Αναζητούν νέο μοντέλο διακυβέρνησης

σκίτσο του Πέτρου Τσιολάκη

του Σταύρου Χριστακόπουλου 
από το Ποντίκι

Η Καθαρή Δευτέρα είναι ημέρα καθαρμού του ανθρώπινου σώματος και πνεύματος εν όψει της Μεγάλης Σαρακοστής, της οποίας αποτελεί την πρώτη μέρα. Η Σαρακοστή, όμως, δεν είναι Μεγάλη λόγω των σαράντα ημερών της, αλλά επειδή αποτελεί την προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα με τα πάθη του Χριστού. Γεμάτο επίκαιρους συμβολισμούς το πενηντάμερο που ανοίγει σήμερα. Κατά σύμπτωση τόση (κάτι λιγότερο από 50 μέρες) είναι και η προθεσμία που έχει η κυβέρνηση από την τρόικα...

Ποια προθεσμία; Για να παρουσιάσει μια «πειστική» για τους επιτηρητές φόρμουλα που θα «εγγυάται» ότι θα τηρηθεί το πρόγραμμα μιας ολόκληρης τετραετίας για τη συλλογή 22 δισ. ευρώ μέσα από εισπρακτικά κυρίως μέτρα. Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να περάσει από τις συμπληγάδες δύο συνόδων κορυφής, των οποίων το αποτέλεσμα είναι, κατά γενική ομολογία, αβέβαιο μόνο ως προς τις λεπτομέρειές του.


Το τι θα βγάλουν οι δύο σύνοδοι, και κυρίως αυτή της 24ης-25ης του μηνός, μοιάζει ήδη προεξοφλημένο. Ίσως έτσι εξηγείται η δυσθυμία τόσο στην κυβέρνηση όσο και σε όσα ΜΜΕ συστηματικά και σταθερά την έχουν στηρίξει από την αρχή της θητείας της και έγιναν οι στυλοβάτες κάθε πολιτικής της. Ακόμη και στις χειρότερες στιγμές της. Όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς τους κατ’ εξοχήν «πρόθυμους» ανακαλύπτουν έναν λόγο κριτικής, όλο και πιο σφοδρής.

● Όχι για την κατάσταση στην οποία η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει οδηγήσει τη χώρα.
● Όχι επειδή έχει καταντήσει υποχείριο και φερέφωνο του ΔΝΤ και της Μέρκελ.
● Όχι επειδή έχει οδηγήσει την οικονομία σε «σπιράλ θανάτου».
● Όχι επειδή έχει στερήσει από την Ελλάδα κάθε εργαλείο άσκησης πολιτικής, κάθε ελπίδα ανάκαμψης και κάθε νομικό όπλο υπεράσπισης της κυριαρχίας της και του δικαιώματός της να υπάρξει.

Αυτό που κυρίως ενοχλεί τα εν λόγω ΜΜΕ είναι η «αναποτελεσματικότητά» της. Η ανικανότητά της να πείθει για την ορθότητα των εγκληματικών επιλογών που η ίδια και η τρόικα της επιτήρησης έχουν αποφασίσει για τα επόμενα χρόνια. Αλλά και η αδυναμία της κυβέρνησης να επιβάλει χωρίς αμφισβήτηση το ξεπούλημα της χώρας και τη χρεοκοπία του συνόλου του ελληνικού λαού στο ίδιο το κόμμα από το οποίο προέρχεται.

Προφάσεις

Ξαφνικά τα ΜΜΕ ανακάλυψαν ότι οι «λαϊκιστές» του ΠΑΣΟΚ έχουν το πάνω χέρι. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, σε υψηλό στελεχικό και πολιτικό επίπεδο, έχει κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο σε όλες τις μείζονες επιλογές του Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του. Χωρίς ίχνος αντιπολίτευσης σε κανένα κρίσιμο επίπεδο.

Αδύναμο το επιχείρημα και χρειάζεται συμπλήρωση. Ως εκ τούτου φταίει και η Ν.Δ. Όχι πια για τα εγκλήματα του παρελθόντος, αλλά επειδή είναι «ακραία», προφανώς προκαλώντας ρίγη σε όσους οπαδούς της Ντόρας έχουν απομείνει στο κόμμα. Μόνο που ο Σαμαράς δεν έχει εκφράσει ούτε μία συγκεκριμένη και μετρήσιμη μείζονα διαφωνία προς την κυβέρνηση.

Αντιθέτως αγωνίζεται να πείσει πως αυτός είναι ικανότερος να εφαρμόσει όλα όσα η κυβέρνηση δεν θα καταφέρει. Ακόμη και το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας με στόχο τα 50 δισ. ευρώ η Ν.Δ. υπερηφανεύεται ότι εκείνη πρώτη το έχει προτείνει. Σε «ακρότητες» με... αστερίσκους λοιπόν επιδίδεται η Ν.Δ., η οποία υποτίθεται πως αποτελεί παράγοντα αποτυχίας των εγκληματικών ηλιθιοτήτων της κυβέρνησης, τις οποίες και η ίδια στηρίζει! Εκπληκτικός, αν μη τι άλλο, ο συλλογισμός τους...

Επειδή όμως ούτε αυτός ο δράκος βγάζει φλόγες απ’ το στόμα του και βροντές απ’ τον πωπό του, για να κάνει... ηχηρή εντύπωση, φταίνε το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί πάλι υποτίθεται πως εμποδίζουν τη «σωτηρία» της χώρας υποστηρίζοντας το «Δεν Πληρώνω» στα διόδια και τους μετανάστες και οργανώνοντας τα «γιούχα» προς τους κυβερνητικούς. Ακόμη χειρότερα, το ΚΚΕ δεν μας λέει ποιοι του δίνουν συνδρομές και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως λέει κι ο Πάγκαλος, ελέγχει τα πανεπιστήμια και προάγει την τρομοκρατία.

Όπως μάλιστα γράφει και μια ψυχή ταγμένη στην υπεράσπιση των επιταγών της τρόικας, «η στάση των τριών κομμάτων φέρει τον σπόρο της προδοσίας απέναντι σε ύψιστες προτεραιότητες του κράτους». Σε αντίθεση βεβαίως με όλα τα άλλα κόμματα και κομματίδια, διαφόρων αποχρώσεων, προς τα οποία ούτε ίχνος κριτικής δεν βλέπουμε να έχει διατυπωθεί απ’ όλους αυτούς, μέχρι ώρας τουλάχιστον.

Συνάντηση στα «χαμηλά»

Παπάρια λαδορίγανη. Το ζόρι, δυστυχώς για όλους αυτούς, δεν είναι η αντιπολίτευση.

● Η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει ούτε ένα άξιο λόγου πολιτικό πλήγμα στην κυβέρνηση.
● Η οποία αδυνατεί να εκφέρει έστω μια ρεαλιστική πρόταση για να σταματήσει η κατηφόρα.
● Η οποία ούτε σε επίπεδο πολιτικής πρότασης έχει να επιδείξει κάτι αξιοσημείωτο ούτε σε επίπεδο αντίστασης στην καταστροφή της χώρας.

Το μεγάλο ζόρι είναι ότι η κυβέρνηση αυτή αμφισβητείται στα δύο κρισιμότερα – για τη συνοχή και την ισχύ της – μέτωπα:

1. Το ένα είναι αυτό της τρόικας, η οποία διαρκώς την καταχεριάζει, μέσα από τις επίσημες εκθέσεις των παραγόντων της, επειδή δεν καταφέρνει να επιτύχει, στον καθορισμένο χρόνο, το μάξιμουμ όσων έχει συνυπογράψει στην επαίσχυντη δανειακή σύμβαση και στα αλλεπάλληλα μνημόνια που τη συνοδεύουν.

2. Το άλλο είναι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει αμφισβητήσει κάποια μείζονα επιλογή της, ωστόσο εμφανίζει σημάδια «κόπωσης» στη στήριξη των κυβερνητικών επιλογών.

Το χειρότερο όμως δεν είναι η «απροθυμία» των «λαϊκιστών» του κυβερνώντος κόμματος, αλλά η όλο και μεγαλύτερη απέχθεια που προκαλεί η κυβέρνηση στους ψηφοφόρους του. Αυτοί πλήττονται, αυτοί δυσφορούν, αυτοί σταδιακά αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση και τον ίδιο τον Παπανδρέου.

Αυτή είναι άλλωστε η εξήγηση για τη δημοσκοπική της κατάρρευση και τις αγωνιώδεις εκκλήσεις της για «συναίνεση». Με τη Ν.Δ. κολλημένη στα χαμηλότερα της ιστορίας της, η κυβέρνηση πλέον την προσεγγίζει. Την ίδια ώρα – με μόνη εξαίρεση το ΚΚΕ, που εμφανίζει τη μεγαλύτερη ενίσχυση – τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης κινούνται στα γνώριμα νερά τους.

Τι μας δείχνουν όλα αυτά; Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από προϊούσα κατάρρευση της κυβέρνησης και μια πολύ σοβαρή κρίση του συστήματος διακυβέρνησης, όπως τουλάχιστον το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Στις επόμενες δύο συνόδους λοιπόν η χώρα φως δεν θα δει, διότι, όπως σας λέμε από την αρχή, ο δρόμος που διάλεξε η κυβέρνηση είναι καταστροφικός και αδιέξοδος. Ό,τι προκύψει δεν θα εξυπηρετεί την Ελλάδα, η οποία έχει οικειοθελώς απεμπολήσει κάθε όπλο διαπραγμάτευσης, αλλά την άμυνα του ευρώ, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει – κάτι που ομολογείται πλέον ανοιχτά από όλους τους κατ’ εξοχήν αρμόδιους.

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι πλέον θα αναζητηθεί το μοντέλο διακυβέρνησης που μπορεί να διασφαλίσει τις απαιτήσεις πιστωτών και επιτήρησης. Εκεί συμπυκνώνονται οι σημαντικότεροι κίνδυνοι που θα μας απειλήσουν το επόμενο διάστημα.

Όπως έχουμε γράψει πριν ακόμη πριν ο Γ. Παπανδρέου μας οδηγήσει στο κρεματόριο της Μέρκελ και του ΔΝΤ, έχει τεράστια σημασία για την επιβίωση της χώρας να μην φύγει η διαχείριση της κρίσης από το πλαίσιο της πολιτικής και της δημοκρατίας. Άλλωστε καμιά κυβέρνηση με δημοκρατική νομιμοποίηση και δημοκρατικά μέσα άσκησης πολιτικής δεν μπορεί ούτε να εφαρμόσει απρόσκοπτα ούτε να αντέξει το κόστος όσων έχουν ήδη υπογραφεί. Κι αυτό δεν είναι «κινδυνολογία», αλλά απλή λογική...