Καισαριανή των ονείρων μας και των συμβολισμών

(πηγή)

του Στέλιου Παππά

από την ΑΥΓΗ 

Δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Νικητής και στο Δήμο Καισαριανής ήταν η αποχή. Σε σχέση με τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές υπήρξαν 3.900 λιγότερα έγκυρα ψηφοδέλτια. Τo μέγεθος έχει αξία, αν σκεφτούμε ότι ο πρώτος συνδυασμός πήρε μόλις 3.200 στις προχθεσινές εκλογές. Ίσως στην Καισαριανή η αποχή αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία που υπερβαίνει τα όριά της. Το γράφω αυτό διότι ο Δήμος και ο Δήμαρχος Καισαριανής έχουν συνδέσει τη δράση και τις επιτυχίες τους με την κινητοποίηση του λαού.

Με λαϊκή κινητοποίηση απέτρεψε την τσιμεντοποίηση του Υμηττού. Με λαϊκή κινητοποίηση κέρδισε διαχρονικά όλο το χώρο του Σκοπευτηρίου και, στο τελευταίο διάστημα, το χώρο που μετατρέπεται σε Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, σε σφοδρή σύγκρουση με την χουντοκρατούμενη Σκοπευτική Εταιρεία. Με δημοψήφισμα καθιέρωσε την ανακύκλωση. Ας μην κάνουμε, βέβαια, εδώ τον απολογισμό. Όμως αξίζει να επισημάνουμε ότι το φαινόμενο της αποχής αποκτά ένα βαθύτερο περιεχόμενο που υπερβαίνει τα όρια ακόμη και ενός Δήμου, ο οποίος έχει συνδέσει την πορεία του με την λαϊκή κινητοποίηση.

Ο λαός μας, όπως σε κάθε περίοδο κρίσης, αναπτύσσει αμυντικά και φοβικά σύνδρομα. Χάνει την αυτοπεποίθησή του και τη φιλοδοξία του να κάνει κάτι, να δημιουργήσει για την προσωπική του ζωή και πολύ περισσότερο για το κοινό καλό. Αναζητάει το καταφύγιο για να αισθανθεί ότι από κάπου προστατεύεται, όταν γύρω του κατεδαφίζονται όσα στο προηγούμενο διάστημα θεωρούσε ως δεδομένα.

Εμείς, νομίζοντας ότι λέμε κάτι περισπούδαστο, του μιλάμε για την «κρίση του πολιτικού συστήματος». Όσο σωστή κι αν είναι η διατύπωση δεν την κατανοεί ο λαός και δεν θα την καταλαβαίνει όσο καθυστερούν και όσο δεν διαμορφώνονται οι όροι για μια νέα πορεία με ορατά τα μελλοντικά αποτελέσματα. Από την άποψη αυτή είναι απόλυτα εξηγήσιμη η αποχή στις εκλογές. Είναι όμως και δικαιολογημένη;

Είναι σαφέστατα αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα ο κάθε πολίτης να εκφράζει, με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί, την άποψή του. Αν όμως δημοκρατία είναι μια διαδικασία μέσα από την οποία ο λαός εκφράζει αυθεντικά και χωρίς δυνατότητα παρερμηνείας τη θέλησή του, τότε η αποχή δεν αποτελεί διαδικασία που μπορεί να καλύψει αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας.

Το παράδειγμα της Καισαριανής είναι χαρακτηριστικό. Πλειοψήφησε ο συνδυασμός που είναι υπέρ του μνημονίου, όταν η τεράστια πλειοψηφία των Καισαριανιωτών, όσων ψήφισαν, αλλά, κατά τη γνώμη μου, και της μεγάλης πλειοψηφίας όσων απείχαν, ήταν εναντίον. Απέρριψαν δηλαδή το δίλημμα των εκλογών που έβαζε πρωθυπουργός, και την συνολική κυβερνητική πολιτική.

Όμως, η μεγάλη αποχή έδωσε τη δυνατότητα για παρερμηνείες. Για την δημοκρατία η συμμετοχή είναι ο εγγυητής των δικαιωμάτων του λαού. Για την Αριστερά, που θέλει να κερδίζονται νέα δικαιώματα υπέρ του λαού, είναι η ζωογόνος πνοή. Αντίθετα, όσο μειώνεται η συμμετοχή στα κοινά, τόσο διευρύνεται το έλλειμμα δημοκρατίας, τόσο διευρύνεται ο χώρος για την αποθέωση των καθεστωτικών μηχανισμών που επιδιώκουν να χειραγωγούν τον λαό και να ερμηνεύουν παραμορφωτικά τη βούλησή του.

Ας μου επιτρέψετε μια προσωπική εξομολόγηση. Αισθάνομαι ασφυξία όσο νοιώθω την πιθανότητα να βρεθούμε χωρίς λαό, δηλαδή έναν λαό τρομοκρατημένο, παθητικό και άβουλο. Οι ευθύνες μας ως δύναμη της Αριστεράς είναι μεγάλες, αλλά και η συμμετοχή του λαού είναι επίσης επιβεβλημένη. Υπάρχει και συλλογική αλλά και προσωπική ευθύνη. Η αποχή είναι ένας εκ των προτέρων προδομένος έρωτας. Μας δίνει την ικανοποίηση της στιγμής αλλά και μας στερεί τον αέναο έρωτα της συλλογικής προσφοράς και δημιουργίας.

Ας έλθουμε λοιπόν και σε αυτά που θεωρούνται πιο πεζά. Σίγουρα λοιπόν στον δεύτερο γύρο, ο λαός της Καισαριανής θα διορθώσει εκκωφαντικά την παρερμηνεία της ψήφου του, αναδεικνύοντας, για μια ακόμα φορά, τις δυνάμεις που αντιστέκονται στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων του και στην απαξίωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

 Γιατί αυτή η σιγουριά; Γιατί ο λαός της Καισαριανής, και όχι μόνο, ξέρει να υπερασπίζεται τους συμβολισμούς που τον συνδέουν με την ιστορία του και με τα όνειρα του. Η Καισαριανή είναι ένας από αυτούς τους απαράγραπτους «συμβολισμούς».