O αστυνομικισμός αντικαθιστά τον λαϊκισμό

από Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

του Πιτσιρίκου

Η εικόνα της Όλγας Τρέμη να είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα –ενώ μιλούσε για το χαμό των δυο αστυνομικών- δημιούργησε αρνητικές εντυπώσεις σε πολλούς και προκάλεσε ειρωνικά σχόλια. Κι όμως, η στάση της ήταν απόλυτα δικαιολογημένη.

Η Όλγα Τρέμη και οι υπόλοιποι τηλεδημοσιογράφοι φυλάσσονται από αστυνομικούς (που πληρώνουμε εμείς). Έχουν προσωπική φρουρά -που τους προστατεύει- και είναι λογικό να αναπτύσσουν μια ειδική σχέση με τους σωματοφύλακες-αστυνομικούς.

Στο πρόσωπο των δυο αστυνομικών που έπεσαν νεκροί από τα πυρά των κακοποιών, οι τηλεδημοσιογράφοι βλέπουν τους δικούς τους αστυνομικούς. Σκέφτονται πως αυτοί οι δυο αστυνομικοί θα μπορούσαν να είναι οι αστυνομικοί που τους προστατεύουν. Και πενθούν. Δεν πενθούν για τους νεκρούς αστυνομικούς. Πενθούν επειδή ξέρουν πως, αν ο αστυνομικός τους πέσει νεκρός, μετά είναι η σειρά τους.

Ο τηλεδημοσιογράφος ξέρει πως οι αστυνομικοί που τον φρουρούν παρακολουθούν το δελτίο – παρακολουθούν τι λέει. Οπότε, ουσιαστικά απευθύνονται στους αστυνομικούς τους. Και λένε αυτά που θέλει να ακούσει ο αστυνομικός, σε μια προσπάθεια να του κρατήσουν το ηθικό ψηλά.

Επίσης, όταν ο Γιάννης Πρετεντέρης γράφει ένα άρθρο για την Αστυνομία, απευθύνεται αποκλειστικά στους αστυνομικούς που τον φυλάνε. Γράφει ό,τι θέλουν να διαβάσουν οι αστυνομικοί. Γίνεται δηλαδή αστυνομικιστής.

Ο λαϊκισμός των τηλεδημοσιογράφων έχει αντικατασταθεί από τον αστυνομικισμό – δηλαδή δεν λένε πια αυτά που θέλει να ακούσει ο λαός αλλά λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν οι αστυνομικοί. Αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού –όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- ο λαός δεν έχει απολύτως καμία εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους και είναι έτοιμος να τους πάρει με τις πέτρες.

Οι τηλεδημοσιογράφοι έχουν αντιληφθεί πως ο λαϊκισμός δεν περνάει πια –αφού ο λαός τους έχει πάρει χαμπάρι-, οπότε το έχουν ρίξει στον αστυνομικισμό, με την ελπίδα πως οι αστυνομικοί θα τους σώσουν.

Τα πρώτα δείγματα άκρατου αστυνομικισμού είναι οι ύμνοι στους αστυνομικούς –λες και οι αστυνομικοί είναι ο Γκάντι-, οι αναφορές στις ελλείψεις εξοπλισμού των αστυνομικών, αλλά και η συνεχής αναφορά στους χαμηλούς μισθούς των αστυνομικών. Αφού τα έβαλαν με τους μισθούς και τα δικαιώματα όλων των υπόλοιπων εργαζομένων, τώρα οι τηλεδημοσιογράφοι θα ζητήσουν αυξήσεις μόνο για τους αστυνομικούς –μπορεί να κατέβουν και σε πορεία.

Είναι σίγουρο πως το επόμενο διάστημα οι τηλεδημοσιογράφοι θα αστυνομικίζουν όλο και περισσότερο, θα γίνουν φανατικοί αστυνομικιστές και ο αστυνομικισμός τους θα φτάσει στα ύψη.

Βέβαια, ο αστυνομικισμός δεν αφορά μόνο τους τηλεδημοσιογράφους. Είναι βέβαιο πως οι πολιτικοί οι και πάσης φύσεως νταβατζήδες -που ρήμαξαν τη χώρα και τις ζωές των πολιτών- ελπίζουν πως οι αστυνομικοί θα τους σώσουν και έχουν γίνει μανιώδεις αστυνομικιστές.


(Σήμερα έφερα στην ελληνική γλώσσα τις λέξεις και τους όρους «αστυνομικισμός», «αστυνομικίζω» και «αστυνομικιστής». Ελπίζω οι γλωσσολόγοι να μου το αναγνωρίσουν.)