Υποκινητές και υποκινούμενοι

(πηγή)

του Κώστα Παναγιωτάκη

από την Αυγή

Ένα από τα ιδεολογήματα που η κυβέρνηση Παπανδρέου χρησιμοποιεί κατά των μεταναστών απεργών πείνας είναι ότι δήθεν υποκινούνται από όσους Έλληνες πολίτες συμπαραστέκονται στον αγώνα τους κατά της προφανούς κυβερνητικής αναλγησίας. Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που η ταμπέλα του παρακινούμενου χρησιμοποιείται ως μέσο απαξίωσης κινημάτων που εναντιώνονται στη χρεωκοπία των κυβερνητικών επιλογών, στην προκειμένη περίπτωση, ο χαρακτηρισμός αυτός φέρει και ρατσιστικά χαρακτηριστικά, διότι υπονοεί ότι οι μετανάστες στερούνται οποιασδήποτε πολιτικής αυτενέργειας και είναι ανίκανοι από μόνοι τους να αντιληφθούν τις ανάγκες τους και να αντιταχθούν στην παραβίαση και των πιο υποτυπωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. 

 

Η αθλιότητα των ισχυρισμών αυτών θυμίζει τις αιτιάσεις του Καντάφι ότι ο εξεγερμένος λιβυκός λαός είναι υποχείριο της Αλ Κάιντα. Οι περιπέτειες του Καντάφι και διαφόρων άλλων φίλα προσκείμενων προς το ΠΑΣΟΚ δικτατόρων και ως πρότινος μελών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν φαίνεται να έχουν διδάξει την κυβέρνηση Παπανδρέου τους κινδύνους που απορρέουν από την αλαζονεία της εξουσίας.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί όμως ότι η λεκτική άρνηση της πολιτικής αυτενέργειας και των απεργών πείνας και των ενεργών πολιτών εν γένει πιθανότατα απορρέει και από το λανθάνοντα φόβο του τι θα μπορούσε να συμβεί αν η αυτενέργεια των λαϊκών στρωμάτων μετατραπεί από θεωρητική δυνατότητα σε ζώσα πραγματικότητα.  

 

Πράγματι η αποφασιστικότητα και αγωνιστικότητα των απεργών πείνας δεν είναι απλώς η καλύτερη απόδειξη της πολιτικής τους αυτενέργειας. Είναι επίσης πηγή έμπνευσης και για όλους εμάς τους υπόλοιπους που τόσα έχουμε να διδαχθούμε από έναν αγώνα που η κυβέρνηση τόσο περιφρονεί και τόσο φοβάται. Πράγματι ο αγώνας των απεργών πείνας, με όλους τους κινδύνους για τη ζωή και την υγεία τους που αυτός συνεπάγεται, εγείρει για κάθε σκεπτόμενο και ευαισθητοποιημένο πολίτη το εξής ερώτημα: θα μπορούσε ποτέ η απάνθρωπη πολιτική του Μνημονίου να επιβιώσει αν όλοι οι Έλληνες πολίτες άρχιζαν να διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης με την ίδια αποφασιστικότητα και αγωνιστικότητα που επιδεικνύουν οι μετανάστες απεργοί πείνας; 

 

Μήπως, λοιπόν, οι αιτιάσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου κρύβουν τον φόβο ότι το παράδειγμα των δήθεν υποκινούμενων απεργών πείνας θα μπορούσε να υποκινήσει και όλους εμάς να αντισταθούμε στο μνημονιακό αδιέξοδο με όλο και μεγαλύτερη ένταση και αποτελεσματικότητα;




- Ο Κώστας Παναγιωτάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνιολογίας στο New York City College of Technology του City Univesity of New York.