Εις μνήμην Αλτσχάιμερ

(πηγή)

του Παντελή Μπουκάλα

από την Καθημερινή 

Το παιχνίδι της μνήμης και της αμνησίας παίζεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Ο «λαός που έχει μνήμη», όπως λένε οι πολιτικοί μας ευχόμενοι σιωπηρώς να λαθεύουν, καλείται να υιοθετήσει ως τμήμα της μνήμης του ό,τι του υπαγορεύουν τα σενάρια που κατεργάζονται και διακινούν οι κομματικοί μηχανισμοί και να διαγράψει οτιδήποτε αυθεντικό θυμάται ο ίδιος. Καλείται, αίφνης, να θυμηθεί τις «προοδευτικές δυνάμεις», όταν το εύρημα αυτό κάηκε ήδη τη στιγμή που, για τις τηλεοπτικές ανάγκες, υποβαθμίστηκε στην ωμότερη, ευτελιστική εκδοχή «και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».

Καλείται επίσης ο λαός να ξεχάσει όσα μόλις ένα χρόνο πριν τον έπλητταν βαρύτατα οικονομικά και τον πρόσβαλλαν (μ’ εκείνο το αμοραλιστικό «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό») και να ενθουσιαστεί με την απροσδοκήτως και καιροσκοπικώς «αντιμνημονιακή» Ν.Δ., η οποία έχει αναγάγει τη διγλωσσία σε στρατηγική. 

Υποχρεούμαστε εν ολίγοις να πιστέψουμε ότι, όπως δεν υπάρχει συνέχεια του κράτους, έτσι δεν υπάρχει και συνέχεια του κόμματος. Κατά συνέπεια, η υπό την αρχηγία του κ. Σαμαρά Ν.Δ. ουδεμία ευθύνη φέρει για όσα καταστροφικά έπραξε η ίδια επί πενταετία υπό την ηγεσία του κ. Καραμανλή· δικαιούται λοιπόν (αυτό θέλουν να πιστέψουμε) να εμφανίζεται και πάλι σαν θεράπων ιατρός, με πανίσχυρο γιατροσόφι το «Αλλο Μείγμα», η μυστική σύνθεση του οποίου είναι καλά φυλαγμένη για να μην πέσει σε κακά χέρια (να φανταστείτε, ο κ. Σαμαράς δεν την εμπιστεύτηκε ούτε καν στον κ. Παναγιωτόπουλο, γιατί έτσι όπως τον παρασύρει η απόλυτη σιγουριά για τη ρητορική του δεινότητα, σε μισή ώρα το μυστικό θα γινόταν «αποκλειστική είδηση» σε δέκα κανάλια). Είναι σαν να απαιτούν οι ποδοσφαιρικές ομάδες να διαγράφονται οι ήττες τους και τα πρόστιμα που τους έχουν επιβληθεί, κάθε φορά που αλλάζουν προπονητή.

Τόσους και τόσους οραματιστές στοχαστές, κοινωνιολόγους, πολιτειολόγους, φιλοσόφους γέννησε ο κόσμος, για να ’χουμε όλοι μας ένα πεδίο αναφοράς και να αντλούμε ιδέες. Τον Αλοΐσιο Αλτσχάιμερ βρήκαν να διαλέξουν τα κόμματά μας σαν πνευματικό και πολιτικό οδηγό τους;