Το βρόμικο 2010

Η χθεσινή πρωτοσέλιδη αθλιότητα αφιερωμένη σε όσους
βαυκαλίζονται πως αυτή η συμμορία διαφέρει απ' την παλιά...

της Τζένης Κ.

από το Ποντίκι 

Θα υποθέσω τώρα δα, ότι βρίσκομαι σε μια περιοχή του Κέντρου της Αθήνας (περιβάλλον που ταιριάζει με το κάτωθι παράδειγμα) και με στριμώχνει σε μια γωνιά, μαζί με δυο τρεις άλλους, ένα κλεφτρόνι που κρατάει σουγιά και απειλεί να μας πάρει τις τσάντες με τα μισθά… Γυρίζω και κοιτάζω τους ομοιοπαθείς. Ο ένας μου φαίνεται λαμόγιο, αλλά βρίσκεται σε θέση άμυνας κι αυτός. Οι άλλοι έχουν αδιάφορες φάτσες. Δεν μπορώ να τους ψυχολογήσω. Συνεννοούμαστε όμως με το βλέμμα και καταστρώνουμε από μέσα μας ένα μίνι σχέδιο ρουμπώματος του οπλοφόρου που μας ζορίζει. Η επίθεση που δεχτήκαμε μας κάνει συνενόχους στην αυτοάμυνα χωρίς καμιά προσυνεννόηση...

Πάνω όμως στην κορύφωση της αγωνίας, εγώ (που δε μου αρέσουν καθόλου τα βρόμικα), ζω ξαφνικά μια εξωσωματική εμπειρία, υψώνομαι πάνω από την επείγουσα κατάσταση, γίνομαι γιόγκι ανωτερότητας και θέτω στους παριστάμενους δύο σοφές ερωτήσεις: «Με συγχωρείτε συνάνθρωπε με την παραβατική συμπεριφορά κι εσείς ομοιοπαθή φίλε που σκιάζεστε, όπως κι εγώ, για τα μισθά σας… Σε ποια κόμματα ανήκετε;»… Το κλεφτρόνι μου απαντάει: «Είμαι ΠΑΣΟΚ, γιωργακικός…Δε μου αρέσει που σε κλέβω. Ούτε που χρησιμοποιώ σουγιά κι ίσως σε χαρακώσω... Ας όψεται ο νταβατζής...». Ο άοπλος λαμογιόφατσος μου απαντάει: «Είμαι Νέα Δημοκρατία, σαμαρικός, με αμαρτωλό παρελθόν, δεν ξέρω τι μου γίνεται κι αυτή τη στιγμή φυλάω τα νώτα μου...». Συσκέπτομαι για μια στιγμή με τον εαυτό μου σε μια άλλη διάσταση, πιάνω τη Νιρβάνα, αφήνω τη Νιρβάνα κι ύστερα προβαίνω σε εσωτερικές ανακοινώσεις. Όχι. Δε θα τα κάνω πλακάκια με τον παλιονεοδημοκράτη. Προτιμώ να δώσω την τσάντα μου στο σύντροφο με το σουγιά, με τον οποίο μας συνδέουν τόσα και τόσα ωραία λόγια, διακηρύξεις, συνθήματα και όροι… Κι αν τυχόν δεν επιθυμεί να αφήσει πίσω του μάρτυρες, ας με σφάξει κιόλας ν’ αγιάσω…

Θα υποθέσω τώρα δα ότι δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω. Αντιθέτως, συνεννοήθηκα όπως- όπως με τον άλλο άοπλο ή με τους άλλους άοπλους, λειτούργησα με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, άρπαξα το κλαδί ενός παραμελημένου φοίνικα και το έχωσα στο μάτι του κλέφτη. Ο άλλος του έφερε την τσάντα στο κεφάλι. Ο σουγιάς του έπεσε απ’ τα χέρια κι όταν καταλάβαμε ότι υπάρχει περιθώριο διαφυγής, «σπάσαμε» εγώ απ’ τη μια, ο άλλος απ’ την άλλη κι οι άλλοι από την παράλλη… Αυτό την κάνει τη συγκυρία βρόμικη ε;;; Κατάλαβα. Τα κανάλια θα θέλουν πάλι να τη βάλουν κι αυτή κι εμάς, στον κλίβανο.

Γιατί στην πουριτανική Ελλάδα του 2010, δε σε προσδιορίζει αυτό που δεν επιθυμείς. Σε προσδιορίζει το φτωχικό μέσο άμυνας που χρησιμοποιείς, για να αποφύγεις ή απλώς για να ξορκίσεις…, αυτό που δεν επιθυμείς. Πριν κάποιος μήνες ενοχλούσαν τα βρόμικα συνθήματα. Τώρα ενοχλούν οι βρόμικες δήθεν συμμαχίες…

Μόνο που στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ακόμα κι όταν το αδειανό πουκάμισο της ξενόφερτης καθαρότητας λεκιάζεται απροόπτως.

Γκαρσόν! Λεκιάστηκα! Να με καταγγείλεις στην ιδεολογική αστυνομία...