Προσοχή στο μανίκι!

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την ΑΥΓΗ

Αρκεί μια ματιά στα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου για να διαπιστώσει κανείς ότι το κύμα της αποχής-λευκού-άκυρου που πήρε παραμάζωμα τους εκπροσώπους του δικομματισμού δεν άφησε στεγνούς και τους αριστερούς συνδυασμούς. Μπορεί στην Πετρούπολη, ή στο Ελληνικό-Αργυρούπολη, η συμμετοχή να είναι πιο αξιοπρεπής από άλλους δήμους, αλλά στην τελική, ακόμα κι εκεί, πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους επιλέγουν στον δεύτερο γύρο την αποχή, ή γυρίζουν την πλάτη στους πάντες με το λευκό και το άκυρο.

Υπάρχουν φυσικά εδώ επιμέρους εξηγήσεις, όπως ας πούμε η στάση του ΚΚΕ απέναντι σε αριστερούς υποψήφιους που δεν ήταν «δικοί του» -αυτό ίσως έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Καισαριανή. Αλλά αν παραμείνει κανείς μόνο σ’ αυτές μάλλον αναπαράγει εμφύλιους, παρά παράγει προβληματισμό. Στην πραγματικότητα, αν δούμε κάπως πιο προσεκτικά τα αποτελέσματα, θα διακρίνουμε δυο στάσεις, ή τάσεις, απέναντι στους αριστερούς συνδυασμούς παντός χρώματος. Ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων απλώνουν το χέρι για να αρπαχτούν από την αριστερά, ενώ ένα άλλο, εξίσου μεγάλο αν όχι μεγαλύτερο, το απλώνει για να την τραβήξει από το μανίκι -μέχρι να της το σκίσει δηλαδή.

Είναι προφανές λοιπόν ότι πολλοί θεωρούν την αριστερά όχι λύση, αλλά μέρος του προβλήματος. Αν έχουν δίκιο ή όχι είναι μια άλλη ιστορία. Το σίγουρο είναι ότι έτσι εισπράττουν την πραγματικότητα. Επειδή κάποιοι αριστεροί δήμαρχοι τα έκαναν μούσκεμα; Επειδή η εικόνα της πολυδιάσπασης δίνει την εντύπωση χάβρας και ιδιοτέλειας; Επειδή ο κομματικός αυτισμός είναι απωθητικός και αποκλείει τους κοινούς όρους μιας ρεαλιστικής διεξόδου; Η διάγνωση χρειάζεται πολλή συλλογική σκέψη, πολλή προσωπική ειλικρίνεια και πολλή διάθεση αυτοκριτικής.

Έτσι κι αλλιώς πάντως, όχι μόνο η θετική ψήφος στους αριστερούς συνδυασμούς, αλλά ακόμα και η αποχή-λευκό-άκυρο εναντίον όλων (και εναντίον τους) είναι θετικές εξελίξεις. Για προφανείς λόγους η πρώτη. Αλλά και η δεύτερη, γιατί πιστοποιεί την οργισμένη απομάκρυνση εκατομμυρίων πολιτών από το σύστημα εξουσίας. Και άρα προσφέρει στην αριστερά ένα τεράστιο ακροατήριο, που ο λόγος της δεν το έχει πείσει μέχρι σήμερα, αλλά μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι είναι πιο έτοιμο από ποτέ να την ακούσει. Αν δεν παραμείνει βέβαια κολλημένη και κατά την περίοδο της μετεκλογικής -και προεκλογικής- ρευστότητας που μόλις άρχισε, στα ίδια και τα ίδια…