"Αμερικανάκια" τέλος στην Αμερική;

σκίτσο του Mike Flugennock από Cartoon Movement

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Κάτι νέο γεννιέται στην Αµερική. Φτάνει µονάχα να ρίξει κανείς µια µατιά στους οργισµένους του Ουισκόνσιν. Να κοιτάξει τα πλήθη της Αϊοβα. Να µετρήσει τις διαδηλώσεις στην Ιντιάνα, το Οχάιο και άλλες αµερικανικές πολιτείες. Φτάνει να αφουγκραστεί τις φωνές. Αυτές οι φωνές λένε: Πάψτε πια να ψάχνετε για αποδιοποµπαίους τράγους. Πάψτε πια να προστατεύετε τους πάµπλουτους για να µην πληρώνουν τους φόρους που χρειάζονται για τα σχολειά µας. Πάψτε πια να εξοντώνετε τους εργαζοµένους.

Ενας από τους αµερικανούς αρθρογράφους που ξέρουν να ακούνε αυτές τις φωνές είναι ο Ρόµπερτ Ράιχ. Καθηγητής στο Μπέρκλεϊ και τέως υπουργός του Κλίντον, αναρωτιέται σήµερα: 

Μήπως βλέπουµε επιτέλους τον µέσο Αµερικανό να ορθώνει το ανάστηµά του και να απαιτεί αυτό που δικαιούται από µια οικονοµία που είναι κοµµένη και ραµµένη στα µέτρα των πλούσιων και των προνοµιούχων; Μήπως οι Αµερικανοί αρχίζουν πια να καταλαβαίνουν πως, όσο µπορούν να θυµηθούν, η οικονοµία της χώρας τους έδινε πάντα τη µερίδα του λέοντος σε αυτούς; Μήπως όλη αυτή η συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια έχει διαφθείρει τόσο την πολιτική, που οι πλούσιοι µπορούν να αποσπούν ό,τι θέλουν από τους πολιτικούς; Μήπως γι’ αυτό ακριβώς τα Αµερικανόπουλα στριµώχνονται σήµερα να χωρέσουν σε µίζερα σχολειά; Μήπως γι’αυτό καταρρέουν οι γέφυρες και οι δρόµοι; Μήπως γι’ αυτό οι Αµερικανοί πληρώνουν τόσο πανάκριβα την υγεία τους;

Σε όλες αυτές τις απορίες, οι κυβερνήτες των αµερικανικών πολιτειών, είτε είναι αυτοί Ρεπουµπλικανοί είτε ∆ηµοκρατικοί, απαντούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να περικόψουν τις δαπάνες γι τους µισθούς, τις συντάξεις, την παιδεία, την υγεία: «∆εν υπάρχουν λεφτά». Καταχερίζουν κάθε απόπειρα αντίστασης ως παράλογη και εξωπραγµατική, σαν να αντίκειται στους νόµους της αριθµητικής. Αλλη αριθµητική έχουν όµως οι πλούσιοι και άλλη οι φτωχοί. Τα λεφτά δεν υπάρχουν, επειδή είναι κρυµµένα. Αν έµπαινε κανείς στον κόπο να τα ψάξει εκεί που πρέπει, θα έφταναν όχι µονάχα για να σβήσουν τα ελλείµµατα, αλλά και για να αυξήσουν ακόµη περισσότερο τις κοινωνικές δαπάνες. Ενας που µπήκε σε αυτό τον κόπο είναι ο δηµοσιογράφος Πάτρικ Μάρτιν. Και βρήκε τα κρυµµένα λεφτά στις φοροαπαλλαγές που χάρισε στους πλούσιους ο Μπους και εξακολουθεί να χαρίζει ο Οµπάµα (συνολικά 700 δισ. δολάρια την προσεχή δεκαετία), στα υπερκέρδη των τραπεζών της Γουόλ Στριτ (135 δισ. δολάρια πέρυσι) και στις περιουσίες των 400 πλουσιότερων Αµερικανών (1,37 τρισ. δολάρια), που αν φορολογούνταν µε µόλις 10%, θα σβήνονταν αυτοµάτως τα ελλείµµατα όλων των αµερικανικών πολιτειών.

Στην Αµερική σήµερα βρισκόµαστε µπροστά στη γέννηση ενός νέου αυθεντικού λαϊκού κινήµατος. Μπορεί να µην έχει την αναγνώριση των πολιτικών και των κατεστηµένων µέσων ενηµέρωσης. Οµως, τα µέλη του Κόµµατος του Λαού, όπως το λέει ο Ρόµπερτ Ράιχ, αυξάνονται, πληθύνονται και εξοργίζονται, όσο περισσότερο αντιλαµβάνονται πως τα δύο κόµµατα της εξουσίας δεν είναι παρά υποκαταστήµατα της ολιγαρχίας του χρήµατος.