Ποιός Έλληνας δεν ντρέπεται;

Σκίτσο Carlos Latuff του 2008. Τότε σταματούσαν την ανθρωπιστική βοήθεια. Τώρα σκοτώσουν όσους επιμένουν σε αυτήν...

"Αποτελεί πάγια θέση της Ελλάδας ότι οποιαδήποτε δραστηριότητα Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων πρέπει να ασκείται ελεύθερα, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι είναι σύννομη"  

Αυτή η απίστευτη αθλιότητα είναι η ανακοίνωση του "ελληνικού" υπουργείου εξωτερικών  για την σφαγή των εθελοντών που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα, από το κράτος του Ισραήλ.

Αυτή η απίστευτη αθλιότητα είναι η ανακοίνωση του "ελληνικού" υπουργείου εξωτερικών για την επίθεση κατά -και ελληνικών- πλοίων σε διεθνή χωρικά ύδατα από το κράτος του Ισραήλ

Αυτή η απίστευτη αθλιότητα είναι η ανακοίνωση του "ελληνικού" υπουργείου εξωτερικών για το ό,τι το κράτος του Ισραήλ δεν ενημερώνει για την τύχη των Ελλήνων (και των άλλων βεβαίως) που δέχθηκαν την επίθεση

Αυτή η απίστευτη αθλιότητα είναι η ανακοίνωση του "ελληνικού" υπουργείου εξωτερικών  και είναι ίσως παγκοσμίως η μόνη ανακοίνωση που ΔΕΝ καταδικάζει, ΔΕΝ ζητά τον λόγο, ΔΕΝ τίποτα...

Αυτή η απίστευτη αθλιότητα είναι η ανακοίνωση του "ελληνικού" υπουργείου εξωτερικών του οποίου προΐσταται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και δυστυχώς έλληνας  πρωθυπουργός Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. (ναι με μικρό "ε" όχι για την καταγωγή μα για την δουλοπρέπεια)

Καλή σας μέρα...

από loufer25

Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου - Ο παλιάτσος

Στίχοι: Μέλπω Ζαροκώστα
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Πρώτη εκτέλεση: Παιδική Χορωδία Ωδείου Kodaly


Ένας παλιάτσος είμαι εγώ
καλή σας μέρα
Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ
ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα
γι' αυτό κι εγώ θα σας το πω...

Τραγούδι λέω δυνατά
ν' ακούσουν όλα τα παιδιά
ν' ακούσει η πολιτεία
κι απ' το τραγούδι μου αυτό
παλιάτσοι άλλοι εκατό
να βγουν στην κοινωνία

Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα
να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής
να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία
να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις

Τραγούδι λέω δυνατά
ν' ακούσουν όλα τα παιδιά
ν' ακούσει η πολιτεία
κι απ' το τραγούδι μου αυτό
παλιάτσοι άλλοι εκατό
να βγουν στην κοινωνία

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ
καλή σας μέρα...

"Διαβάζοντας" τις δημοσκοπήσεις Δεκέμβρη-Μάη...

Αποσπάσματα και πίνακες από εκτενές άρθρο του Κώστα Πουλάκη στην Κυριακάτικη ΑΥΓΗ, που αναλύει τις τάσεις που έχουν καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις του τελευταίου εξαμήνου (Δεκέμβρης 2009 - Μάης 2010)

Για τα επεισόδια στη Λαμία κι αυτά που έρχονται ελέω Κούγια...

Στη ΝΕΤ, σήμερα το πρωί, είχαν συζήτηση για την βία στον "αθλητισμό" με αφορμή τα επεισόδια των χουλιγκάνων χθες στη Λαμία. Σε τηλεφωνική του παρέμβαση, ο Φίλιππος Συρίγος τόνισε τις ευθύνες της πολιτείας που επιτρέπει να λειτουργούν παράνομα οι σύνδεσμοι "φιλάθλων" ("ιδιωτικούς στρατούς" και "συμμορίες" τους χαρακτήρισε), αφού το 90% εξ αυτών δεν πληρούν τις  προϋποθέσεις που ορίζουν οι νόμοι! 

Προφανώς οι άνθρωποι του υποκόσμου που έχουν εισχωρήσει στο χώρο του "αθλητισμού" και χρησιμοποιούν τους κάφρους των συνδέσμων ως "ιδιωτικούς στρατούς" είναι υπεράνω των νόμων... Αλλά αυτά είναι γνωστά -όπως γνωστή και η ενοχή του ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ. που, "προληπτικά", συλλαμβάνει παιδιά που πηγαίνουν σε διαδηλώσεις, αλλά ποτέ χουλιγκάνους των ιδιωτικών στρατών που ανά Σαββατοκύριακο σκορπούν τον τρόμο... 

Στη συζήτηση (δεν την είδα από την αρχή) ήταν κι ο δικηγόρος Αλέξανδρος Κατσαντώνης, και την ώρα που έκλεινε η κουβέντα, είπε (η μεταφορά είναι από μνήμης αλλά πιστεύω ακριβής):  

"Θέλω να πω κάτι. Στις 8 Ιουνίου, αποφυλακίζεται ο κατηγορούμενος για τον φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μια δίκη που κανονικά δεν μπορούσε να διαρκέσει παραπάνω από 15 μέρες, έχει τραβήξει τρεις μήνες. Τον Δεκέμβρη του 2008 που δολοφονήθηκε το παιδάκι είχαμε επεισόδια σε όλη την Ελλάδα. Αν στις 8 Ιουνίου γίνουν επεισόδια κι έχουμε έναν νεκρό, ποιός θα τον χρεωθεί; Το λέω για να μην είμαστε πάλι εδώ σε λίγες μέρες και θρηνούμε πάνω από ένα νεκρό!"

"Θέλω μια αστυνομία να βαράει στο ψαχνό"

Εικόνα από την Αργεντινή το 2001-2. Προφανώς κάποιοι δημοσιοκάφροι αυνανίζονται με αυτή... Παιδιά, αφήστε μικρόφωνα, Mont Blanc και κάμερες, και πάρτε την Ντούβλη να εκτονωθείτε! Την Ντούβλη, γιατί η Τζούλια θα σας πέσει πολύ κουλτουριάρα!

Μετά από μπαράζ δημοσιευμάτων στην εφημερίδα τους και κειμένων σε ιστοσελίδες τους που ξεκίνησαν να ζητούν την καταστολή των κινητοποιήσεων, περάσανε στο να προτείνουν κατάργηση άρθρων του Συντάγματος, φτάσανε στο να ζητούν να τεθεί εκτός νόμου το ΚΚΕ, χθες, στο ραδιόφωνο του συγκροτήματος Αλαφούζου, ακούσθηκε και το αίσχος "θέλω μια αστυνομία να βαράει στο ψαχνό"!!!

Μπλέξαμε άσχημα!

Σηκωμένα μανίκια, βλέμμα γεμάτο αποφασιστικότητα, παπανδρεϊκή προσήνεια. Λαμπερή η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην ακριτική Κομοτηνή. Σχεδόν τρομακτική... Καταλαβαίνει τι ακριβώς κάνει; Έχει συναίσθηση πού οδηγεί τη χώρα; Υποψιάζεται τα συναισθήματα που γεννούν οι προεκλογικού τύπου χαιρετούρες μπροστά στις κάμερες; Τα σχόλια που προκαλεί όταν δηλώνει πόσο πονάει για τους αδύναμους και ταυτόχρονα ποζάρει πανευτυχής σε στυλ είμαι και θα είμαι ο πρωθυπουργός; Μπλέξαμε άσχημα, αυτό είναι το μήνυμα της φωτογραφίας… (από την Κυριακάτικη ΑΥΓΗ)

Ευρωπαϊκή Ένωση ή ένωση αγορών και νομίσματος;

Το σκίτσο του Soloup δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι, 27.5.2010

Το κείμενο του Παναγιώτη Λαφαζάνη, που ακολουθεί, γραμμένο και δημοσιευμένο το φθινόπωρο του 1998 στο περιοδικό «Δίαυλος» (3ο Τεύχος), είναι πράγματι ένα ντοκουμέντο: το αναδημοσιεύω σήμερα απλώς και μόνο για να καταδειχθεί ότι κανείς δεν είναι αθώος του αίματος απ’ όσους σήμερα κλαψουρίζουν υποκριτικά για το κατάντημα της χώρας – είτε πρόκειται για αριστερούς «ευρωπαϊστές» είτε για δεξιούς (νεο)φιλελεύθερους είτε για «σοσιαλιστές» τύπου Σημίτη.

Ειδικά όταν ο τελευταίος έχει το θράσος να μιλά για τις βαρύτατες επιπτώσεις των μέτρων στην κοινωνία, ενώ κανένα από τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που τον γλείφουν ακόμη και σήμερα δεν έχει τα κότσια να του θυμίσει ότι υπήρξε εκ των βασικών αρχιτεκτόνων της σημερινής καταστροφής...

Το αναδημοσιεύω δε για έναν ακόμη προσωπικό λόγο: Ήδη από τις αρχές του 2008, όταν άρχιζε η τρελή δημοσκοπική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια συζήτησή μας, προειδοποιούσα τον Παναγιώτη για την ανώμαλη προσγείωση του πολιτικού του χώρου, μια πρόβλεψη η οποία δεν άργησε πολύ να επιβεβαιωθεί. Εκείνος επέμενε να με προειδοποιεί για το σκάσιμο της τεράστιας χρηματοπιστωτικής φούσκας προσδιορίζοντας μάλιστα τις ΗΠΑ ως αφετηρία του κακού και επισημαίνοντας τους κινδύνους που εκκολάπτονταν τόσο για την οικονομία της Ελλάδας όσο και για τα εθνικά θέματα.

Κανείς από τους δυο μας δεν έπεισε τον άλλον. Τελικά και οι δύο – ο καθένας από τη σκοπιά του – είχε δίκιο σ' αυτό που επεσήμαινε και ταυτοχρόνως άδικο γι' αυτό που δεν πίστευε. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Λαφαζάνης ήταν και είναι ένα από τα πιο δυνατά μυαλά και τα πιο σημαντικά της Αριστεράς – και κακώς, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται εκτός του ηγετικού παιχνιδιού στο κόμμα του. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θα αναδημοσιεύσω τις επόμενες μέρες κάποια ακόμη παλαιά κείμενά του, τα οποία, δυστυχώς, αποδείχθηκαν προφητικά...

Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, εδώ και καιρό, χορεύει στους ρυθμούς κατά πρώτο λόγο του ενιαίου νομί­σματος («ευρώ») και κατά δεύτερο λόγο της μελλοντικής διεύρυνσης από τις 10 χώρες της Κεντρικής - Ανατολικής Ευρώπης και την Κύ­προ, διεύρυνση που προβλέπεται ότι θα εξελιχθεί σε δύο φάσεις (6+5).

Οι κυρίαρχοι πολιτικοί και οικο­νομικοί κύκλοι σε ευρωπαϊκό επίπε­δο, αλλά και σε κάθε μεμονωμένη χώρα, μοιάζουν να έχουν πάθει παράκρουση με την προοπτική του «ευρώ». Δεν συζητάω, φυσικά, για την Ελλάδα, όπου ο στόχος της ένταξής της στον ενιαίο νόμισμα έχει πάρει, χωρίς καμία ουσιαστική συζήτηση, τον χαρακτήρα νέας μεγά­λης «εθνικής ιδέας», η οποία συνο­δεύεται και από τον περίφημο «μονόδρομο» για την υλοποίησή της.

Το «ευρώ», ούτε λίγο ούτε πολύ, σε όλη την Ευρώπη τείνει να παρουσιαστεί ως το φάρμακο για όλες τις ασθένειες. Στην ουσία για τους κυ­ρίαρχους πολιτικούς και οικονομι­κούς κύκλους, ιδιαίτερα της Γερμα­νίας, θεωρείται ως το μέσον και ο δρόμος για τη βίαιη καπιταλιστική ανασυγκρότηση και αντεπίθεση της Ένωσης προκειμένου η τελευταία να αναβαθμίσει τη θέση της στον διε­θνή ανταγωνισμό, αν όχι για να κατακτήσει την ηγεμονία σης παγκό­σμιες χρηματαγορές και αγορές προϊόντων και υπηρεσιών.

Αυτή η άνευ ιστορικού προηγού­μενου νομισματοποίηση του ευρωπαϊκού οράματος και της ευρωπαϊ­κής προοπτικής όχι μόνο όφειλε να ανησυχεί, αλλά και να τρομάζει με τη μονομέρειά της.

Κι όμως, όσοι αντιμετωπίζουν κριτικά το όλο εγχείρημα, αναδεικνύοντας τις εξόφθαλμες αντιφάσεις και τις επώδυνες παρενέργειές του, στιγματίζονται, περίπου, ως «παλαιοημερολογίτες» ή «άνθρωποι των σπηλαίων» και κατηγορούνται ως αντιευρωπαϊστές. (Είναι άκρως αξιοπερίεργο ότι οι ίδιοι κύκλοι που αντιμάχονται τον ελληνικό εθνικι­σμό υιοθετούν με τόσο φανατικό τρόπο έναν άκριτο και σχεδόν ολοκληρωτικού χαρακτήρα «ευρωπαϊ­κό» εθνικισμό!)

Σε πείσμα των κρατουσών από­ψεων, οι οποίες έχουν περιβληθεί το φωτοστέφανο θρησκευτικού δόγμα­τος, θα προσπαθήσω όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά να τεκμηριώσω ότι:

Πρώτον: Το «ευρώ», έτσι όπως οι­κοδομείται, αποτελεί μηχανισμό κοινωνικής εκθεμελίωσης της Ευρώπης.

Δεύτερον: Η διαμόρφωση του «ευρώ» δεν πρόκειται να αποβεί παράγοντας σταθερότητας, αλλά πε­ραιτέρω αστάθειας και ανασφάλειας για την Ευρώπη ως σύνολο και για τα κράτη μέλη της.

Τρίτον: Ο αποκλειστικά αγοραίος και μονεταριστικός δρόμος οικοδόμησης δεν οδηγεί κατ' ανάγκην στην ενοποίηση, αλλά μάλλον στην απο-ενοποίηση και σε περαιτέρω αποκλίσεις, παράλληλα με την πολιτική επικυριαρχία των ισχυρών κρατών εντός της ευρωπαϊ­κής Ζώνης.

Τέταρτον: Η Ελλάδα θα υποστεί βαρύτατες οικονομικές και κοινωνι­κές συνέπειες (πασιφανείς ήδη) για να εισέλθει στο ευρώ, οι οποίες όχι μόνο δεν θα ανακοπούν, αλλά θα επιταθούν στη συνέχεια, προκειμέ­νου η χώρα να παραμείνει στη Ζώνη του ενιαίου νομίσματος.

Πέμπτον: Η σχεδιαζόμενη διεύ­ρυνση της Ένωσης, τέλος, υπ’ αυτές τις ευρωπαϊκές συνθήκες θα έχει άκρως δυσμενείς επιπτώσεις για τις πιο αδύναμες χώρες, ενώ θα ενισχύ­σει την πολιτική και οικονομική θέ­ση των ισχυρότερων χωρών. [...]

Το «ευρώ» παράγοντας αστάθειας

Ο τρόπος που οικοδομείται, κατά Μάαστριχτ και Άμστερνταμ, το «ευρώ» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυ­τόματος μηχανισμός που υπαγορεύει στις εθνικές κυβερνήσεις να προχω­ρήσουν στην κοινωνική αποδόμηση της Ευρώπης. Γεγονός που θα έχει (και έχει ήδη) όλο και πιο εκρηκτι­κές κοινωνικές επιπτώσεις στην Ελλάδα, τόσο για να εισέλθει στο «ευρώ» όσο και, εφόσον μπει, για να παραμείνει εντός της νομισματικής Ζώνης. Τούτη την αυτονόητη, σχε­δόν, αλήθεια την υποκρύπτουν ή τη συγκαλύπτουν οι κυρίαρχοι κύκλοι.

Τίποτε πιο ατεκμηρίωτο, επίσης, δεν υπάρχει από τους ισχυρισμούς ότι η προώθηση, μετά την ενιαία αγορά, του ενιαίου νομίσματος θα συμβάλει στην οικονομική σταθε­ρότητα και προοπτική της Ένωσης.

Αντιθέτως, τόσο τα υπέρμετρα άνισα επίπεδα ανάπτυξης και παραγωγικό­τητας ανάμεσα στα κράτη μέλη και τις περιφέρειες (καμιά ουσιαστική μέριμνα για πραγματική οικονομική σύγκλιση), όσο και η σχετικά περιο­ρισμένη κινητικότητα κεφαλαίων και πολύ περισσότερο η κινητικότη­τα εργασίας ανάμεσα στα κράτη μέ­λη, θα επιτείνουν, σε συνθήκες ενι­αίου νομίσματος, τις ανισορροπίες και τις αποκλίσεις θέτοντας σε δοκι­μασία το ίδιο το «ευρώ» και την ύπαρξή του.

Και αυτό πολύ περισσότερο αν συνυπολογίσουμε τις υφέσεις και κάθε μορφής «κυκλικές» ή άλ­λες κρίσεις (νομισματικές, χρηματιστηριακές) που κατά καιρούς ξεσπά­νε στον καπιταλισμό, όσο και αν επιμελώς φροντίζουν να τις αγνοούν οι θιασώτες του «ευρώ».

Φανταστείτε, λοιπόν, μία «νομι­σματική» κρίση σαν αυτή που εμφανίστηκε στην Ευρώπη τον Σεπτέμβριο του 1992, τινάζοντας στον αέρα το Ευ­ρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ) και εξωθώντας, σχεδόν, όλα τα ευρωπαϊκά νομίσματα σε μία και δύο υποτιμήσεις. Σκεφθείτε, επίσης, ότι οι βαθύτερες οικονομικές ανι­σορροπίες, που ήταν η αιτία αυτής της κρίσης, να συνέβαιναν σε περίοδο ύπαρξης του «ευρώ», όπου οι κυβερ­νήσεις δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφύγουν σε υποτιμήσεις.

Τότε τα μόνα «σταθεροποιητικά» μέσα που θα τους απέμεναν θα ήταν η ένταση της λιτότητας, η αναγκαστική απο­διάρθρωση σημαντικού μέρους του παραγωγικού δυναμικού και η πε­ραιτέρω αύξηση της ανεργίας.

Η δραχμή, για παράδειγμα, από το 1974 έως σήμερα, έχει χάσει περίπου το 100% της αξίας της εξαιτίας αλλε­πάλληλων υποτιμήσεων και διολίσθησης. Θεωρήστε, λοιπόν, έστω λί­γο σχηματικά, τι θα έπραττε η Ελλά­δα αν ήταν όλη αυτήν την περίοδο στο «ευρώ», χωρίς επομένως δυνατό­τητα μείωσης της συναλλαγματικής της ισοτιμίας. Οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες θα ήταν τραγι­κές. Εκεί οδηγούμαστε με ιαχές εν­θουσιασμού.

Ο τραγέλαφος ολοκληρώνεται αν προσμετρήσουμε τις υφέσεις που κατά καιρούς πλήττουν τα κράτη μέ­λη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο, οι οποίες μπορεί να προ­καλούνται από εσωτερικούς ή εξωγενείς παράγοντες. Σε μία τέτοια περί­πτωση ούτε οι χώρες μέλη μεμονω­μένα ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο θα έχουν τη δυνατότητα να αναθερμάνουν την οικονομία τους, ενώ δεν θα μπορεί να χαραχθεί ούτε ευρωπαϊκή συναλλαγματική πολιτική με πολιτικά κριτήρια και με στόχο την ανάκαμψη.

Αντιλαμβανόμεθα, λοιπόν, ότι σε μία τέτοια περίπτωση οι υφέσεις θα γίνονται πολύ πιο οδυνηρές και μα­κροχρόνιες, με καταστροφικές κοινωνικές επιπτώσεις, ενώ το «ευρώ» θα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέ­ρα.

Προς ενοποίηση ή γερμανική επικυριαρχία;

Ο συλλογισμός των περισσοτέ­ρων, ίσως, εκ των καλοπροαίρετων υποστηρικτών του «ευρώ» είναι ότι, παρά τα προβλήματα και τις αντιφά­σεις του εγχειρήματος, το ενιαίο νό­μισμα θα αποβεί μοχλός προς την πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο συλλο­γισμός μοιάζει απλός και περίπου αυτονόητος: η ενιαία αγορά συν το ενιαίο νόμισμα θα πιέσουν σιγά - σι­γά τα πράγματα και θα καταστή­σουν λίγο - πολύ αναπότρεπτη την πολιτική και οικονομική ενοποίηση (δεν συζητώ εδώ τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον προσανατολι­σμό της). Ο αυτοματισμός αυτός που προσπαθούν να μας υποβάλουν εί­ναι αρκετά απλοϊκός, αν όχι και αφελής.

Η ιστορία της διαμόρφωσης κρατικοπολιτικών ενοτήτων (εθνών, ομοσπονδιών, συνομοσπονδιών) υπήρξε ακριβώς αντίστροφη: η πολιτική ενότητα διαμόρφωνε την αγο­ρά και το νόμισμα και όχι το αντίθετο. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγού­μενο η αγορά και το νόμισμα να υπήρξαν το όχημα πολιτικής ενοποί­ησης. Μόνο ένας εκχυδαϊσμένος, αγοραίος και νομισματικός οικονο­μισμός μπορεί να υποστηρίζει έναν τέτοιο αυτοματισμό.

Η πολιτική ενο­ποίηση απαιτεί ένα αντίστοιχο μεγά­λο κίνημα, μία ισχυρότατη πολιτική βούληση και κοινωνική ώθηση.

Μία τέτοια πολιτική βούληση δεν υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ανάλογο πολιτικό κίνη­μα και ούτε φαίνεται πως μπορεί να διαμορφωθεί στην πορεία, όταν το «ευρώ» θα ταυτίζεται στα μάτια των λαών με την επιδείνωση της θέσης τους, με μεγαλύτερες ανισότητες και αποκλίσεις.

Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση να δια­μορφωθεί ως μία Ζώνη απελευθερω­μένης αγοράς και νομίσματος εντός της οποίας θα κυριαρχούν οικονομικά οι πιο προωθημένες μερίδες του κεφαλαίου και οι πιο προηγμένες οικονομίες, ενώ πολιτικά θα ηγεμο­νεύει η Γερμανία με «κανίς» τη Γαλλία (γερμανογαλλικός άξονας). Δυστυχώς αυτή είναι η οικονομική και πολιτική πραγματικότητα που οι­κοδομείται στην Ευρώπη, η οποία όλα δείχνουν πως θα ενισχυθεί με τη σχεδιαζόμενη διεύρυνση της Ευρω­παϊκής Ένωσης. [...]

- πηγή: Ανεμογκάστρι

Βλαξ ή κυνικός;

Χθες άκουσα τον ΓΑΠ να λέει στην Κομοτηνή πως "δεν μπορείς να αφαιρείς τα δικαιώματα κάποιου επειδή είναι αδύναμος" και μου έπεσε το τσιγάρο απ' το στόμα... Αρχίζω να φοβάμαι πως έχουμε ένα μικρό, μικρούτσικο προβληματάκι... Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει τίποτα; Είναι δυνατόν να προκαλεί έτσι; Μήπως δεν παίρνει χαμπάρι τι κάνει και τι, εντελώς αντίθετο, λέει; Με δυο λόγια, μήπως ανατέθηκε σε έναν ηλίθιο να κάνει την βρώμικη δουλειά; Εκτός πια κι αν έχουμε ως πρωθυπουργό, το άκρον άωτον του κυνισμού προσωποποιημένο! Αν κρίνω από την φάση που, μέσα σε μια κατάμαυρη πλαγιά στην Ηλεία, ρώταγε "αυτά όλα είναι καμμένα;"τότε, δυστυχώς για όλους μας, καταλήγω στο πρώτο...

Λίγο μετά -ξανά δυστυχώς- διάβασα στην ΑΥΓΗ τον αντίστοιχο προβληματισμό του Θανάση Καρτερού. Δύο "δυστυχώς" στη σειρά, γιατί όλοι ξέρουμε την γνωστή ρήση του Αϊνστάιν για το απέραντο της βλακείας... Και την επικινδυνότητά της, να συμπληρώσω, όταν ο βλάκας κατέχει εξουσία... Αδύνατον; 

Θανάσης Γκαϊφύλλιας: Θα βρεθούμε ξανά (τον Σεπτέμβρη)!

"Σήμερα αυτά τα τραγούδια είναι άκρως επίκαιρα. Το τονίζω αυτό! Και απευθύνονται κυρίως στους νέους, γιατί ας μη γελιόμαστε, οι νέοι που ήδη έχουν αποκτήσει συνείδηση είναι και τα μεγαλύτερα θύματα και το νιώθουν αυτό και οργίζονται και σίγουρα αυτή η οργή τους θα βρει τρόπο να εκτονωθεί μέσα από διαμαρτυρίες, μέσα από απεργίες και καταλήψεις, μέσα από αγώνες. Όλα τα κεκτημένα που μας πήρανε εν μία νυκτί, πρέπει να αρχίσουμε να τα παίρνουμε πίσω!

Οι προηγούμενες γενιές δεν στάθηκαν στο ύψος τους για να τα διατηρήσουν…κυρίως η δική μου γενιά είναι αυτή που κατασπατάλησε όλους τους αγώνες που έκαναν οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Λοιπόν, οι νέοι τώρα, θα πρέπει να κοιτάξουν λίγο πίσω για να δούνε τα λάθη των παλαιότερων, να διαβάσουν καλά την ιστορία και να γράψουν πραγματικά καινούργια κεφάλαια, καινούργιες σελίδες…γιατί το βιβλίο έχει πια μόνο λευκές σελίδες"

Η ακαταμάχητη ΣημιτοΚαραμανλική πειθώ!

 Μόλις σήμερα το πρωί κατάλαβα το πως κατάφερναν ο κύριος καθηγητής κι ο ανηψιός να πείθουν "αγνούς ιδεολόγους" να γίνουν τα λαδωμένα εξαπτέρυγά τους... Τα επιχειρήματά τους ακαταμάχητα και με π(χ)οιότητα:


από kotsaris77

ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ μαζί!

Η ενότητα της αριστεράς στην αλλοδαπή! Την ανεπανάληπτη αυτή αφίσα την "έκλεψα" από το blog Στάχτη και burberry και είναι από την εκδήλωση συμπαράστασης στους Έλληνες διαδηλωτές που έγινε στις 26/5 στο Λονδίνο με θέμα: Can't Pay, Won't Pay: Solidarity with Greek Protests 

Την βάζω κι εδώ για αρχειακούς λόγους... ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ μαζί, έστω και σε αφίσα; Που ξανακούσθηκε; ...

Μαφιόζικη ομερτά πολιτικών και ΜΜΕ

σκίτσο του Πάνου από το blog του

Η ομερτά πολιτικών και ΜΜΕ

Του Στέλιου Κούλογλου (από tvxs)

Η κατάθεση του Τ. Μαντέλη στην Εξεταστική Επιτροπή δεν είναι εξοργιστική μόνο επειδή ομολόγησε ότι δωροδοκήθηκε. Αν ο πρώην υπουργός διέθετε στοιχειώδη τσίπα, θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό, τα σημερινά δεινά του οποίου σχετίζονται άμεσα με το φαγοπότι και τις ρεμούλες στις οποίες συμμετείχε. Θα έπρεπε επίσης να επιστρέψει στο ελληνικό κράτος τα ποσά που του ανήκουν, ως μια ελάχιστη χειρονομία πραγματικής μετάνοιας.

Αντίθετα, ταμπουρωμένος πίσω από την ασυλία της παραγραφής, ο κ. Μαντέλης αρνήθηκε να συνεισφέρει έστω και στοιχειωδώς στην αποκάλυψη της αλήθειας για το μεγάλο σκάνδαλο που ταλαιπωρεί τόσα χρόνια την χώρα του . Οι δικαιολογίες ήταν προκλητικές: τα 200.000 μάρκα που τσέπωσε το 1998, υποτίθεται για την προεκλογική εκστρατεία του... 2000, ήρθαν στον λογαριασμό του από κάποιο πρόσωπο που δεν γνώριζε και δεν θέλησε να μάθει ποιό ήταν. Το ίδιο και για τις άλλες 250.000 που προστέθηκαν αργότερα στον λογαριασμό του στην Ελβετία, για τις οποίες δεν φρόντισε να μάθει όχι μόνο ποιος τις κατέθεσε αλλά ούτε και γιατί !!

Η απειλή των νεοηλιθίων θεριεύει...

Από ΤΟ ΒΗΜΑ
Προβληματισμό προκαλούν οι δυο εμπρηστικές επιθέσεις που σημειώθηκαν μέσα σε 48 ώρες σε σπίτια αλλοδαπών στο Λουτράκι Κορινθίας και τα Χανιά. Αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. θεωρούν ότι οι δράστες πιθανόν ανήκουν σε ακροδεξιές οργανώσεις.

Οι Δέκα Εντολές (κατά) της διαδήλωσης!

 (από latinlasnet)

(του Χρήστου (Μωυσή) Τολιάδη στο ΔιαΔίχτυ)

1) Ου διαδηλώσεις γιατί δεν αρέσει στη Μέρκελ και το ΔΝΤ.  

2) Ου διαδηλώσεις γιατί πέφτει το χρηματιστήριο... κι ας μην ξέρεις κατά που πέφτει...  

3) Ου διαδηλώσεις γιατί αυτοί που έκλεψαν τον μόχθο σου δεν πρόκειται να γλιτώσουν... Ο Γιωργάκης θα τους κάνει μήνυση!

4) Ου διαδηλώσεις γιατί αυτοί που σε κορόιδευαν 30 χρόνια τώρα θα σε σώσουν.  

5) Ου διαδηλώσεις, αν είσαι νέος, γιατί θα λιώσουν τα παπούτσια σου και με 500 ευρω μισθό δύσκολα θα πάρεις άλλα.  

6) Ου διαδηλώσεις γιατί αν είσαι ηλικιωμένος και συνταξιούχος κακώς ζεις ακόμη.  

7) Ου διαδηλώσεις, γιατί ο δρόμος που κλείνεις δεν σου ανήκει... είναι του ΔΝΤ.  

8) Ου διαδηλώσεις, γιατί τι θα σκεφτούν οι γείτονές μας οι Τούρκοι;.. Θέλεις να μην επενδύσουν στη χώρα μας;..  

9) Ου διαδηλώσεις, γιατί θα χαρακτηριστείς κομουνιστής και ο Άδωνις δεν θα σου το συγχωρήσει ποτέ.  

10) Ου διαδηλώσεις, γιατί αυτόν τον καναπέ δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει!..

Αν παρ’ όλα αυτά δεν πείθεσαι και συνεχίζεις να έχεις την επιθυμία για διαδήλωση, τι να σου πω, ρε πατριώτη;.. Με φέρνεις σε πολύ δύσκολη θέση...  Μα την Παναγία!

Ο φόβος του κυρίου Πρετεντέρη

(η φωτογραφία από το blog antistachef)

 Διάβαζα χθες στα ΝΕΑ άρθρο του κύριου Πρετεντέρη (είμαι μαζόχας τελικά!) με τίτλο Να πουν ένα «Οχι». 

 Αφορμή του άρθρου η εθνική ταπείνωση (ξέρουμε και κακές λέξεις κύριε Πρετεντέρη;) αλλά και η έκπληξη (sic!) που αισθάνθηκε ο κύριος Πρετεντέρης, με την δια αλληλογραφίας διακυβέρνηση της χώρας από την τρόικα (φτου κακά!). Καλεί λοιπόν την ελληνική (ποια;) κυβέρνηση (χιχιχιχι!), να αντισταθεί (να και τα κόλπα της ανάφτρας... "έλα, πάρε με, κάνε μου ό,τι θες... μη, όχι, δεν θέλω καλέ...") στην μετατροπή της χώρας σε αποικία (Πιπέρι κύριε Πρετεντέρη μου! Πιπέρι μαύρο γιατί έχετε κι αλλεργία στο κόκκινο!) αλλιώς... θα τους κάνει ντααα-ντά (κλείνει με στυλ Αυτιά πουλώντας τσαμπουκά): "Ο,τι συµφωνήσαµε, ναι. Τα άλλα, αλλού!" (Έντρομοι στο ΔΝΤ ανοίξανε τους χάρτες και ψάχνουν το "αλλού" που δεν θα κινδυνεύουν από τον κύριο Πρετεντέρη!) 

 Το διάβαζα κι έλεγα, για κοίτα ρε ο Πρετεντέρης, το γύρισε κι αυτός! (Καλά, λέμε και καμμιά χοντρή να περνάει η ώρα...). Αλλά, όπως λέει και η λαϊκή σοφία, "θέλει να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει" (Ξέρετε ποιά! Επίσης θυμίζω πως δεν κρύβονται, το χρήμα, το φτέρνισμα κι η μαλακία...)  Αντιγράφω: 

Το αίσχος του ΠΑΣΟΚ, επεισόδιο "x" εις την "ν"

(η φωτογραφία από το blog antistachef)

Το νέο ασφαληστρικό νομοσχέδιο διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες προς δόξαν της παράνοιας να ονομάζεται ακόμα "σοσιαλιστικό" το πιο ακραία νεοφιλελεύθερο κόμμα! Μεταφέρω από ΤΑ ΝΕΑ απόσπασμα από άρθρο της Ελίζας Παπαδάκη χθες:

"...Πολύ βαρύτερη είναι όµως η αδικία που θεσπίζεται τώρα εξαρχής στον τρόπο υπολογισµού συνολικά των συντάξεων:  όσο πιο χαµηλόµισθος είναι κανείς τόσο µικρότερο είναι το ποσοστό αναπλήρωσης, το ποσοστό δηλαδή της σύνταξης πάνω στον µισθό του, και αντίστροφα, όσο πιο υψηλόµισθος είναι τόσο µεγαλύτερο γίνεται. Είναι εντελώς παράλογη µια τέτοια αντίστροφη προοδευτικότητα, πουθενά αλλού στον κόσµο δεν επιχειρείται.

Η συνωμοσία των μετρίων!

Η συνωμοσία των μετρίων
Θανάσης & Κώστας Γκαϊφύλλιας
στίχοι, μουσική Θοδωρή Μανίκα
διασκευή Θανάση Γκαϊφύλλια 
(live @ Ράδιο Αρβύλα 24/05/2010)
πρώτη εκτέλεση Θοδωρής Μανίκας & Thirty Ντέρτι, 1998 

Χρέος, ΔΝΤ (links)

ΔΝΤ

Η ταινία: H ώρα της κρίσης (Ανάμνηση μιας ληστείας) του Φερνάντο Πίνο Σολάνας (2004)

Συνέντευξη στο Βήμα του Φερνάντο Σολάνας: Δεν αρκεί μόνο η διαμαρτυρία!

Η περιγραφή του Αργεντίνικου εφιάλτη από τον Mark Weisbrot 

Ερμηνείες και προτάσεις για την οικονομική κρίση της Αργεντινής (του Claudio Katz, 2001)   

Δήλωση της προέδρου της Αργεντινής για την Ελλάδα Θα τελειώσουν άσχημα...

Η εκπομπή: infowar του Άρη Χατζηστεφάνου (21/02/2010) για το ΔΝΤ

Άρθρο για τις επεμβάσεις του ΔΝΤ 1976-2010 και τις συνέπειές τους...  

Άρθρο για ΔΝΤ: «βόμβα νετρονίου, που σκοτώνει τους ανθρώπους και αφήνει όρθια τα κτίρια»  

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Λουτσιάνο Γκαλίνο: Ο νεοφιλελευθερισμός γέννησε την παγκόσμια κρίση, που είναι κρίση πολιτισμού
Συνέντευξη του Έρικ Χομπσμπάουμ: Η παγκόσμια αταξία στις αρχές του 21ου αιώνα 
Από το blog Chomsky Speaks Greek άρθρο του Michael Hudson: Άνθρωποι κατά τραπεζών σε μετάφραση Δημήτρη Πράπα.
Από το blog Chomsky Speaks Greek άρθρο του Richard Wolff : Περί Καπιταλιστικών Κρίσεων σε μετάφραση Δημήτρη Πράπα.

Εντοάρντο Σανγκουινέτι: «Σας μιλώ για τους προλετάριους: είναι το 98% της υφηλίου» του  από την Εποχή

Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Με τις χώρες ή με τις τράπεζες;
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Η άνοδος ενός υπερκρατικού καρτέλ τραπεζών 
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Απέραντο νεκροταφείο οικονομιών η ευρωζώνη
Συνέντευξη στο tvxs του Κώστα Βεργόπουλου: Η πολιτική της λιτότητας είναι το πρόβλημα
Από το Δρόμο, άρθρο του του Γιάννη Κιμπουρόπουλου: Η «Διεθνής» της λιτότητας

Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Το νέο κοινωνικό ζήτημα
Από την Ελευθεροτυπία, συνέντευξη Σερζ Λατούς στο «il Manifesto»: Υπάρχει ζωή και έξω από την ανάπτυξη 
 Από The New York Times (no money no debt) άρθρο του Paul Krugman: Tεκμηριωμένος ρεαλισμός ως αποκύημα φαντασίας

Από το ΠΡΙΝ, συνέντευξη του Ντέιβιντ Χάρβεϊ: Ο κόσμος γυρίζει στον Μαρξ 
Από την Ελευθεροτυπία, συνέντευξη του Τζότζεφ Στίγκλιτς: Η απληστία, κινητήρια δύναμη της οικονομίας
Από την Ελευθεροτυπία,  άρθρο του Κώστα Βεργόπουλου: Πάλι τυφλοί;
Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Στάθη Στασινού: Η πτώση του υπαρκτού (νεο)φιλελευθερισμού
Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Πνεύματα της Ευρώπης  
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: «Κέντρα ευζωίας» τα ελληνικά νησιά  
Από το Πριν, άρθρο του Μιχάλη Ψύλου: Οικονομικό πραξικόπημα στην ευρωπαϊκή "μπανανία"
Από την Ελευθεροτυπία,  άρθρο του Κώστα Βεργόπουλου: Κρίση δημοκρατίας
Από τα Επίκαιρα, άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη:  Εφ’ όρου ζωής λιτότητα επιβάλει η Γερμανία

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Πως και γιατί φτάσαμε εδώ, του Δημήτρη Καζάκη: Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της Ελληνικής χρεοκοπίας 
Άρθρο από τον Δρόμο του James Petras: Ελληνική τραγική φάρσα η ιστορία μιας οικογένειας 
Στο blog Mε Αφορμή το άρθρο  του Lee Sustar Διάσωση της Ελλάδας ή των τραπεζών; (μετάφραση από την εφημερίδα "Socialist Worker")   
Συνέντευξη στο Athens Intl Radio του Max Keiser:  Θα σας πάρουν την «αγελάδα» και θα σας πουλάνε το γάλα της! 
Από το ΠΡΙΝ, συνέντευξη του Ντέιβιντ Χάρβεϊ: Η διεθνής κρίση εξερράγη στην Ελλάδα 
Στο blog Chomsky Speaks Greek άρθρο του Michael Hudson: Άνθρωποι κατά τραπεζών!
Ομιλία του Δημήτρη Καζάκη: Κράτος τεμαχισμένο, πολίτες νομάδες για το μεροκάματο
Από την Ελευθεροτυπία ανάλυση από τον ΙΟ για την κατάργηση του ελληνικού κράτους: Tο νέο ελληνικό αντι-κράτος
Άρθρο από το Ποντίκι:  Oι σωτήρες θέλουν να μας αγοράσουν φθηνότερα...
Άρθρο από το Hellenic Nexus του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου: Ελλάδα: πορεία αυτοκαταστροφής 
Άρθρο στο Ποντίκι του Δημήτρη Καζάκη: Είναι η Ελλάδα μια νέα Αργεντινή;
Άρθρο στο Πριν του Γιώργου Δελαστίκ: Μας χρεοκοπεί το ΔΝΤ!   
Άρθρο από την Ελευθεροτυπία του Νίκου Κοτζιά: Η καρικατούρα της πολιτιστικής επανάστασης
Άρθρο στο Stop Cartel του Δημήτρη Γιαννακόπουλου: Η στρατηγική της κρίσης στην Ελλάδα
Άρθρο από την ΑΥΓΗ του Μπάμπη Δρακόπουλου: Η παθογένεια και το χρονικό της κρίσης
Άρθρο από την Ελευθεροτυπία του Στάθη: Ο απάτης κι ο επαίτης...
Συνέντευξη του ποιητή Γιώργου Μαρκόπουλου στην ΑΥΓΗ: Αυτή η κρίση δεν μας αξίζει, αλλά αυτή η κρίση μάς κρίνει 





ΜΝΗΜΟΝΙΟ 
Βίντεο με τον καθηγητή θεσμών της ΕΕ, Νότη Μαριά: Η εθνική απειλή του μνημονίου!
Κείμενα από SalataTV & Hellenic Business για το μνημόνιο: Δεν είναι εθνική μειοδοσία;
Άρθρο από το Έθνος του Κώστα Χ. Χρυσόγονου: Φάρμακο ή δηλητήριο;  
Άρθρο από την ΑΥΓΗ του καθηγητή θεσμών της ΕΕ, Νότη Μαριά: Η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση Ελλάδας - κρατών Ευρωζώνης 
Άρθρο από την Εποχή του Παύλου Κλαυδιανού: Το μνημόνιο δεν ήταν μια στιγμή
Άρθρο από το Έθνος του Γιώργου Δελαστίκ: Το μνημόνιο είχε άλλους στόχους

Από τo ΠΡΙΝ άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη: Μνημόνιο μέχρι το 2020, το 2030 και βάλε!
Από την Ελευθεροτυπία άρθρο του Γιώργου Βότση: Έρμαιο στα χέρια των κερδοσκόπων η δημόσια κτήση  
Συνέντευξη στην ΑΥΓΗ του Γιώργου Κασσιμάτη: Μνημόνιο: Ευθεία αμφισβήτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος!
Βίντεο με τον καθηγητή θεσμών της ΕΕ, Νότη Μαριά: Η κατάργηση της Ελληνικής Δημοκρατίας
Από τα Επίκαιρα, άρθρο του Αντώνη Κούρτη: Στόχος του Μνημονίου, η ανάπηρη κοινωνία
Από το Πριν, άρθρο του Δημήτρη Μπελαντή: Το μνημόνιο, ο νόμος και το Σύνταγμα

 
ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΔΝΤ
Έκθεση με τις προβλέψεις του ΔΝΤ για Ελλάδα του 2020   
Έκθεση ΔΝΤ με σχολιασμό Μ. Δρεττάκη για εξαετία 2010-16: Δυσοίωνες και προβληματικές οι προβλέψεις του ΔΝΤ

Αλήθεια ή τρομοκρατία τα περί καταστροφικών επιπτώσεων από μια στάση πληρωμών; 
Έκθεση ΟΟΣΑ με οδηγίες εξαπάτησης των πολιτών σε χώρες υπό κατοχή!

ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ & ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ 

Από το Ποντίκι, (Ανεμογκάστρι 2/4/10) του Δημήτρη Καζάκη: Κι αν δεν πληρώσουμε;
Βίντεο με τις ομιλίες Κώστα Λαπαβίτσα, Στάθη Κουβελάκη, Λεωνίδα Βατικιώτη, Σπύρου Μαρκέτου, Πέτρου Παπακωνσταντίνου, Δημήτρη Καζάκη, Κώστα Σαρρή από την εκδήλωση της πρωτοβουλίας "No money No dept - Παύση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ"
Στο blog You Pay Υour crisis σειρά άρθρων τουΔημήτρη Καζάκη  
Ομιλία του Δημήτρη Καζάκη: Εφικτή η διάσωση της χώρας, μόνο με τον λαό στο προσκήνιο!
Ανάλυση του Δημήτρη Καζάκη Γιατί λέτε ψέματα κύριοι της κυβέρνησης;
Από το Stop Cartel, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους «διαχειριστική» πρόταση; 
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Το ζητούμενο είναι η μη αναγνώριση του χρέους! 
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Τι αίτημα είναι η άρνηση του χρέους;
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Είναι η Ελλάδα μια νέα Αργεντινή; 
Από τον Δρόμο, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;
Στο blog LEFT G700 κριτική στο παραπάνω άρθρο: Μερικές κριτικές σκέψεις για ένα προβληματικό άρθρο (εδώ κι εδώ) 
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Η Ε.Ε. "καταναλώνει" τους πολίτες της 

Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Άρχισε η σταδιακή παύση πληρωμών
Στη Ρήξη, άρθρο-κριτική του Τάκη Μπινιάρη στο παραπάνω: Στάση πληρωμών ή αναδιαπραγμάτευση του χρέους
Στην Αποικία Ορεινών Μανιταριών άρθρο-απάντηση του Δημήτρη Καζάκη στη κριτική Μπινιάρη: Απόκρουση κριτικής για την μη αναγνώριση του επαχθούς χρέους
O παραπάνω διάλογος μαζεμένος σε μια ανάρτηση: Διάλογος για το χρέος

Από το  blog You Pay Υour Crisis άρθρο-απάντηση του Δημήτρη Καζάκη στη κριτική Κώστα Καλλωνιάτη: Το ανεδαφικό της «αναδιαπραγμάτευσης του χρέους»
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη:  Ή πληρώνεις ή... δεν πληρώνεις! 
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: «Κέντρα ευζωίας» τα ελληνικά νησιά 
Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη:  Κοινοβουλευτικός κρετινισμός 

Συνέντευξη στο blog Mε Αφορμή του Κώστα Λαπαβίτσα: Οικονομική κρίση και Αριστερά  
Συνέντευξη στο blog Mε Αφορμή του Πέτρου Παπακωνσταντίνου: Οικονομική κρίση και Αριστερά 

Ομιλία του Δημήτρη Καζάκη στο Φεστιβάλ Resistance από τον ΔΡΟΜΟ: Ποιες προϋποθέσεις και χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένα ενιαίο Μέτωπο σήμερα 
Από την ΑΥΓΗ συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη: Για μια αριστερή απάντηση στην κρίση

Από το Βήμα, συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου: “Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά" 
Πρωτοβουλία Οικονομολόγων: Υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι! 
Από το blog You Pay Your Crisis: Έκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς
Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Γιάννη Τόλιου: Για μια προοδευτική έξοδο από την κρίση

Από την ΕΠΟΧΗ συνέντευξη του Χριστόφορου Βερναρδάκη: Αν είχαμε συμπαράταξη της αριστεράς, θα είχαμε και ανατροπή του πολιτικού σκηνικού
 
Από την ΑΥΓΗ, συνέντευξη του Κωνσταντίνου Τσουκαλά: Αναζητώντας την πολιτική μέσα στην κρίση
Από την Εποχή, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Από τον παλαιό στο νέο εκσυγχρονισμό
Από την Ελευθεροτυπία, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Οι νέοι φιλελεύθεροι 
Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Επιτέλους τάξη! Ή για λίγους ακόμα παραλογισμούς του κ"κόμματος της λογικής"
Από την Εποχή, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Για μια παρέμβαση της αριστεράς στο πεδίο των αξιών
Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Για την επανάσταση του αυτονόητου

Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Κώστα Καλλιωνάτη: Αναδιαπραγμάτευση του χρέους εντός της ΟΝΕ 
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Κώστα Καλλιωνάτη: Η άρνηση της πληρωμής του χρέους και οι παγίδες
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Κώστα Λαπαβίτσα: Το χρέος, το ευρώ και οι θέσεις της αριστεράς 
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Κώστα Καλλιωνάτη: H λογική του μονόδρομου και η αριστερά
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Κώστα Καλλιωνάτη: Η λογική του μονόδρομου και η αριστερά: Μέρος 2ο
Από την ΑΥΓΗ άρθρο των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού: Το φαντασιακό της αριστεράς και η πρόταση εξόδου από το ευρώ
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Κώστα Λαπαβίτσα: Συγκεκριμένες κρίσεις, αφηρημένες αναλύσεις
Από την ΕΠΟΧΗ άρθρο των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού: Αναδιάρθρωση και διαγραφή χρέους
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Βασίλη Πεσμαζόγλου: Ασκήσεις επί αριστερού χάρτου

Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Κώστα Λαπαβίτσα: Η κρίση και ο τρισκατάρατος ελληνικός κρατισμός

Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Στάθη Κουβελάκη: Υπάρχει ζωή μετά τον ευρωπαϊσμό;

Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Βασίλη Πεσμαζόγλου: Αριστερές κακοτοπιές 
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου: Ο φετιχισμός του ευρώ
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου: Περί της στάσης πληρωμών
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Κώστα Λαπαβίτσα: Η δεύτερη φάση της ελληνικής κρίσης
Από την ΑΥΓΗ άρθρο του Στάθη Κουβελάκη:  Μεταβατικό πρόγραμμα και αριστερή στρατηγική 
Aπό την ΑΥΓΗ άρθρο του Ευτύχη Μπιτσάκη: Παρ' όλα όσα, αριστερά! 
Από την ΑΥΓΗ άρθρο της Ελένης Πορτάλιου: Κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης
Από την ΑΥΓΗ συνέντευξη του Κλαούντιο Κατζ: Αντισταθείτε! Διεφθαρμένες είναι οι τράπεζες, όχι οι λαοί
Από το Αριστερό Βήμα: Αριστερά της ανατροπής 

Από την Ελευθεροτυπία, άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου: Ο «μονόδρομος» και η καταστροφολογία για την έξοδο από την ΕΕ 
 Από τα Επίκαιρα, άρθρο της Μαρίας Νεγρεπόντη Δελιβάνη: Το ΔΝΤ δεν είναι μονόδρομος
Από το Stop Cartel, άρθρο του Δημήτρη Καραμήτσα: Να αποτραπεί η τελική φάση του εγκλήματος κατά της χώρας

Από το Stop Cartel, άρθρο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου: Η στρατηγική της κρίσης στην Ελλάδα  
Από τo ΠΡΙΝ άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη: Νέο μνημόνιο, για πάντα η λιτότητα 

Από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ άρθρο του Κώστα Βεργόπουλου: Λάθος χώρα!

 

συνεχίζεται... :)

Διάλογος είναι, κατά τη δική μου γνώμη, να παραδεχτείς ότι η αλήθεια είναι πολλαπλή. Ότι είναι ανέφικτη η πλήρης αλήθεια. Και πρέπει να φωτισθεί από πολλές πλευρές, για να τη συλλάβει κανείς. Επομένως, έχει ανάγκη από τον έλεγχο του άλλου, από τη δοκιμασία του άλλου, και τον χρειάζεται τον άλλον η αλήθεια. Όταν λες ότι κατέχεις εσύ την αλήθεια μόνος σου και δε χρειάζεσαι τον άλλον, είσαι δογματικός, δεν είσαι κριτικός νους. Και δεύτερο, πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι για να πλησιάσει τον άλλον, ένας μόνος τρόπος υπάρχει: να τον πείσει. Του διαλόγου μέθοδος είναι μόνο η πειθώ. Ούτε η γοητεία, ούτε η απάτη - η πειθώ. Στο διάλογο δεν πάμε να σώσουμε τις ιδέες μας. Πάμε να σώσουμε την αλήθεια…

(απόσπασμα που είχα βρεί κάποτε στο διαδίκτυο, δεν θυμάμαι που, δεν θυμάμαι ποιου...)

Φερνάντο Σολάνας: Δεν αρκεί μόνο η διαμαρτυρία!

Αργεντινή: Η μακρινή συγγενής μας!

Από Το Βήμα (23/5)

Την ξέρουμε σαν τη χώρα του τάνγκο, των απέραντων «Πάμπας» του Νότου και των «γκάουτσο», του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα, του Μπόρχες, του Χουάν και της Εβίτα Περόν. Τη χώρα όπου ο Αριστοτέλης Ωνάσης έβγαλε το πρώτο του εκατομμύριο δολάρια και πρωτοκλώτσησε την μπάλα ο Μαραντόνα.

Να όμως που ο καιρός τα έφερε έτσι ώστε η Αργεντινή να μοιάζει σήμερα μακρινή συγγενής μας: το 2001 βρέθηκε από τη μια ημέρα στην άλλη ισοπεδωμένη, άφραγκη, πεινασμένη.

Έφθασε στα έσχατα: να λεηλατεί σούπερ μάρκετ και να παλεύει για το ψωμί, αυτή, η χώρα - σιτοβολώνας του κόσμου («granero del mundo»). Πώς νιώθουν σήμερα οι Αργεντινοί; Πού βρίσκεται η χώρα τους ύστερα από 19 χρόνια λιγότερο ή περισσότερο καθοριστικής παρουσίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου;

Εμείς ρωτήσαμε έναν ζωντανό μύθο: τον διασημότερο σκηνοθέτη της χώρας, αλλά και εν ενεργεία πολιτικό της Αριστεράς, τον Φερνάντο «Πίνο» Σολάνας. Τον κινηματογραφιστή ο οποίος κατέγραψε τη χρεοκοπία μιας ολόκληρης κοινωνίας στο πασίγνωστο ντοκιμαντέρ του «Ανάμνηση μιας ληστείας». Σίγουρα δεν αρκεί μόνο η διαμαρτυρία, μας είπε. Πρέπει η διαμαρτυρία να γίνει πολιτική δύναμη ικανή να αλλάξει την Ιστορία, τον ρου των γεγονότων.

Αντίποινα "γιαγιάς" σε τράπεζα...

(πηγή)

Από το ΔιαΔίχτυ
«Αγαπητέ κύριε,
Σας ευχαριστώ που σφραγίσατε την επιταγή μου με την οποία σκόπευα να πληρώσω τον υδραυλικό τον περασμένο μήνα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, δεν πρέπει να πέρασαν ούτε 3 νανοδευτερόλεπτα μεταξύ του σφραγίσματος της επιταγής μου και της αυτόματης κατάθεσης της σύνταξής μου από το δημόσιο!
Θα πρέπει να σας ευχαριστήσω και για το πρόστιμο των 30 δολαρίων που χρεώσατε το λογαριασμό μου ως πέναλτι για την ταλαιπωρία που προκάλεσα στην Τράπεζά σας. Η ευγνωμοσύνη μου ξεχειλίζει κυρίως γιατί με κάνατε να ξανασκεφτώ τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζω τα οικονομικά μου.