακή συνείδηση. Περί της άλλης, της μη παραταξιακής συνείδησης, δεν γίνεται φυσικό λόγος. Ή την υποστήριξη του Καρατζαφέρη στον Σγουρό, του Βοϊδονικόλα στον Μίχα και μύρια όσα τα οποία διατρέχουν τη χώρα κι ας μην τα βλέπουν οι απασχολημένοι μονίμως με τις άνομες μυστικές κινήσεις της κατηγορούμενης αριστεράς.
Στον παραμορφωτικό καθρέφτη ενός τέτοιου εκλογικού συστήματος φυσικό είναι να τραβάει των παθών της τον τάραχο όχι μόνο η πολιτική, αλλά και η ηθική της πολιτικής, την οποία ορισμένοι κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους. Αν πεις, ας πούμε, ψήφο κατά συνείδηση, σε κατηγορούν ότι νίπτεις τας χείρας και επιτρέπεις τη σταύρωση του λιγότερου κακού από τον περισσότερο κακό.
Αν πεις μαύρο και στους δύο, σε κατηγορούν για βρόμικες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ότι υποστηρίζεις δηλαδή κρυφά τον πιο κακό. Και την ίδια στιγμή, ο ίδιος θείος που ελέγχει την αντιδεξιά αγνότητα κερνάει καραμέλες στα ανήλικα της αριστεράς με σκοπό απολύτως ηθικό: έλα στον θείο, στον συγγενή τέλος πάντων, μια οικογένεια είμαστε όλοι.
Αλλά εκβιασμοί, σοκολάτες και καραμέλες δεν δείχνουν οικογένειες. Προαγωγούς δείχνουν... Και τα ανήλικα, ακόμα κι εκείνα που το σκέφτονται το πράγμα, παίρνουν μαύρο δρόμο μπροστά σε τέτοιους θείους…
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο που χαρακτηρίζει και «σταμπάρει» ανεξίτηλα τους... ανεξάρτητους κυβερνητικούς υποψηφίους δεν είναι τόσο τα ιδιαίτερα γνωρίσματα (ηπιότης του Καμίνη, «ριζοσπαστισμός» του Μπουτάρη, μεταλλάξεις του Τατούλη κ.τ.λ.), αλλά η υποστήριξή τους από το κυβερνών κόμμα.
Απόδειξη απτή, το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ θεώρησε επιβεβαίωση της πολιτικής του το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου. Επομένως, είναι βέβαιον ότι το βράδυ της Κυριακής το κυβερνών κόμμα θα εγκαταλείψει εντελώς τα προσχήματα και θα θριαμβολογήσει ανοιχτά εν η περιπτώσει εκλεγούν οι... ανεξάρτητοι εκλεκτοί του (Καμίνης, Μπουτάρης, Τατούλης), καθώς και οι καθαρώς κομματικοί υποψήφιοι (Σγουρός, Μίχας κ.ά.). Και θα 'χει δίκιο: θετική ψήφος στους συγκεκριμένους υποψηφίους σημαίνει πλήρη νομιμοποίηση της ασκούμενης πολιτικής. Μιας πολιτικής ακραιφνώς νεοφιλελεύθερης, άκρως δυναστικής και αντιλαϊκής, η οποία -με άλλοθι την υπαρκτή κρίση- οδηγεί τη χώρα στην άβυσσο. Μιας πολιτικής την οποία μόνο μια πρωτόγονη Δεξιά θα μπορούσε να διανοηθεί και να υλοποιήσει... Οι «ανεξάρτητοι» κυβερνητικοί υποψήφιοι ουδέποτε ψέλλισαν έστω μια λέξη εναντίον της ζοφερής αυτής πολιτικής. Ποτέ δεν προβληματίστηκαν. Ούτε εναντιώθηκαν... Λένε κάποιοι, ότι η ψήφος στους κυβερνητικούς υποψηφίους αποτελεί το «μη χείρον», δηλαδή, το «βέλτιστον», με συγκρίσιμο μέγεθος τους υποψηφίους της Δεξιάς. Ομως με βάση τα προεκτεθέντα περί πρωτόγονης Δεξιάς που κυβερνά με έξωθεν εντολείς και Μνημόνιο, κάλλιστα μπορεί να πει κανείς: το μη χείρον... χείριστον! *** Μέμνησο: βλάπτουν τη Συρία το ίδιο. Και οι δύο.
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ