Σιωπή: προϋπόθεση για συναίνεση;

σκίτσο του Κalio

από την Αυγή

“Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας βρίσκεται στην Ευρώπη για εθνική αποστολή, πρέπει να σιωπούμε” δήλωσε χθες ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ στη Βουλή. Και ο κ. Πάγκαλος πήρε την πάσα για να σχολιάσει ότι “οι δύσκολες στιγμές επιτάσσουν να συνταχθούμε με το καλώς εννοούμενο συμφέρον της χώρας”.

Βρίσκεται ο πρωθυπουργός σε εθνική αποστολή στις Βρυξέλλες; Κάθε συμμετοχή στο Συμβούλιο Κορυφής μπορεί να θεωρηθεί εθνική αποστολή. Να υποθέσουμε ότι κάθε τρεις μήνες επιβάλλεται αναστολή στην ελευθερία έκφρασης; Χθες ποιο ήταν το διακύβευμα για το οποίο εμείς, οι περιλειπόμενοι εν Αθήναις, οφείλουμε να σιωπούμε; Ποιο είναι, άραγε, το καλώς εννοούμενο συμφέρον της χώρας; Να υποθέσουμε ότι υπάρχει και το κακώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον, το οποίο κάποιοι υπηρετούν, προφανώς, στην Αθήνα;

Είναι δυνατόν με τέτοιες διχαστικές αναφορές και υπαινιγμούς να υπηρετείται η πολυδιαφημιζόμενη “εθνική ομοψυχία”; Είναι προφανές ότι με κομπάρσο τον κ. Καρατζαφέρη η κυβέρνηση παίζει θέατρο συναίνεσης στην Αθήνα, όταν ο πρωθυπουργός αποφεύγει να ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς για τα όρια της διαπραγμάτευσης που λέει ότι επιχειρεί.

Ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος έχει ψηφίσει το Μνημόνιο, αυτοπροβάλλεται ως άνθρωπος της πιάτσας και, εξ αυτού του λόγου, θεωρεί ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Δικαίωμά του να περιαυτολογεί, έστω γελοιοποιούμενος. Η κυβέρνηση, όμως, τι είδους συναίνεση επιδιώκει χωρίς δεσμεύσεις; Αρκείται στην αναστήλωση του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας, προσδοκά, όμως, και τη διεύρυνσή του.

Είναι, άραγε, τυχαίο ότι ένας αριστερός πολιτικός, ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος καταψήφισε πέρυσι το Μνημόνιο, απέφυγε να αναφερθεί σ' αυτό μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό; Μήπως είμαστε μπροστά σε άλλη μία εκδοχή του κανόνα της σιωπής; Μήπως η κριτική για την αποδεδειγμένη χρεωκοπία του Μνημονίου θεωρείται ότι δεν συνάδει προς την κρισιμότητα των στιγμών;

Δεν είναι δείγμα δημοκρατικής αντίληψης η πίεση για προσχώρηση στη σιωπή, δηλαδή στην εκβιασμένη συναίνεση. Αντιθέτως, για άλλη μια φορά φαίνεται πόσο εύθραυστα είναι τα όρια ανάμεσα στη δημοκρατική τάξη και την επιχειρούμενη κοινωνική καταστροφή.