Πάνε κάμποσα χρόνια που έγινε μόδα η δήλωση πρωθυπουργών και κυβερνητικών στελεχών «δεν θα υπολογίσουμε το πολιτικό κόστος». Υπονοεί, η φράση αυτή, ότι ολόκληρες κοινωνικές ομάδες είναι επιζήμιες για την κοινωνία, με τον τρόπο που υπάρχουν, και θα τους αλλάξουμε την πίστη. Ολωσδιόλου τυχαία επρόκειτο πάντα για μισθωτούς, συνταξιούχους και ανέργους, δηλαδή τα δύο τρίτα της κοινωνίας.
Αυτά από τον καιρό του Μητσοτακικού και αργότερα του Σημιτικού εκσυγχρονισμού. Και ο Καραμανλής το είπε με άλλες λέξεις :«Προτιμώ να είμαι χρήσιμος παρά ευχάριστος». Όλοι οι διαχειριστές της εξουσίας έχουν μια θεία αποστολή: να μας οδηγήσουν στο λαμπρό μέλλον όπου όλοι θα ζούμε κατά τις επιταγές τους και θα ευτυχούμε. Ακόμα και οι εκλογές (που δεν αλλάζουν τον κόσμο γιατί αλλιώς θα απαγορευόντουσαν -και όταν δημιουργούν δυναμική σοβαρών και επικίνδυνων για το σύστημα ανατροπών ματαιώνονται με δικτατορίες, π.χ. 1967), ακόμα και οι εκλογές λοιπόν έχουν εξελιχθεί σε ένα παιχνίδι εκβιασμών, με ταξίματα συλλογικά που την άλλη μέρα ξεχνιούνται, μια επικοινωνιακή φούσκα.
Έτσι και ο τωρινός πρωθυπουργός, ο ΓΑΠ, που προεκλογικά (το 2009) μασούλαγε φράσεις για κοινωνική δικαιοσύνη, τον Νοέμβρη του ίδιου έτους ανακάλυπτε την ανάγκη να υποταχθούμε στις αγορές γιατί αυτή είναι η σιδερένια πραγματικότητα. Ήταν περίπου θλιβερός ο «θλιμμένος». Από τότε πέρασαν πολλά μέτρα: κόψιμο δώρων, μειώσεις συντάξεων, άνοδος ΦΠΑ, περικοπές μισθών, αύξηση της ανεργίας, χαρίσματα φόρων με τις διευθετήσεις, τσάκισμα του ασφαλιστικού, οργάνωση της παιδείας κατά τα πρότυπα της Αλαμπάμα κ.λπ. κ.λπ. Και στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης, τη σημαδιακή για το κόμμα του 3η Σεπτεμβρίου, ο ΓΑΠ μάς έστειλε το μήνυμα: «Εμείς η κυβέρνηση μαζί με τους επιχειρηματίες θα αποφασίζουμε για τη σωτηρία της πατρίδας! Εσείς οι υπόλοιποι θα υποταχθείτε!». Τον περασμένο μήνα δήλωσε ότι πονάει που παίρνει μέτρα αντίθετα με την ιδεολογία του, τη σοσιαλιστική, αλλά το κάνει για την πατρίδα. Κάτι σαν «αμάρτησα για το παιδί μου!».
Στο μυαλό του ΓΑΠ, βέβαια, πατρίδα είναι οι επιχειρήσεις, η ηγέτιδα δύναμη τα αφεντικά που πρέπει να προσεχτούν, να μην δυσαρεστηθούν. Την ίδια ώρα που ταπεινώνει βάναυσα τη ζωή της πλειοψηφίας των εργαζομένων και συνταξιούχων με κατάργηση δικαιωμάτων και όλα τα αίσχη που ζούμε, οργανώνει την περαίωση της φοροδιαφυγής, χαρίζει χρήμα στους εκμεταλλευτές της διπλανής πόρτας, διαγράφει υποχρεώσεις για ασφαλιστικές εισφορές, ενώ βουλιάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία παρ' όλες τις περικοπές των συντάξεων. Βγαίνει και ο Ζορό της παρέας, ο Λοβέρδος, και δηλώνει ότι θα κόψει για οικονομία τη δυνατότητα των μεταναστών να περιθάλπονται στα νοσοκομεία. Βεβαίως! Δίνουμε τόσα λεφτά για να αγοράζουμε φάρμακα και υλικό σε τιμές δεκαπλάσιες από άλλες χώρες και θα τα ξοδεύουμε στους ξυπόλητους που είναι και ανασφάλιστοι;
Είχαμε και τα θλιβερά συμβάντα της Ακρόπολης. Απολυμένοι ήθελαν, λέει, να διαμαρτυρηθούν. Για σιγά, ρε παιδιά! Την εικόνα της πατρίδας δεν την σκέπτεστε; Τον τουρίστα; Τον υπουργό που τον φέρνετε σε δύσκολη θέση; Τα ταξιδιωτικά γραφεία; Α! όλα κι όλα, για μια εικόνα ζούμε! Και πάτε να την χαλάσετε επειδή σας απολύσανε; Μας κάνετε ρεζίλι γιατί έχετε δύσκολη πραγματικότητα;
Μας κάνουν ρεζίλι κι άλλα: αυτός ο άστεγος που μπήκε στον κάδο των απορριμμάτων και διαμελίστηκε από το απορριμματοφόρο του δήμου και δεν σκέφτηκε ότι μας εκθέτει ως χώρα. Και αυτοί που το μεταδώσανε στο Διαδίκτυο δεν σκέφτονται την πατρίδα του ΓΑΠ. Οι μόνοι που την σκέφτονται είναι αυτοί οι λεβέντες που μαχαιρώνουν μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας με την ευγενική υποστήριξη των δυνάμεων του νόμου. Έτσι, για να καθαρίσει ο τόπος από κάθε τι ανθρώπινο. Για να κυριαρχήσει για πάντα η υποταγή στο κέρδος και την εκμετάλλευση. Με στυλοβάτες τους πατριώτες όπως ο ΓΑΠ και τους ρεαλιστές της έσχατης αθλιότητας και ηλιθιότητας, τους πλήρως υποταγμένους στους κανόνες. Οι νομοταγείς πολίτες πάντα υπάρχουν στους δύσκολους για την πατρίδα καιρούς. Στη διάρκεια της κατοχής ήταν οι περίφημοι γερμανοτσολιάδες. Μα υπάρχει μια μεγάλη από τότε διαφορά: ο εισβολέας είναι η κοινωνική εκμετάλλευση των ντόπιων σε συνεργασία με την Ε.Ε. Είναι αυτό που λέγεται αφεντικά, αστική τάξη.
Και η ηττοπάθεια, η απελπισία, η ελπίδα ότι εμείς θα γλυτώσουμε και θα την πάθει ο γείτονας, ο φόβος, όλα αυτά και άλλα τόσα αφήνουν να εκβιάζει ο κάθε ΓΑΠ χωρίς φραγμό. Και χωρίς τσίπα. ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΑΚΙΝΗΤΟΙ, ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΤΟ ΧΑΜΟ ΜΑΣ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου