Οι αριστερές και η αριστερά...

(πηγή)

του Δημήτρη Χρήστου 

από την Αυγή

Η αποχή ξεπέρασε το 54% στον δεύτερο γύρο των εκλογών στις 13 περιφέρειες της χώρας και αν συνυπολογίσουμε τα άκυρα λευκά, το νούμερο όσων δεν θέλησαν με την ψήφο τους ή την απουσία τους να επικυρώσουν το αποτέλεσμα της κάλπης, είναι συγκλονιστικό για τα ελληνικά χρονικά. Αυτή η στάση του εκλογικού σώματος αναδείχτηκε ως μείζον θέμα από όλα τα κόμματα από τον πρώτο γύρο. Κανείς όμως δεν τόλμησε να μπει στην ουσία του. Λογικό ως ένα βαθμό αφού απαιτείται μελέτη, έρευνα και επεξεργασία των στοιχείων.

ΟΛΑ ΣΧΕΔΟΝ τα κόμματα της αντιπολίτευσης εκτιμούν πως ο βασικός αποδέκτης του μηνύματος είναι η κυβέρνηση και πως με την στάση αυτή των εχόντων δικαίωμα ψήφου η αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής είναι καταλυτική. Ασφαλώς μπορεί να ερμηνευτεί και έτσι. Γιατί όμως την οργή και την απελπισία της κοινωνίας δεν την εισέπραξαν τα υπόλοιπα κόμματα; Μια χαρά τα πήγαμε λέει το ΚΚΕ. Και εμείς τονίζει ο Αντώνης Σαμαράς. Εμείς αντέξαμε στις πολλαπλές διασπαστικές κινήσεις σημειώνει ο ΣΥΝ. Εμείς γινόμαστε Πανελλαδική δύναμη πετάγεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εμείς γίναμε πλέον δύναμη σε εθνικό επίπεδο, σου λένε οι Οικολόγοι. Εμείς και αν νικήσαμε, αφού επιβάλαμε και εκλέξαμε δημάρχους τον Καμίνη και τον Μπουτάρη λέει με ικανοποίηση η Δημοκρατική Αριστερά. Δηλαδή οι μόνοι που έχασαν είναι ο Καρατζαφέρης και ο Αλαβάνος; Δε νομίζω.

Ο ΣΥΝ δεν κατάφερε να εισπράξει την ψήφο διαμαρτυρίας. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο, όταν χιλιάδες πολίτες σου λένε, φτιάξτε πρώτα σοβαρό ενωμένο και αξιόπιστο κόμμα και μετά ζητήστε μας την ψήφο μας. Όταν ο ποδηλάτης Γιώργος Αμυράς έρχεται από το πουθενά, συσπειρώνει και κυρίως εκφράζει ακτιβιστές και κινήματα της πόλης και παίρνει 7,3% στον Δήμο Αθήνας και η δική σου παράταξη λαμβάνει 5,80%, σημαίνει πως αυτοί οι πολίτες στην πλειονότητά τους νέοι, δεν συγκινούνται ούτε έλκονται από τη συγκεκριμένη αριστερά με τις άφθονες αιρέσεις.

ΑΝ ΑΥΤΑ τα γεγονότα δεν σε πληγώνουν, δεν σε αναστατώνουν, αν σε αφήνουν να κοιμηθείς, τότε ούτε ριζοσπαστική είσαι, ούτε ανανεωτική και στο τέλος δεν θα είσαι ούτε καν αριστερά. Ρίξτε μια ματιά σε αυτούς τους Αριστερούς υποψήφιους δημάρχους που υποστηρίξαμε και αναδείχτηκαν νικητές. Τι μεγέθους προσωπικότητες είναι στην περιοχή τους και γιατί συγκεντρώνουν τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη και προτίμηση των κοινωνιών τους. Πόσοι τέτοιοι χρειάζονται για να ανατρέψεις το σκηνικό και τι έχεις κάνει προς αυτή την κατεύθυνση; Κουράστηκε ο κόσμος αυτής της αριστεράς από τα πολλά μπαϊράκια. Πόσοι άραγε θυμούνται ότι υπάρχουν πρόσφατες αποφάσεις του συνεδρίου και πόσοι τις σέβονται; Τι έγινε εκείνος ο μεγάλος τόμος που έφτιαξαν οι Δραγασάκης - Μπαλτάς με το οικονομικό πρόγραμμα, συμβολή του ΣΥΝ στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Σε ποιο πάνω ράφι των γραφείων το έχουν καταχωνιάσει;

ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ υποφέρεις όταν βλέπεις αντισυστημικές κομπανίες ultra left, που νομίζουν ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες στην Ελλάδα και όπου να 'ναι ωριμάζουν και οι προϋποθέσεις για την ανατροπή του καπιταλισμού. Υπερασπίζονται θέσεις δουλειάς που δεν υπάρχουν πια, ανήμποροι να κατανοήσουν το μείζον αίτημα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που χρειάζεται ο τόπος. Οι σύντροφοι Τσάβες και Μοράλες για παράδειγμα, τους οποίους θαυμάζουν, με μαζικά λαϊκά πλειοψηφικά κινήματα αλλαγής έφτασαν στην εξουσία, μέσα από την κοινοβουλευτική δημοκρατία την οποία σέβονται, αποδεχόμενοι τον έλεγχο και τη δοκιμασία, διότι έτσι κρατιέται ζωντανό το κίνημα των μεταρρυθμίσεων. 

Εμείς, πώς θα ανατρέψουμε το καπιταλισμό; Διασπασμένοι σε 10 εξωκοινοβουλευτικές παρέες; Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν πως μπορούν να χρησιμοποιήσουν το οργανωμένο ΚΚΕ ως ατμομηχανή του κινήματος ανατροπής μιας και οι ίδιοι δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει κανέναν. Ας δοκιμάσουν. Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα, μπας και η αριστερά όπως την επιζητούν οι πολίτες, προλάβει να ανθίσει.

από GreekMusicDBcom

Η συνέλευση των ποντικών

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
στίχοι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
από τον δίσκο: Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις  (1987)

Σ' ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας
συγκεντρωθήκαν τα ποντίκια μιά φορά
για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μιά για πάντα
από του γάτου τον αιώνιο βραχνά

Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες
μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά
και είχαν όλοι πια συνειδητοποιήσει
ότι κομπλάρισε η συνέλευση γερά

Τότε πετάγετ' ένας νεαρός και λέει
-Βρήκα τη λύση του προβλήματος,παιδιά!
Θα πλησιάσουμε την ώρα που κοιμάται
και θα του δέσουμε κουδούνα στην ουρά

Κι όλοι φωνάξαν "Μπράβο,αυτό είναι,συμφωνούμε! "
και πέρασε η πρόταση του παμψηφεί
μα ένας γέρος ποντικός τους λέει "Δικαίωμα!"
και θέτει την εξής ερώτηση:

"Άμα μου λύσετε αυτή την απορία
τότε δε θά΄χω αντίρρηση καμιά!
Ποιός από σας τολμάει το γάτο να ζυγώσει
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά;"

Και από τότε... έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνηγά!
Που πάει να πει ότι δε βρέθηκε κανένας
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά!

Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες
τότε και μόνο όταν είναι εφικτές
μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις
ασ΄τες καλύτερα, καθόλου μην τις λες.