 |
| (πηγή) |
του Παναγιώτη Φραντζή
από Αριστερό ΒήμαΞυπνάνε το πρωί νωρίς, αν και δεν έχουν να πάνε στη δουλειά. Πολλή δουλειά τους περιμένει όμως. Φτιάχνουν καφέ και ανοίγουν την οθόνη του υπολογιστή. Τα τελευταία νέα, σχόλια σε ιστολόγια, μηνύματα κι ειδοποιήσεις. Ένα φοβερό κείμενο που πρέπει όλοι οι φίλοι να διαβάσουν, ανάρτηση στην κεντρική σελίδα στο facebook και στο twitter. Τώρα έξω. Εφημερίδες στα περίπτερα, λοξή ματιά στα πρωτοσέλιδα. Δεύτερο καφέ με τα παιδιά από την ομάδα που πάλι κάτι ετοιμάζουν.
Δεν ξημεροβραδιάζονται σε γραφεία οργανώσεων, είναι όμως πολύ οργανωμένοι. Έχουν δύναμη γιατί ψάχνουν για μια καινούργια πίστη. Για αυτούς η «Υπατία» δεν ήταν απλώς μια είδηση, ένα συμβάν. Ήταν καθημερινός αγώνας. Ακόμα και αν δεν είχαν ατόφια την πίστη των αγωνιστών αυτών πως θα τα καταφέρουν. Ήταν ωστόσο δίπλα τους. Να πάρουν κάτι από την ετοιμότητά τους για ζωή, αυτών που έπαιζαν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα.
Κυκλοφορούν σε διαδηλώσεις με μαντίλια και μάσκες απλές του φαρμακείου και μαλόξ στα μάγουλα. Είναι οι μεγάλοι δρόμοι, γεμάτοι πλήθος, η καρδιά τους. Είναι δεν είναι τριάντα χρονών, όταν γελάνε δείχνουν πιο μικροί, όταν σκυθρωπιάζουν γερνάνε πολλά χρόνια. Μεγάλωσαν χωρίς την προσδοκία της ανέλιξης και της καριέρας. Άλλαξαν διάφορες δουλειές, αν και πάντα τα προσόντα τους αλλού έλαμπαν.
Είναι οι μικροί άγιοι αγωνιστές που δεν περιμένουν να βολευτούν, γιατί δεν γουστάρουν έτσι κι αλλιώς το βόλεμα. Δεν το έμαθαν ποτέ τους. Γεννημένοι μαχητές, ερωτευμένοι και αξιοπρεπείς, μετράνε στα βήματά τους τον πόνο να γεννηθεί μια άλλη Ελλάδα. Που να μπορούν να μείνουν και να προκόψουν αθόρυβα. Γιατί αυτοί δεν θέλουν να γίνουν επώνυμοι παρουσιαστές ειδήσεων πρώην αριστεροί με το φρύδι της υποκρισίας πάνω από τα κομψά γυαλάκια τους να αιωρείται.
Δεν τους ταιριάζει η θλίψη που τους φορτώνουν όσοι είναι πρόθυμοι να χαρακτηρίσουν γενιές από την ασφάλεια του καθεστωτικού γραφείου τους ή ενός πρωτεϊκού ταμπεραμέντου. Αυτοί έχουν μόνο μια μορφή: την ανιδιοτέλεια.
Μπορεί να έχουν μια άγρια ανεξαρτησία στο βλέμμα κι έναν ατομικό τσαμπουκά ξέχειλο. Είναι όμως έτοιμοι να προσφέρουν, πάνε παντού όπως τους ζητηθεί κι όπου θ’ απογοητευτούν θα ξαναπάνε. Δεν θα ξεκόψουν απ’ τον κόσμο σιχτιρίζοντας, δεν θα λατρέψουν το είδωλό τους στον καθρέφτη. Είναι αυτοί «που πάντα είχαν συντρόφους σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος, και πάντα θα έχουνε συντρόφους σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος», όπως λέει ο στίχος του Μανόλη Πολέντα.
Το «κόμμα μας» της αξιοπρέπειας και των ποιητών, και το αυριανό κόμμα του καινούργιου κομμουνισμού, τους έχει από τώρα στο εικονοστάσι των καθημερινών μικρών αγίων. Ένα εικονοστάσι που δεν αφήνεις κεριά αναμμένα. Αλλά τα ίδια τα πρόσωπα καίνε, και φωτίζουν το δρόμο. Γιατί πρέπει να αντέξουμε…
( Σε ανοιχτή συνομιλία με αυτό εδώ )
Δεν ξημεροβραδιάζονται σε γραφεία οργανώσεων, είναι όμως πολύ οργανωμένοι. Έχουν δύναμη γιατί ψάχνουν για μια καινούργια πίστη. Για αυτούς η «Υπατία» δεν ήταν απλώς μια είδηση, ένα συμβάν. Ήταν καθημερινός αγώνας. Ακόμα και αν δεν είχαν ατόφια την πίστη των αγωνιστών αυτών πως θα τα καταφέρουν. Ήταν ωστόσο δίπλα τους. Να πάρουν κάτι από την ετοιμότητά τους για ζωή, αυτών που έπαιζαν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα.
Κυκλοφορούν σε διαδηλώσεις με μαντίλια και μάσκες απλές του φαρμακείου και μαλόξ στα μάγουλα. Είναι οι μεγάλοι δρόμοι, γεμάτοι πλήθος, η καρδιά τους. Είναι δεν είναι τριάντα χρονών, όταν γελάνε δείχνουν πιο μικροί, όταν σκυθρωπιάζουν γερνάνε πολλά χρόνια. Μεγάλωσαν χωρίς την προσδοκία της ανέλιξης και της καριέρας. Άλλαξαν διάφορες δουλειές, αν και πάντα τα προσόντα τους αλλού έλαμπαν.
Είναι οι μικροί άγιοι αγωνιστές που δεν περιμένουν να βολευτούν, γιατί δεν γουστάρουν έτσι κι αλλιώς το βόλεμα. Δεν το έμαθαν ποτέ τους. Γεννημένοι μαχητές, ερωτευμένοι και αξιοπρεπείς, μετράνε στα βήματά τους τον πόνο να γεννηθεί μια άλλη Ελλάδα. Που να μπορούν να μείνουν και να προκόψουν αθόρυβα. Γιατί αυτοί δεν θέλουν να γίνουν επώνυμοι παρουσιαστές ειδήσεων πρώην αριστεροί με το φρύδι της υποκρισίας πάνω από τα κομψά γυαλάκια τους να αιωρείται.
Δεν τους ταιριάζει η θλίψη που τους φορτώνουν όσοι είναι πρόθυμοι να χαρακτηρίσουν γενιές από την ασφάλεια του καθεστωτικού γραφείου τους ή ενός πρωτεϊκού ταμπεραμέντου. Αυτοί έχουν μόνο μια μορφή: την ανιδιοτέλεια.
Μπορεί να έχουν μια άγρια ανεξαρτησία στο βλέμμα κι έναν ατομικό τσαμπουκά ξέχειλο. Είναι όμως έτοιμοι να προσφέρουν, πάνε παντού όπως τους ζητηθεί κι όπου θ’ απογοητευτούν θα ξαναπάνε. Δεν θα ξεκόψουν απ’ τον κόσμο σιχτιρίζοντας, δεν θα λατρέψουν το είδωλό τους στον καθρέφτη. Είναι αυτοί «που πάντα είχαν συντρόφους σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος, και πάντα θα έχουνε συντρόφους σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος», όπως λέει ο στίχος του Μανόλη Πολέντα.
Το «κόμμα μας» της αξιοπρέπειας και των ποιητών, και το αυριανό κόμμα του καινούργιου κομμουνισμού, τους έχει από τώρα στο εικονοστάσι των καθημερινών μικρών αγίων. Ένα εικονοστάσι που δεν αφήνεις κεριά αναμμένα. Αλλά τα ίδια τα πρόσωπα καίνε, και φωτίζουν το δρόμο. Γιατί πρέπει να αντέξουμε…
( Σε ανοιχτή συνομιλία με αυτό εδώ )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου