Ψωμί, παιδεία, ελευθερία...

του Δημήτρη Μυ

από το Ποντίκι

Μοιάζει με (κακό) όνειρο αλλά η χώρα έχει ήδη επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε πριν 37 χρόνια: Τότε, στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη του 1973 το σύνθημα «ψωμί παιδεία ελευθερία» συνόψισε τα αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχουν άραγε τρεις άλλες λέξεις εξ ίσου δυνατές για να περιγράψουν τα σημερινά μας αιτήματα;

Σήμερα η χώρα δεν στενάζει κάτω από τη μπότα των συνταγματαρχών, αλλά κάτω απ’ τις ερπύστριες των δανειακών συμβάσεων των πιστωτών της. Η κυβέρνηση ακολουθώντας κατά γράμμα τους όρους του μνημονίου προχωρά ταχύτατα στην απορρύθμιση της οικονομίας. Η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη. Οι μισθοί και συντάξεις περικόπτονται, τα εισοδήματα από την εργασία εξανεμίζονται από την άγρια φορολογία. Μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, λένε ήδη το «ψωμί ψωμάκι».

Μαριονέτες των ΗΠΑ οι συνταγματάρχες της ελληνικής δικτατορίας «ολοκλήρωσαν την αποστολή» τους και παραμερίστηκαν με την τραγωδία της Κύπρου. Τα νήματα, ωστόσο, που κίνησαν τους πρωταγωνιστές της μεταπολιτευτικής ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν είναι ευδιάκριτα. Ευδιάκριτα είναι τα αποτελέσματα των επιλογών τους: Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις κατάφεραν να αποβιομηχανοποιήσουν τη χώρα (δεν φτιάχνουμε ούτε οδοντογλυφίδες) να τινάξουν στον αέρα την γεωργία, να καταστρέψουν την αλιεία. Κατάφεραν να μετατρέψουν τη χώρα σε φούσκα η οποία τελικά έσκασε...

Ο πρωθυπουργός, μιλώντας για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση δεν έκρυψε ότι η Ελλάδα είναι υπό περιορισμένη κυριαρχία. Η φράση του, ωστόσο, περιγράφει την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι η χώρα βρίσκεται σήμερα μέσα στο στενό κορσέ του μνημονίου (των δανειστών της) γιατί οι βασικές πολιτικές- οικονομικές επιλογές των τελευταίων 37 μεταπολιτευτικών χρόνων έγιναν καθ’ υπαγόρευση προστατών, εταίρων, «συμμάχων», τις περισσότερες δε φορές, με το αζημίωτο...

Ο φαύλος κύκλος αυτών των επιλογών που κατέστρεψαν τη χώρα σήμερα διευρύνεται αφού ως απαραίτητο «φάρμακο» για την αντιμετώπιση της κρίσης προβάλλεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και κάθε πλουτοπαραγωγικού πόρου της χώρας.

Η «σιωπή» με την οποία η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί την καταστροφή δεν οφείλεται, δυστυχώς, μόνο στο σοκ που υφίσταται εδώ και ένα χρόνο. Το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας φρόντισε να υπονομεύσει το εκπαιδευτικό σύστημα, να ενσωματώσει τη διανόηση και να προβάλλει πρότυπα- σκουπίδια: Αμόρφωτοι, οπαδοί του άρπα κόλα, της αρπαχτής και του βολέματος, πριμοδοτήσαμε τις ηγεσίες που μας ταιριάζουν.

Σήμερα καθώς δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε που βρισκόμαστε (όπως και τις ευθύνες μας) ίσως μια λύση είναι να ξεκινήσουμε από τα απλά και αυτονόητα φωνάζοντας με όλη μας τη δύναμη: Ψωμί, παιδεία, ελευθερία.

από denxerw

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Ποιός τη ζωή μου
στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
από το δίσκο: Τρύπιες σημαίες (2000)

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;