ΓΑΠ και γάντι

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού 

από την Κυριακάτικη Αυγή

ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ως γνωστόν δεν χρησιμεύουν μόνο για να προστατεύουν τα χέρια μας όταν κρυώνουν. Πρακτικά και συμβολικά έχουν και πλείστες όσες άλλες λειτουργίες. Κάποιον, τον Άδωνη παραδείγματος χάρη, χρειάζεσαι γάντια για να τον πιάσεις. Άλλον πάλι, όπως τον Παπανδρέου, του φέρονται με το γάντι οι Στρως Καν και οι Τρισέ, ο Μητσοτάκης, ακόμα και ο Καρατζαφέρης. Κάποιοι χρειάζονται γάντια για να κάνουν τη σκληρή και βρώμικη δουλειά, όπως ο Παπουτσής ας πούμε με τους μετανάστες. Σε άλλους ταιριάζουν γάντι διάφορες ανθρώπινες εκδηλώσεις, όπως στον Δημαρά το συγκρατημένο κλάμα. Το γάντι ως αξεσουάρ και ως ιδέα είναι όπως βλέπετε πολλαπλών χρήσεων, ακόμα και στην πολιτική.

ΤΟ ΒΟΛΙΚΟ γάντι εμφανίστηκε τις τελευταίες μέρες πάλι στο κέντρο της πολιτικής μας γκαρνταρόμπας. Ο Παπανδρέου αποφάσισε να βγάλει το βελούδινο γάντι και να μας δείξει τη σιδερένια γροθιά του, με το δίλημμα εγώ ή το χάος. Γιατί; Μα γιατί απλούστατα σήκωσε το δεξί γάντι που του έριξε ο Σαμαράς, αλλά και το αριστερό που του έριξαν οι αμετανόητοι αριστεροί. Συνεπώς, αν και προτάσσει φυσικά την Ελλάδα, το σωστό μετά από τις εξηγήσεις που ακολούθησαν τη διακαναλική θα ήταν να αναφωνήσει: για το γάντι ρε γαμώτο. Για το γάντι δηλαδή γίνεται όλη η φασαρία, επικρέμαται επί της κεφαλής μας η απειλή των εκλογών, βρεθήκαμε φάτσα κάρτα με την αποσταθεροποίηση, ανατριχιάσαμε με την πισώπλατη (Ραγκούσης) συνωμοσία. Και φυσικά για το γάντι πήραν τον ανήφορο τα spreads και έφτασαν πάλι στο κόκκινο όπου βρίσκονταν πριν μήνες χωρίς γάντι.

ΦΥΣΙΚΑ ο Παπανδρέου δεν μας είπε για γάντι στη διακαναλική του. Δεν το είδε τότε, ούτε κατάλαβε ότι το σήκωσε, ενώ εμείς καταλάβαμε το ακριβώς αντίθετο, ότι δηλαδή στους πάσης φύσεως αντιμνημονιακούς πέταξε ο ίδιος το γάντι. Εκ των υστέρων όμως του είπαν και μας είπαν ότι δεν συνέβη αυτό που είδαμε και ακούσαμε, απλώς ο Παπανδρέου σήκωσε το γάντι που του έριξαν άλλοι. Κι από τότε αυτό το απαραίτητο για κάθε κομψό άνθρωπο αξεσουάρ το βρίσκουμε παντού -στις καλοραμμένες αγριάδες του Ραγκούση για πισώπλατα μαχαιρώματα, στις πολιτιστικές ενδυμασίες του Χυτήρη, στη μολών λαβέ στολή του Βενιζέλου, ακόμα και στην haute couture του Πρετεντέρη -κι αυτός στο γάντι του Σαμαρά έχει κολλήσει. Εν ολίγοις ο Παπανδρέου δεν κήρυξε ανένδοτο με το δίλημμα εγώ ή το χάος, ένα γάντι σήκωσε ο άνθρωπος.

ΚΑΛΩΣ, και έτσι είναι αν έτσι νομίζουν. Ας ρωτήσουμε όμως κι εμείς, με το γάντι εννοείται. Γιατί έσκυψες και το σήκωσες ευλογημένε το γάντι που σου έριξαν οι όποιοι γνήσιοι ή ντεμέκ αντιμνημονιακοί; Το πρώτο ήταν ή το τελευταίο που σου ρίχνουν; Κι αφού το έριξαν μήνες πριν από τις εκλογές, τι σου ήρθε να το σηκώσεις τώρα -δεν το είχες δει πιο πριν; Κι άντε το είδες με κάτι μήνες καθυστέρηση, δεν σου είπε κανείς ότι ο πρωθυπουργός δεν σηκώνει ότι να ‘ναι γάντι που του ρίχνουν, γιατί τότε δεν είναι πρωθυπουργός, αλλά γαντάκιας; Και μπορεί να ανεβάσει τα spreads στα ύψη, να κατεβάσει την αξιοπιστία του στα βάθη, να ρίξει τον Παπακωνσταντίνου σε κατάθλιψη, τον Στρως Καν σε θλίψη και τις αγορές στην αγκαλιά νέων φόβων -από κείνους που τους έχει φοβηθεί το μάτι μας;

ΤΟΥΣ ΒΟΛΕΨΕ πάντως και τον έπεισαν ότι έχει σηκώσει το γάντι. Και βλέπουμε τώρα τον Παπανδρέου να το βγάζει βόλτα στην Ευρώπη (το γάντι). Και υπουργούς να το δείχνουν στα παράθυρα (το γάντι). Και δημοσιογράφους να το μασάνε δημοσίως ( το γάντι). Και φυσικά την πολυπληθή πελατεία του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών ετερόκλητων αντι-φιλο-μνημονιακών δυνάμεων να αναρωτιέται αν όντως τρώγεται (το γάντι). Η απάντηση είναι ότι φυσικά και τρώγεται. Άλλα τόσες φορές σε τόσα χρόνια που έφαγε ο κόσμος προεκλογικώς τέτοια γάντια, έμαθε ότι τρώγονται μεν αλλά δεν χωνεύονται με τίποτε. Ως εκ τούτου υπάρχει φόβος να μείνει μετεκλογικώς ο Παπανδρέου με το γάντι στο χέρι…